Morgunblaðið - 21.05.2006, Blaðsíða 71
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21. MAÍ 2006 71
MINNINGAR
Mitt í vorkomunni
þegar allt er að lifna af
vetrardvala, barst
okkur andlátsfregn
Bíbíar vinkonu okkar. Vinskapur
okkar var skemmtilegur og gefandi.
Bíbí var mikill fagurkeri og elskaði
fallega hluti. Hún vildi öllum svo vel.
Alltaf gat hún ráðlagt mér eitthvað
svo gott sem ég mun ávallt geyma í
hjarta mínu.
GUÐRÚN
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Guðrún Guð-mundsdóttir,
eða Bíbí eins og hún
var ávallt kölluð,
fæddist í Stykkis-
hólmi 21. maí 1935.
Hún lést að kvöldi
15. apríl síðastliðins
og var jarðsungin
frá Ólafsvíkur-
kirkju 22. apríl.
Elsku Bíbí takk fyr-
ir öll elskulegheit þín
og hlýhug í okkar
garð. Elsku Gunnar og
börn, minning um
elskulega eiginkonu,
mömmu og ömmu
mun ylja okkur um
ókomin ár.
Þegar komstu þá var hlýtt,
þau voru okkar kynni,
allt var göfugt, gott og blítt
er gafst í návist þinni.
Ef að jarðlífs mæddu mein
mest var kærleiksnáðin,
skorinorð og hjartahrein
hollust gafstu ráðin.
(Úr Kærleiksbók.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín vinkona
Bylgja Konráðsdóttir.
Kveðja frá Knatt-
spyrnufélaginu
Fram
Ólafur var virkur félagsmaður í
Knattspyrnufélaginu Fram í mörg
ár. Hann var ötull félagsmaður og
lagði mikið af mörkum í störfum sín-
um fyrir félagið og þá einkum hand-
knattleiksdeildina. Hann var for-
maður handknattleiksdeildar frá
1969 til 1976, auk þess starfaði hann
mikið fyrir félagið bæði fyrir og eftir
þann tíma. Í formannstíð hans naut
félagið mikillar velgengni og varð
Fram m.a. Íslandsmeistari karla og
kvenna árið 1970 og auk þess er
óhætt að fullyrða að hann hafi lagt
grunninn að gullaldartíma hjá
kvennaliði félagsins.
Ólafi var mjög umhugað um vel-
gengni Fram og voru störf hans og
stuðningur alla tíð félaginu ómet-
anlegur. Ólafur fékk fjölda viður-
kenninga fyrir störf sín og var
sæmdur silfurkrossi félagsins á 95
ára afmæli félagsins árið 2003.
Um leið og Fram þakkar traust-
um og góðum félaga samfylgdina
vottum við fjölskyldu hans og vinum
samúð okkar.
Knattspyrnufélagið Fram.
Við vorum stödd á Kanarí þegar
við fengum þær fréttir að Ólafur
hefði fengið heilablæðingu og það
væri engin von. Okkur setti hljóð því
stutt var síðan þau hjónin voru að
halda upp á 70 ára afmæli Sigrúnar
ÓLAFUR AÐAL-
STEINN JÓNSSON
✝ Ólafur Aðal-steinn Jónsson
fæddist á Stað í Súg-
andafirði 11. októ-
ber 1932. Hann lést
á Landspítalanum
Fossvogi 18. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 30.
mars.
hér á Kanarí. Það er
ekkert sjálfgefið í líf-
inu og það vekur
mann til umhugsunar
að það sé margt að
þakka, meðal annars
góðu minningarnar og
eru þær margar með
ykkur hjónunum.
Þegar börnin okkar
fóru að búa í Vest-
mannaeyjum og giftu
sig urðum við stund-
um samferða þeim Óla
og Sigrúnu til Eyja til
að heimsækja þau.
Eins var ógleymanleg stund heima
hjá okkur þegar Ólafur afi hélt á al-
nafna sínum Ólafi Aðalsteini Jóns-
syni undir skírn.
Ólafur var fróður maður um land
og þjóð, skemmtilegur að ræða við
og ferðast með. Hann hafði sterkar
skoðanir á mönnum og málefnum.
