Tíminn - 09.09.1983, Qupperneq 12

Við Fred rekumst hvort á annað á
ganginum, ennþá hálfsofandi. Við rétt
aðeins tölumst við á meðan við
gleypum í okkur ristað brauð með
kaffisopanum.
Ég gýt augunum yfir aðalfréttirnar í
Washington Post, og þar sé ég að Shultz
utanríkiráðherra er í ferðalagi í lönd-
unum fyrir botni Miöjarðarhafs, en
Bush varaforseti er á ferð heima á
Islandi (þetta er skrifað í júlí). Von-
andi hefur Bush fengið gott veður
heima, hugsa ég með mér. ísland er
yndislegt á þessum tíma árs, og þá ekki
síst í góðu veðri.
Við leggjum af stað í vinnuna um
hálfsjö-leytið. Bílamergðin er þcgar
orðin gífurleg. Akbrautin er stór og
breið, þegar út úr hverfinu okkar er
komið, 6 einstefnu-akreinar norður og
suður, en þar stendur samt allt fast eins
og venjulega. Mér tckst þó loksins að
mjaka mér inn á akrein og koma síðan
Fred á vinnustað. Við kveðjumst og
ákveðum að reyna að koma snemma
heim í kvöld eftir vinnu.
Þegar ég hef skilað Fred á sinn stað
ek ég 25 mílur (ca 45 km) í norðurátt
með bökkum Potomac-fljótsins. Útsýn-
ið er alveg sérstaklega fallegt á þessari
leið. Stundum glampar á ána milli
trjánna, en stundum hverfur hún alveg
fyrir skógivöxnu landinu. Það tekur
mig venjulega um klukkutíma að aka
þessa leið í vinnuna - þcgar allt gengur
vel, en stundum miklu lengur.
Talkennsla og endurhæfing
er aðaiverkefni T.C.
Stofnunin sem ég vinn hjá er kölluð
á ensku Rehabilitation Clinic (Endur-
hæfingarstöð) fyrir fatlaða og lamaða
á öllum aldri. í sjúkraþjálfunar-deild-
inni eru alls konar æfingar, þjálfun og
aðrar aðferðir notaðar til þess að reyna
að koma lífi í limi, sem hafa orðið fyrir
einhverjum slysum eða áföllum. í
heyrnarhjálpar-deildinni er heyrnin
■ Talkennsla fyrir framan spegil
■ Aðstoðað við fyrstu skrefin í átt
til bata
mæld og eyrun athuguð. Þar fær fólk
heyrnartæki og lærir að nota þau, og
fær ráð og aðstoð eftir þörfum.
En aðalverksvið félagsins (sem heitir
„The Treatment Centers of theM.ont-
gomery Society for Crippled Children
and Adults, Inc.“ - eða í daglegri
styttingu T.C.) er í sambandi við
talkennslu og talendurhæfingu. Þessi
stofnun er vel þekkt hér um slóðir fyrir
skóla, sem rekinn er fyrir börn frá 3ja
til 6 ára aldurs, scm einhverra hluta
vegna eiga erfitt með að tala, eða læra
þetta margslungna kerfi, sem við
fullorðna fólkið köllum tungumál. Fáir
nemendur eru í hverjum bekk og mikil
áhersla er lögð á að kenna hverjti barni
fyrir sig. Fyrir utan þennan barnaskóla
er þarna deild fyrir talþjálfun fullorð-
inna, sem geta komið hér í tíma eftir
þörf.
Maryland-fylki borgar að mestu leyti
rekstur skólans, en hinar deildirnar
eru reknar með það fyrir augum, að
þeir, sem hafa ráð á, borgi fyrir sig, en
þeim er hjálpað, sem hafa ekki næg
peningaráð. Sem sagt, hér er engum
vísað á dyr vegna peningaleysis.
Starf mitt er að
útvega peninga
Og þá kem ég loks að mínu starfi hér
við The Treatment Centers. Ég er
ábyrg fyrir því, að það sé nóg rekstrar-
fé fyrir hendi til þess að hægt sé að
hjálpa þeim, sem á þurfa að halda.
