Réttur - 01.05.1937, Blaðsíða 46

er skiljanlegt, þrátt fyrir allt. En að verkalýður Ev-
rópu bregðist verkalýð Spánar, eins og orðið hefir,
er furðulegra. Raunar er það ekki sjálfur verkalýð-
urinn, sem hefir brugðizt, heldur forráðamenn verka-
lýðsins, eins og það eru ekki þjóðirnar, heldur for-
ráðamenn þeirra, sem brugðizt hafa. En staðreynd
er, að verklýðsstétt Evrópu hefir ekki notað sitt stór-
kostlega' vald til hjálpar stéttarbræðrum sínum á
Spáni og stéttarsystrum. Það er orðið til minkunar
miklum hluta af verklýðsstétt Vestur-Evrópu, að hún
skuli hafa látið það viðgangast fram á þennan dag,
að fámennur hópur manna, sem tengdari er bur-
geisastéttinni en verklýðsstéttinni, viðhaldi klofningu
hennar. En þetta eru náttuglurnar, sem sitja að stjórn
í II. Alþjóðasambandinu og Amsterdamsambandinu.
Hér skal ekki rætt um hin almennu samfylkingartil-
boð Alþjóðasambands kommúnista og Rauða verk-
lýðsfélagasambandsins, sem öllum hefir verið hafnað.
En í sambandi við Spánarmálin hafa þessi síðarnefndu
sambönd hvað eftir annað boðið þeim fyrnefndu til
sameiginlegrar baráttu, sem ekki færi út fyrir tak-
mörk beinnar liðveizlu við spönsku alþýðuna. Slíkt
tilboð var fyrst sett fram 1934, í tilefni af uppreisn-
inni í Astúríu. Allar slíkar tilraunir hafa verið árang-
urslausar. Jafnáðarmannaflokkur Spánar hefir hvað
eftir annað krafizt þess af sínu eigin alþjóðasam-
bandi, að þessari baráttueiningu yrði komið á, en for-
ingjar alþjóðasambandsins hafa látið allar slíkar
kröfur liðsmanna sinna sem vind um eyru þjóta.
Loks fengu þó spánskir jafnaðarmenn því fram-
gengt, að hin tvö alþjóðasambönd sósíaldemókrata
efndu til fundar um Spánarmálin 10.—11. marz í
London. Fundurinn var haldinn fyrir stranglega lukt-
um dyrum, og ræða Bevins, aðalframsögumannsins,
var ekki birt. Sendinefnd spánskra jafnaðarmanna,
sem borið hafði fram kröfu um það, að kölluð yrði
saman alþjóðaráðstefna allra andfasistískra félaga og
126