Sumarið 2005 fórum við hjónin,
ásamt Sigrúnu og Óla, með börnin
og barnabörnin norður Kjöl í ynd-
islegu veðri og var það ógleymanleg
ferð.
Það er mikils virði kynnast góðu
fólki á lífsleiðinni því það skilur eftir
góðar minningar. Það þökkum við
hjónin þér fyrir, Ólafur, þín minning
mun lifa með okkur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku Sigrún, Jón, Sóley, Bjarni
og börnin ykkar, megi góður Guð
styrkja ykkur í framtíðinni.
Sigríður og Sverrir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
GUÐMUNDUR HJARTARSON,
Sóltúni 43,
Selfossi,
áður bóndi á Grænhóli í Ölfusi,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands föstudaginn
19. maí.
Jónína Guðmundsdóttir,
Sigrún Guðmundsdóttir, Jón Halldór Gunnarsson,
Jóhanna Guðmundsdóttir, Ölver Bjarnason,
Guðbjörg Guðmundsdóttir, Sigvaldi Guðmundsson,
Steindór Guðmundsson, Klara Öfjörð Sigfúsdóttir
og barnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
ASTRID ELLINGSEN,
prjónahönnuður,
Ægisíðu 101
Reykjavík,
lést á Hrafnistu föstudaginn 19. maí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Bjarni Jónsson,
Dagný Erna Lárusdóttir, Jón Árni Ágústsson,
Gísli Örn Lárusson,
Sigrún Helga Ragnarsdóttir,
Erna Svala Ragnarsdóttir, Kristján Sverrisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hún Lolla frænka
okkar er látin í hárri
elli á almennan mæli-
kvarða aldurs en elli er
ekki orð, sem við tengjum við Lollu
frænku, jafnvel þó að hún hafi verið á
99. aldursári. Lolla var alla tíð ung í
anda og svo víðsýn að hún hleypti
aldrei gamalmenninu að. Hún var fal-
leg kona og þótt hárið yrði hvítt var
yfir henni reisn og liprar hreyfingar
minntu á yngri konur.
Lolla frænka skipaði stóran sess í
lífi okkar allt frá fæðingu. Hún var
elst af átta systkinum á Grund, sem
upp komust, nokkrum árum eldri en
Ragga, mamma okkar. Þær voru afar
samrýndar og bjuggu alla tíð í ná-
grenni hvor við aðra. Þrjú systkin-
anna ásamt foreldrum þeirra höfðu
búið sér heimili á Grund á Akranesi
og næsta kynslóð stækkaði hópinn
svo nokkur húsaþyrping myndaði
fjölskyldureitinn. Á milli þeirra
systra bjó einkabróðirinn, Júlli, með
sinni stóru fjölskyldu. Veggir á lóða-
mörkum urðu ekki hindrun í að skjót-
ast yfir lóðir á milli húsa. Það var
barnmargt á Grundunum þá. Það var
yndislegt að fá að alast upp í því sam-
félagi sem þar var og ljúft að minnast
þeirra tíma þegar fólk gaf sér tíma til
að lifa lífinu, koma saman í morgun-
kaffi hjá ömmu Emilíu og Petu systur
ÓLÍNA ÁSA
ÞÓRÐARDÓTTIR
✝ Ólína Ása Þórð-ardóttir fæddist
á Grund á Akranesi
30. nóvember 1907.
Hún lést á Dvalar-
heimilinu Höfða
hinn 14. maí síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Akraneskirkju 19.
maí.
hennar á Grund og
upplifa skemmtilegt
andrúmsloft og líflegar
umræður við þéttsetið
eldhúsborðið. Eftir
þeirra dag héldu þessir
morgunkaffitímar
áfram ýmist heima hjá
okkur eða Lollu og
þessi samvera styrkti
böndin sem haldið hafa
svo vel í fjölskyldunni.
