Morgunblaðið - 13.03.2006, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. MARS 2006 25
MINNINGAR
Elskuleg móðir okkar,
GUÐLEIF MAGNÚSDÓTTIR
frá Hamarsseli í Álftafirði,
til heimilis
í Þangbakka 8,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum mánudaginn 6. mars.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu þriðjudaginn
14. mars kl. 15.00.
Eygló Bogadóttir,
Jónína Hjörleifsdóttir,
Dagbjört Hjörleifsdóttir,
Gústa Hjörleifsdóttir,
Magnhildur Hjörleifsdóttir
og fjölskyldur.
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
Þökkum auðsýnda samúð og vináttu við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
TEITS KRISTJÁNSSONAR,
Digranesheiði 13,
Kópavogi.
Margrét Birna Aðalsteinsdóttir,
Hilmar Teitsson, Ingibjörg Þóra Marteinsdóttir,
Sigrún Teitsdóttir, Gísli Rúnar Haraldsson,
Ingvar Teitsson,
Birgir Teitsson, Þuríður Helga Benediktsdóttir,
Aðalsteinn Þór Teitsson,
Jóhanna Kristín Teitsdóttir, Gísli Ágústsson,
barnabörn og langafabarn.
Okkar ástkæri
KRISTJÁN ÞÓRÐARSON
loftskeytamaður,
Miðvangi 1,
Hafnarfirði,
lést á hjúkrunarheimilinu Sólvangi laugardaginn
11. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigrún Sigurðardóttir,
Gunnar Kristjánsson, Ingigerður Sigurgeirsdóttir,
Rósa Kristjánsdóttir, Benedikt Kristjánsson,
Fjóla Kristjánsdóttir, Jón Trausti Harðarson,
Kristján Kristjánsson, Borghildur Kjartansdóttir,
Reynir Kristjánsson, Soffía Helgadóttir,
Guðrún Bríet Gunnarsdóttir
og barnabörn.
Elskulegur frændi okkar og vinur,
ERLENDUR GUÐLAUGSSON
Meiðastöðum,
Garði,
lést á heilbrigðisstofnun Suðurnesja aðfaranótt sunnudagsins 12.
mars.
Björg Sæland Eiríksdóttir,
Sigríður Sæland Eiríksdóttir,
Guðrún Hafdís Eiríksdóttir,
Guðlaugur Eiríksson,
Ásta Ellen Eiríksdóttir,
Ásta Vilhjálmsdóttir
og aðstandendur.
Elskulegur maðurinn minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og sonur
SMÁRI HLÍÐAR BALDVINSSON
Borg,
Reykhólahreppi,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
aðfaranótt föstudagsins 10. mars.
Útför auglýst síðar.
Fyrir hönd annarra aðstandenda,
Margrét H Brynjólfsdóttir.
Grænuhlíð eða kíktum í kaffi til
hennar í sumarbústaðinn í Hallkels-
hólum. Allt til síðustu stundar var
Addý hrókur alls fagnaðar, stutt í
brosið og hláturmild. Við kveðjum
einstaka konu með söknuði en
geymdar verða ljúfar minningar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Elsku Gunnar, Grétar og fjöl-
skyldur, við systkinin sendum ykkur
öllum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum góðan guð að
styrkja ykkur öll.
Guðný Pála, Þórunn,
Garðar, Sigríður Hanna,
Guðlaugur, Anna Kristín,
Erna Margrét.
Elsku Addý frænka, við kveðjum
þig í hinsta sinn. Sorgin er mikil og
sár, en jafnframt minnumst við allra
góðu stundanna sem við höfum átt
með þér. Alltaf var gott að koma til
þín og öruggt að leita til þín ef manni
lá eitthvað á hjarta. Þú varst alltaf
tilbúin með ráð og kökusneið. Já,
það fór enginn svangur frá þér eða
leiður í skapi. Þú hafðir lag á að
koma fólki í gott skap og varst sjálf
ánægðust ef það var fullt af fólki í
kringum þig og ekki verra ef hægt
var að syngja svolítið. Já, þú elskaðir
lífið og landið sem þú varst dugleg
að ferðast um og skoða. Það eru nú
ekki margir staðir á landinu sem þú
komst ekki á.