Fjársöfnun fyrir svona stofnun er rekin
á margvíslegan hátt. Fyrst og fremst er
miklu fé safnað með bréfaskriftum til
einstaklinga, verslunarfyrirtækja, góð-
gerðastofnana og hjálparsjóða (private
foundations) til þess að hvetja viðkom-
andi til að styðja starfsemi T.C. Einnig
er peninganna aflað með alls konar
aðferðum öðrum, svo sem happdrætti,
íþróttamótum, dansleikjum, útvarps-
og sjónvarpsþáttum, spilakvöldum,
konsertum o.fl. o.fl.
Fjáröflunardeildin er ekki
margmenn,-þar er ég, aðstoðarstúlka
mín og tvær skrifstofustúlkur, en svo
styður okkur fjöldinn allur af
sjálfboðaliðum, sem halda flestum
álíka góðgerðastofnunum uppi hér í
Bandaríkjunum.
Dagurinn í dag byrjar með fundi
með sjálfboðaliðum kl. 8. Sem betur
fer er aðstoðarstúlka mín mætt, búin
að laga kaffi fyrir hópinn og einnig
hefur hún þegar komið öllu vel fyrir í
fundarherberginu. Allir mæta stund-
víslega - um 20 manns -. Fyrst tölum
við aðeins um daginn og veginn, um-
ferðaröngþveitið, hitann og rakann,
og okkur kemur saman um, að Was-
hington borg sé óþolandi á sumrin. Ég
legg til að við höldum næsta fund á
íslandi!
Við snúum okkur fljótlega að mál-
forstjóra Flugleiða, um hæl til þess að
þakka honum. Ég hafði hringt til
Islands nokkrum dögum áður og orð-
aði þá við Sigurð, að hann leyfði
Flugleiðum að taka þátt í sérstakri
útvarps-dagskrá, þar sem ein aðal-út-
varpsstöðin í Washington verður með
uppboð á alls konar ferðalögum fyrir
hlustendur, sem hringja til útvarps-
stöðvarinn&r og bjóða svo og svo
mikið í hverja ferð. Sá sem býður
hæst borgar svo fyrir ferðalagið, en
allur ágóðinn rennur til The Treatment
Centers. Þetta er líka ágætis auglýsing
fyrir þá sem taka þátt í þessu. Þulurinn
lýsir ferðunum mjög gaumgæfilega og
talar mikið um félögin sem gefa svo
rausnarlega. Það er mín reynsla nú
sem fyrr að gott er að treysta á góða
landa!
Þegar lokið er bréfaskriftum og
símtölum, sem komu inn meðan á
morgunfundinum stóð, er kominn tími
til að fara til hádegisverðar. I hádeginu
hitti ég tvo hljómsveitarstjóra, sem
ætla að taka þátt í Jazz-Festival fyrir
stofnunina um næstu helgi. Hátíðin
verður haldin á nýju hóteli, sem verið
er að opna og bauð hótelstjórinn mér
að halda þar samkomu til þess að afla
peninga fyrirT.C. - og þá jafnframt til
þess að kynna þennan nýja stað.
Hljómsveitarstjórarnir eru báðir í sjö-
unda himni þegar þeir hafa séð salar-
kynnin, sem við fáum til afnota.
I anddyri þessa nýja hótels er, eitt
mjög merkilegt að sjá, en þar hefur
verið búinn til 6 hæða foss. Slíkt hef ég
aldrei séð fyrr. Þetta á áreiðanlega
eftir að vekja mikla athygli.