Líf þeirra systra
voru þétt samofin. Eig-
inmennirnir unnu hjá
sama fyrirtæki. Þeir
voru félagar í sömu félögum og sungu
saman í karlakórnum Svönum þannig
að það var svo víða sem leiðir lágu
saman. Börnin voru jafnaldrar og
sum bekkjarfélagar í skóla svo stund-
irnar heima hjá Lollu voru stundum
ekki færri en heima hjá okkur, suma
dagana. Segja má að hún hafi tekið
virkan þátt í uppeldi okkar. Sjálf átti
hún sjö börn en faðmurinn hennar
var stór eins og hjartað og hana mun-
aði ekki um að halda utan um okkur
líka. Það sama var gagnvart hennar
börnum hjá mömmu.
Lolla frænka var tónelsk, hún spil-
aði á píanó og lék oft undir við fjölda-
söng, en hún söng aldrei sjálf. Hún
var fagurkeri og hafði yndi af ljóðum
og kunni þau mörg. Hún hafði létta
lund og ríka réttlætiskennd. Hún var
athafnakona, rak vefnaðarvöruverzl-
un um árabil og var smekkleg í vöru-
vali.
Minnisstæð eru ferðalög fjöl-
skyldnanna á sjötta áratugnum, átta
saman í bíl um landið. Þá voru ekki
alltaf farnar troðnar slóðir en margt
skemmtilegt upplifað. Eftir að börnin
voru flogin úr hreiðrunum fóru syst-
urnar ásamt eiginmönnum í margar
ferðir saman bæði innanlands og til
útlanda, ýmist siglandi, fljúgandi eða
akandi. Það var gaman að heyra sög-
ur af skemmtilegum uppákomum
sem oft voru sagðar úr þessum ferða-
lögum.
Þegar systurnar voru orðnar ekkj-
ur og höfðu ekki lengur heilsu til að
halda eigin heimili fluttu þær saman
á Dvalarheimilið Höfða á Akranesi
þar sem þær undu hag sínum vel
meðan heilsan leyfði enda hvergi
hægt að fá betri umönnun. Þar er ein-
vala lið starfsfólks og það eru forrétt-
indi að vera í það litlu bæjarfélagi að
geta verið á svona stað innan um
gamla vini og nágranna. Lolla sakn-
aði mömmu mikið þegar hún lézt í
maí fyrir fjórum árum. Nú kveður
hún eftir langa og góða ævi á sama
árstíma þegar sólin er að hækka á
lofti og allt er svo bjart. Þannig eru
líka minningarnar um Lollu frænku,
alltaf svo skínandi bjart og fagurblátt
í kringum hana.
Við kveðjum hana með þakklæti
fyrir allt sem hún var okkur og biðj-
um góðan Guð um að blessa börnin
hennar og aðra ástvini .
Við kveðjum þig með tregans þunga tár
sem tryggð og kærleik veittir liðin ár.
Þín fórnarlund var fagurt ævistarf
og frá þér eigum við hinn dýra arf.
Móðir, dóttir, minningin um þig
er mynd af því sem ástin lagði á sig.
(G. J.)
Emilía, Þorsteinn,
Margrét og Petrea.
Lolla og Svava mamma mín voru
æskuvinkonur og ævivinkonur. Þær
fæddust á sama árinu, 1907, sín hvor-
um megin Vesturgötunnar á Akra-
nesi og þar voru heimili þeirra alla
tíð.
Þær léku sér saman og pössuðu
litlu systkini hennar Lollu saman,
gerðu grín og skrifuðu hvor annarri
asnaleg bréf og bréfspjöld eins og
krakkar gerðu. Þessi skrif eru enn
varðveitt en Lollu fannst það ekki
passandi að setja þau í skjalasafnið á
Akranesi. Í Læknishúsinu, heimili
Svövu, var mikið um söng og minntist
Lolla þeirra innilegu ánægjustunda
er Karítas systir Svövu spilaði á org-
elið á hátíðum og er gestir komu og
allir sungu. Lolla söng kannski ekki
sjálf, en hún sagði að þar hefði ríkt
svo mikil gleði.
Lolla var handan götunnar og sam-
an hleyptu þær heimdraganum vin-
konurnar og fóru til mennta í Reykja-
vík. Lolla fór í Verslunarskólann en
Svava í Kvennaskólann. Þær leigðu
saman í eitt og hálft ár en þá veiktist
Lolla og varð að snúa aftur heim. Í
bréfi Ingibjargar ömmu minnar til
mömmu segir hún að Lolla sé vart
hún sjálf, hún sakni vinkonunnar svo
mikið.
