Réttur - 01.01.1940, Blaðsíða 87

aS vinnai Helenu aftur. Hann segir i bréfi til eins vin-
ar síns: Mér stendur á sama um allt, verkalýSsflokk og
pólitík, vísindi og fangelsi. Allt er mér einskis nýtt.
Eg hef enga aSra hugsun en þá aS vinna Helenu. Og
hann ann sér ekki svefns né matar, reynir aS fá kaþ-
ólska kirkjufursta í liS meS sér og lofar aS gerast
kaþólskur, ef hann fái Helenu. En ekkert dugar. Hel-
ena vísar honum persónulega á bug, og Lassalle er
nú skynsemifyrtur veikur maSur, sem vill aSeins eitt:
hefna sín og tortímast i hefnd sinni. Hann skrifar föS-
ur stúlkunnar bréf og kallar Helenu „fallna skækju”.
Lassalle vill neySa föSurinn til einvígis, en unnusti
hennar tekur upp hanskann fyrir sína stúlku og skor-
ar Lassalle á hólm. Lassalle kveSur einn vin sinn í
bréfi, sem er hiS síSasta, sem til er frá hans hendi og
segir: LífiS er andstyggilegt hunda- og apaspil, adieu!
28. ágúst var eihvígiS háS, þrem dögum síSar lézt
Lassalle af sárum sínum.
Soffía v. Hatzfeld, sem nú var tekin fast aS eldast,
sótti lík hans til Sviss og ætlaSi aS flytja þaS um þær
borgir, þar sem Lassalle átti sína söfnuSi, svo aS verka-
menn gætu kvatt hinn fallna foringja í hinzta sinni.
En ættmenn hans tóku líkiS í Köln, og hann er graf-
inn hjá feSrum sínum í kirkjugarSi GySinga í Breslau.
En Helena hin fagra lifSi lengi eftir þetta, en var giftu-
lítil og framdi sjálfsmorS 1911.
Æfi Lassalles var stormasöm og æfilok hans voru í
sama stíl. * Nafn hans og frami flaug eins og björt
stjarna yfir stjórnmálahimin Þýzkalands á 7. tug ald-
arinnar. Fáa gr'unaSi þá, aS hreyfing sú, er hann hafSi
vakiS, myndi verSa annaS en skammlífur vígahnöttur.
En í reyndinni hafSi hann markaS voldugri pólitískri
hreyfingu rás sína í fulla tvo mannsaldra og haft hin
djúptækustu áhrif á þýzka verklýSshreyfingu allt fram
á þennan dag.
87