Kæra Addý, það er svo margt sem
við hefðum viljað segja við þig áður
en þú fórst og minningarnar fylla
huga manns. Þú varst sannkölluð
hetja í erfiðum veikindum þínum, en
nú hefur þú öðlast frið. Hreinskilni
þín og gleði yfir lífinu verður okkur
fyrirmynd áfram þó þú sért hér ekki
lengur. Þú lifir í hjörtum okkar.
Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn,
og þú munt sjá,
að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran.)
Guð geymi þig.
Alda og Nanna.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast,
það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal.)
Að leiðarlokum langar mig að
minnast Addýjar vinkonu minnar
með örfáum orðum.
Margar stundir liðinna ára eru
mér minnisstæðar og þá er helst að
nefna hvernig við kynntumst, er við
fórum að venja komur okkar á lík-
amsræktarstöð hér í bænum 1982 og
urðum góðar og nánar vinkonur í
framhaldi af því, þó svo aðstæður
okkar væru ólíkar. Við bjuggum að
segja má á tímabili í ræktinni, ótrú-
legt hvað við vorum duglegar, a.m.k.
að okkar eigin mati.
Alltaf var Addý svo jákvæð og
hress og hafði góð áhrif á þá sem í
kringum hana voru. Mér leið alltaf
svo vel í návist hennar.
Dætur mínar elskuðu Addý og
fannst þeim svo gaman að koma í
heimsókn til hennar, Gunnars og
Grétars.
Síðustu mánuði var orðið ljóst að
hverju stefndi og að ekki yrði við
neitt ráðið en alltaf var það Addý
sem var jákvæð þó svo að maður
sjálfur væri með tárin í augunum.
Að lokum varð hún þó að láta í minni
pokann eftir margra ára baráttu við
erfiðan sjúkdóm.
Viku áður en hún lést gaf hún mér
hálsmen sem hún átti, með þeim orð-
um að þegar ég setti það á mig ætti
ég að fara að hlæja. Svona var Addý.
Ég hef borið hálsmenið síðan.
Síðasta samtalið sem við áttum á
sjúkrahúsinu, tveimur dögum fyrir
andlátið, er mér mjög dýrmætt og
sagðist hún þá vera orðin mjög
þreytt.
Nú veit ég að þjáningum Addýjar
er lokið og hún hefur fengið hvíldina
sem hún þráði.
Þegar líkams bresta bönd,
burtu sálin flýgur
suður og upp í sólarlönd,
sól þar aldrei hnígur.
(Páll J. Árdal.)
Ég vil biðja algóðan guð að hugga
og styrkja Gunnar og Grétar.
Blessuð sé minning Arndísar Jó-
hannsdóttur.
Elsku Addý, takk fyrir allt.
Kristín Árdal.
Okkur hjónin langar með nokkr-
um orðum að minnast Arndísar vin-
konu okkar og móður Grétars æsku-
vinar okkar. Nú er langri baráttu
lokið og komið að kveðjustund í bili.
Í samtölum okkar síðustu skiptin
sem við áttum saman leyndi það sér
ekki að Arndís var trúuð kona og var
sannfærð um líf eftir dauðann en
samt var hún ekki á förum strax, það
var svo margt sem hún átti enn eftir
ógert. Það var alltaf svo gott að
koma til Arndísar, hún tók ávallt á
móti okkur með sínum hlýja faðmi
og fylgdist vel með okkur og tók full-
an þátt í okkar gleði og sorgum. Það
er ríkidæmi að eiga slíka vini. Arndís
var mikill höfðingi heim að sækja.
Þær eru ófáar heimsóknirnar í bú-
staðinn í Grímsnesinu en þar naut
Arndís sín í skógræktinni. Það er
stórt skarð höggvið í litla fjölskyldu,
en þeir sem átt hafa mikið missa líka
mikið. Við biðjum góðan guð að
blessa minningu þessarar góðu konu
um leið og við vottum vinum okkar
Gunnari og Grétari okkar innileg-
ustu samúð.
Ragnheiður og Gunnar,
Laugarási.
Kæra vinkona. Nú er komið að
kveðjustund, vissulega átti ég von á
að fá símtal og mér tjáð að þú hefðir
kvatt, en samt er þetta svo sárt. En
ég má ekki vera eigingjörn því þetta
fór næstum því eins og þú vildir.