Auður ætlar að taka greinina
með til íslands
Um tvöleytið er ég komin aftur á
skrifstofuna og þar liggja fyrir nokkur
verkefni og skilaboð frá þeim sem hafa
hringt og reynt að ná í mig. Ein
skilaboðin voru frá Auði Colot (Auði
Loksins komst ég heim, en þá er
klukkan orðin sex. Fred er nýkominn
og er að skipta um föt. Ég hringi til
Dúllu systur í Reykjavík á meðan til
þess að heyra hvernig fjölskyldunni
líður. Hún segir mér að þau Haukur
séu að grilla lambalæri, - það væri
unaðslegt að vera komin heim! I
sumarhitanum í Washington leitar
hugurinn oft heim til íslands. Síðan slæ
ég á þráðinn til Söndru dóttur minnar,
en systkinin hafa ákveðið að hafa
„picnic“ á sunnudaginn. Þá' er
„pabbadagur" hér í Ameríku. Ég segi
Söndru að ég komi þá með pappírs-
diska, dúka og allt slíkt og Sandra segir
að allt gangi vel og er farin að hlakka
til þess að fá alla fjölskylduna til sín.
Ánægjulegt kvöld
Þá er að skipta um föt í hvelli og við
leggjum af stað til vina okkar, um kl 7.
Sem betur fer búa þau mjög nálægt.
Á leiðinni segir Fred mér að hann hafi
talað við Nick, sem er 3ja ára barna-
barn okkar og að Nick hafi verið
uppfullur af sögum um öll dýrin sem
hann hafi séð í dýragarðinum í dag -
yndislegur drengur hann Nick litli.
Við höfðum ekki hitt Bill og Carolyn
Merritt í lengri tíma. Fred og Bill voru
saman í hernum og þau hafa boðið
tveimur hjónum í viðbót í mat og
bridge á eftir.Þetta er mjög skemmti-
legt kvöld. Við borðum, drekkum og
spilum á'milli þess að rifja upp gamlar
og góðar minningar. Fáum fréttir af
gömlum vinum, en spilin eru alveg
fyrir neðan allar hellur! Við ákveðum
að láta ekki langan tíma líða þangað til
við hittumst aftur - kannski að fara öll
saman í Kennedy Center næst.
Klukkan er um hálf tvö, þegar við
erum loksins komin í rúmið, og rétt
þegar ég er að sofna lofa ég sjálfri mér
því, - að nú skuli ég klára frásögnina
- af einum degi í lífi mínu - strax í
fyrramálið!
Dagur í lífi Svölu Benediktsson Daly í Washington
FÖSTLDAGUR 9. SEPTEMBER 1983
heimilistíminri
■ Svala Benediktsson Daly er fædd
og uppalin í Reykjavík, dóttir Más
Benediktsson og Sigríðar Oddsdóttur.
Hún útskrifaðist úr Kvennaskóla ís-
lands 1951 og fluttist til Bandaríkjanna
1953. Svala vann þá við skrifstofustörf
í Albany, New York og bjó hjá
föðurbróður sínum. Erni Benedikts-
son, þar til hún giftist, en eiginmaður
hennar er Frederick Daly. Skömmu
eftir að þau Svala og Frederick giftu sig
var hann kallaður í landher Bandaríkj-
anna og gegndi hann síðan herþjón-
ustu í 20 ár. Þau hjónin eiga þrjú börn
og eitt barnabarn. Börnin eru öll gift
og búsett í Washington og nágrenni.
Á herþjónustuárum Fredericks ferð-
aðist fjölskyldan víða um heiminn, og
voru til dæmis búsett í Þýskalandi,
Indlandi, Filippseyjum og á mörgum
stöðum í Bandaríkjunum. Síðan Fred
hætti í hernum vinnur hann hjá import/
export (innflutnings/útflutnings) -fyrir-
tæki, en kennir af og til félagsfræði við
einn af háskólum Virginiufylkis.
Síðastliðin 8 ár hefur Svala unnið að
fjáröflun og að „public relation" (al-
mannatengsl) fyrir góðgerðarstofnanir
í Washington.
Svala Benediktsson Daly segir okk-
ur frá einum degi í lífi sínu í Washing-
ton:
Daly -hjonin taka
daginn snemma
Vekjaraklukkan lætur til sín
heyra klukkan hálfsex, - tími til að
koma sér á fætur. Ég set kaffikönnuna
í samband og fer í sturtu og klæði mig.
r
umsjón B.St. og K.L.