Þær giftust báðar Akurnesingum,
Lolla allnokkru fyrr og áttu börn og
misstu, Lolla Þórð eldri, uppáhald
Svövu sem stóð uppi á stól og söng
aríur, en móðir mín missti tvö börn í
vöggu. Þær stóðu þétt við bakið hvor
á annarri í þeim þrautum og glöddust
saman yfir þeim börnum sem lifðu.
Þegar Þórður yngri tók við með arí-
urnar og allt gekk vel ýttu þær sorg-
um burt og gleðin ríkti.
Lolla hafði mjög mótandi áhrif á
mig sem barn. Hún var tíður gestur á
heimili okkar og ég minnist er hún
kom eitt sinn miður sín og sagði frá
barni í nágrenninu sem hafði boðið
félögum sínum í afmælisboð, en þá
hafði móðirin sagt er gestirnir komu:
„Hér er ekkert afmælisboð.“ Þá sagði
Lolla: „Hugsið ykkur áhrifin á sálar-
líf barnsins.“ Þetta var í fyrsta skipti
að ég heyrði talað um sálarlíf barna,
svoleiðis var helst ekki til umræðu á
þeim árum.
Eitt sinn bar á góma bækur Hall-
dórs Laxness sem voru næstum
bannvara á mínu uppvaxtarheimili.
Hún átti þær allar og sagði mér að
koma strax með sér heim og fá lánaða
bók. Þetta var í byrjun sumars og var
ég á þeytingi yfir götuna þar til ég
hafði gleypt þær allar í mig. Hún lét
mig ekki sleppa neitt billega, hún
ræddi um einstaka kafla og spurði
spurninga sem knúðu mjög á. Þetta
var yndislegt sumar.
Þegar ég var rétt orðin táningur
stoppaði Lolla mig á götu og sagði
„Ég ætla hér með að bjóða þér í
fimmtugsafmælið mitt.“ „Mér?“
sagði ég hissa. „Já, þú ert dóttir bestu
vinkonu minnar og þess vegna er þér
auðvitað boðið.“ Mikil upphefð í þá
daga.
Hún var stór í hjarta hún Lolla og
stór í sinni.
Afkomendum hennar öllum og
tengdabörnum vottum við, ég, maður
minn og dóttir innilega samúð.
Ég þakka samfylgdina.
Inga Svava Ingólfsdóttir.
Margrét Blöndal var
góð manneskja og mér
velviljuð. Hún hafði
óbilandi trú á mér, ég hafði enga, eng-
inn annar en Margrét hafði það.
Hvaðan hún fékk þá trú er ómögulegt
fyrir mig að skilja. Alltaf var hún til
staðar fyrir mig, óbilandi. Þó að ég
væri í rugli hafði hún þolinmæði
gagnvart mér. Hún hughreysti mig
og taldi stöðugt í mig kjark, gaf mér
MARGRÉT S.
BLÖNDAL
✝ Margrét Sigríð-ur Sölvadóttir
Blöndal geðhjúkr-
unarfræðingur
fæddist í Stokk-
hólmi hinn 7. des.
1939. Hún lést á
heimili sínu hinn 9.
apríl síðastliðinn og
var útför hennar
gerð í kyrrþey, að
ósk hinnar látnu.
von þó að ég sóaði
henni jafnóðum í rugli.
Það voru margir
sem sóttu í Margréti í
sinni vanlíðan, brostn-
ar vonir í vondum
heimi, og hún huggaði
og studdi og gaf von að
nýju.
Ekki held ég að
henni falli heldur starf
úr hendi þar sem hún
er núna, af nógu er að
taka. Þar eru líka
áreiðanlega einhverjir
sem þurfa á hjálp og
stuðningi að halda. Neyðin er til svo
að hægt sé að hjálpa.
Allir bera guðsneistann í sér, hjá
sumum verður hann að ljóma, þar er
Margrét.
Við lifum þótt við deyjum.
Þakka fyrir allt.
Sveinn Marinósson.