Fyrst engar leiðir voru eftir, þá var
eins gott að þú fékkst að kveðja
fljótt. Síðasta samtal okkar er mér
ofarlega í huga, ég sagði þér frá því
að Óli vinnufélagi okkar ætlaði að
ganga í það heilaga í sumar. Þú varst
svo ánægð með þær fréttir og sagðir
að þú yrðir örugglega nálægt þó að
það yrði ekki nema til að stríða Óla
pínulítið. Við grínuðumst oft með
það að þú yrðir brúðarmær hjá mér
þegar ég myndi loks giftast og ekki
nóg með það heldur ætlaðir þú að
láta ferma þig í sömu athöfn. Já, ég
veit það að þegar að því kemur,
verður þú örugglega nálægt. Við
gátum grátið og hlegið saman og ég
veit að þar verður engin breyting á
þó að þú sért farin. Ég bið algóðan
Guð um að styrkja Gunnar þinn og
Grétar og fylgja þér á leiðarenda.
Vertu sæl, elsku Arndís mín, og
þakka þér fyrir allt.
Þín vinkona,
Ásta.
Nú er hún Didda
frænka farin.
Ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi í
barnæsku að vera í
deildinni hennar
Diddu í KFUK. Og að vera elskuð
og studd af þeim systrum, Diddu og
Borgu; jafnvel vistuð hjá þeim í
sumarferðalagi foreldra minna og
móðurbræðra. Ég á góðar minn-
ingar um skemmtilegan tíma með
þeim og vinkonu þeirra Siggu
Sandholt. Ég man eftir tíglóttu
„hallargólfi“ í eldhúsi Siggu, sjón-
ræn upplifun sem situr föst í barns-
minni mínu. Jóhannes móðurbróðir
minn og faðir Diddu hvatti mig
óspart á myndlistarsviðinu og ég er
viss um að hann hafði áhrif á að ég
fékk að spreyta mig við teikninám
en sjálfur var hann listrænn og
ágætur teiknari. Didda frænka var
yfirleitt nefnd í sömu andrá og
KRISTÍN
JÓHANNESDÓTTIR
✝ Kristín Jóhann-esdóttir fæddist
í Reykjavík á hvíta-
sunnudag, 4. júní
1922. Hún lést 28.
febrúar síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Hallgríms-
kirkju 8. mars.
Borga yngri systir
hennar. Didda og
Borga voru óaðskilj-
anlegar í augum okk-
ar og svo Inga systir
þeirra á Akureyri.
Fallegra systrasam-
band er tæpast hægt
að hugsa sér. Ég upp-
götvaði fremur seint
hvað Didda var laun-
fyndin og hafði gott
auga fyrir hinu skop-
lega í kringum sig.
Hún var sögumaður
eins og amma í besta
skilningi þess orðs, því sögurnar
hennar Diddu, sem voru flestar
byggðar á hennar eigin upplifun,
vöktu hlátur og kímni en aðhlátur
var þó fjarri hennar gamansemi.
Líklega hefur Didda sótt frásagn-
argáfu sína til ömmu, Kristínar Jó-
hannesdóttur, alnöfnu sinnar.
Þeim systrum þótti afar vænt um
Önnu, móður mína, og sýndu henni
ávallt ræktarsemi, en þegar Ragn-
hildur móðir þeirra lést voru þær á
unglingsaldri og bjuggu enn í for-
eldrahúsum. Þá þótti þeim gott að
leita til mömmu, en heimili okkar á
Bergþórugötunni var steinsnar frá
heimili þeirra í mýrinni. Ég er
þakklát fyrir að hafa átt þessa góðu
frænku að, þótt sambandið hafi ver-
ið slitrótt á fullorðinsárum. Sam-
vistir við Diddu hafa haft mikla
þýðingu fyrir fjölskyldu hennar,
fjær og nær, og þá á ég ekki síst
við systrabörn hennar sem hún var
sem önnur móðir. Að leiðarlokum
þökkum við systkinin og fjölskyldur
okkar samfylgdina og vottum Ingu,
Borgu og Sigga bróður þeirra og
fjölskyldunni allri okkar dýpstu
samúð.
Kristín Þorkelsdóttir.