■ Svala hefur víða farið, en þessi mynd er tekin af henni í Key West syðst á
Florida-skaga
efninu, sem er íþróttamót, sem halda
á eftir tvær vikur. Mótið verður rekið
með tvennt í huga. Fyrst og fremst
fáum við góðan pening upp úr mót-
inu, og eins getur það vakið athygli á
starfi stofnunarinnar og vakið til um-
hugsunar fólk, sem hefði annars hvorki
ástæðu né áhuga á að hugsa um slík
störf.
Við erum öll á fundinum ánægð yfir
að heyra að þegar hafa 4.800 dollarar
borist inn í skráningargjöld fyrir þátt-
takendur í mótinu, svo þátttakan virð-
ist óvenjulega góð.Við giskum á að það
sé vegna þess, að búið er að skrifa um
mótið í dagblöðin og svo hafa komið
sjónvarpsauglýsingar í tveimur eða
þrem sjónvarpsstöðvum, þar sem fólk
er hvatt til að taka þátt í þessu móti.
Verkefnum er skipt á milli manna og
það kemur í ljós, að við erum heldur
fámenn. Fundarslit eru kl. 9.15, og
ákveðið að mætast aftur eftir viku og
fá þá fleiri í lið með okkur.
T.C. fær stuðning frá íslandi
— gott er að treysta
á góða landa.
Nú fær ég mér auka - kaffibolla og
les nokkur bréf, sem mér hafa borist í
morgunpóstinum, og athuga skilaboð
og hverjir hafi hringt meðan á fundar-
haldinu stóð. Eitt bréfið er frá Ice-
landair í New York, og tilkynnir það,
að Icelandair (Flugleiðir) gefi The
Treatment Centers tvo flugmiða fram
og tilbaka frá Baltimore til Luxem-
bourg. Þetta eru nú aðdeilis fínar
fréttir! Ég skrifa Sigurði Helgasyni,
Jónsdóttur frá Stykkishólmi). Ég næ í
hana og hún mihnir mig á, að hun se a
förum heim til íslands innan skamms,
og segist skúlu taka þessa grein, sem
ég er að baksa við að skrifa fyrir
Tímann, og koma henni til skila. Ég
þakka henni boðið. Skilaboð fékk ég
líka frá prentsmiðjunni, en þar þurfti
ég að líta á prófarkir á fréttabréfi
félagsins, en þeir lofuðu að senda
prófarkirnar til mín. Fred hafði líka
hringt til þess að minna mig á að hætta
á skrifstofunni fyrr en vanalega, því að
við hjónin ætluðum að fara út að borða
og spila bridge með góðu vinafólki í
kvöld.
Ég hespa nú verkefnin af eins og ég
get, og um fjögurleytið treð ég því sem
ég þarf að hafa með mér í skjalamöpp-
una mína og skelli henni í skottið á
bílnum, og ek svo heim á íeið.
Vörubílstjórinn sofnaði
við stýrið
Nú er orðið geysilega heitt úti, um
95 gráður á Fahrenheit (um 35 gráðu
hiti á Celsíusjog loftrakinn eftir því.
Þegar komið er út á aðalbrautina til
Virginíu þá situr allt fast og bílalestin
mjakast varla áfram. Ég hlusta á
útvarpsþulinn. sem gefur þær upplýs-
ingar, að tveir smábílar og stór vörubíll
hafi lent í árekstri og og einn bílinn
hafi brunnið til kaldra kola. Tvær
manneskjur eru mjög slasaðar og
langan tíma muni taka að draga
skemmdu bílana í burtu, svo umferðin
komist í samt lag. Vörubílstjórinn hafi
sofnað við stýrið - ekki nema von í
þessum hita, hugsa ég.
„I sumarhitanum í Wash-
ington leitar hugurinn
oft heim til íslands"