Morgunblaðið - 20.04.2007, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 20. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristján StefánSigurjónsson
fæddist í Ólafsvík á
Snæfellsnesi 6. sept-
ember 1933. Hann
lést fimmtudaginn
12. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Sig-
urjón Kristjánsson,
f. 25. ágúst 1902, d.
27. október 1989, og
Sigríður Ólafs-
dóttir, f. 6. maí
1904, d. 22. maí
1987. Systkini Krist-
jáns eru: Steinar, f. 9. mars 1928,
d. 2. október 1992, Oddný Ólafía,
f. 6. júní 1929, Hreiðar Hafberg, f.
12. janúar 1931, og Sævar, f. 31.
ágúst 1932, d. 15. janúar 1952.
Með Kristjáni ólust einnig upp tvö
systkinabörn hans, þau Sigurjón,
f. 7. nóvember 1948 og Sigríður, f.
9. apríl 1952.
Kristján kvæntist árið 1960
Helgu Kristjánsdóttur, f. 26.
ágúst 1934. Börn þeirra eru Krist-
ján Þór, f. 16. janúar 1958, maki
Guðrún Hulda Birgis, f. 18. febr-
úar 1961, og eiga þau fjögur börn
og eitt barnabarn, Sigurjón, f. 5.
apríl 1962, sambýliskona Ragn-
hildur Sumarliðadóttir, f. 16. des-
ember 1965, Sigurjón á tvö börn
með fyrri konu sinni, Vigdísi
Árnadóttur, f. 6. apríl 1965, Jón-
ína f. 29. ágúst 1963, maki Magn-
ús Eðvald Kristjánsson, f. 9. mars
1963 og eiga þau tvö börn, Freyja,
f. 13. október 1965, sambýlis-
maður Einar Rafn Haraldsson, f.
25. febrúar 1946, Freyja á fjögur
börn með fyrri manni sínum, Tor-
vald Gjerde, f. 9.
maí 1951, stúlka, f.
25. nóvember 1969,
d. 27. nóvember
1969, Arnar Logi, f.
11. febrúar 1973, og
Júlíus Steinn, f. 4.
apríl 1975, maki
Anna Lísa Rasm-
ussen, f. 7. febrúar
1966, og eiga þau
tvö börn. Fyrir átti
Helga Hörð Þor-
berg, f. 24. janúar
1956, Hörður á tvö
börn með fyrri konu
sinni, Margréti Björgu Péturs-
dóttur, f. 23. júlí 1957. Barnabörn
Kristjáns og Helgu eru 16 talsins
og eitt barnabarnabarn. Þau áttu
heimili flest æviár Kristjáns í
vesturbæ Kópavogs.
Kristján ólst upp á Akranesi.
Hann nam þar húsgagnasmíði og
lauk meistararéttindum árið
1953. Upp úr tvítugu fluttist hann
til Reykjavíkur og hóf þar störf
við iðn sína. Lengstan hluta ævi
sinnar var Kristján sjálfstætt
starfandi, rak Trésmíðaverkstæði
Didda & Geira í Kópavogi til
fjölda ára og síðar fyrirtækið Tré-
fag með Einari Sturlaugssyni sem
sérhæfði sig í gluggasmíði og
ísetningum. Kristján var mikill
áhugamaður um íþróttir og
stundaði hann bæði knattspyrnu
og frjálsar íþróttir á sínum yngri
árum og varð m.a. Íslandsmeist-
ari með „gullaldarliði“ Akraness
árið 1954.
Kristján verður jarðsunginn frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Diddi minn.
Þótt skjálfi þessi aldna jörð,
Þeyt’ upp eldi svíði svörð
má sá máttur lítils sín
á móti ástinni til þín.
Helga.
Fjölskyldan flutti í Kópavoginn
1965 eftir að foreldrar mínir höfðu
keypt fokhelda efri hæðina á Hraun-
braut 45. Þetta var mjög hentugt þ.s.
pabbi rak ásamt vini sínum Smíða-
stofu Didda og Geira á Hraunbraut
16 og því ekki langt að fara til vinnu.
Pabbi þurfti að leggja á sig mikla
vinnu þ.s. marga munna var að metta
og við systkinin vorum mörg og var
enn að fjölga. Hann hafði unun af
sinni vinnu og naut sín bezt þegar
næg verkefni voru framundan. Virt-
ist alltaf vera í góðu skapi og flautaði
alltaf sama lagstúfinn þegar hann
kom heim úr vinnu. Það var frábært
að alast upp í Kópavogi á þessum
tíma. Borgarholtið í kringum kirkj-
una var vettvangur ægilegra bar-
daga; við hjálpuðum til við að gefa
hestunum í hesthúsinu við Kastala-
gerði, renndum okkur á sleð í brekk-
unni við Hraunbraut og teikuðum
bíla þegar færi gafst. Rútstúnið var
vettvangur götukeppna í fótbolta og
ýmissa annarra leikja. Öll hús og
íbúðir virtust vera full af krökkum. Í
kjallaranum fengum við krakkarnir
stórt leikherbergi. Þar voru haldin
ófá knattspyrnumót og tóku öll úr-
valsdeildarlið ensku knattspyrnunn-
ar þátt í þeim. Pabbi hafði smíðað
stóran og vandaðan leikfangabílskúr
handa Nonna bróður. Hann var aldr-
ei notaður sem slíkur þ.s. hann kom
miklu betur að notum sem annað
markið í leikherberginu. Pabbi hafði
verið mikið í íþróttum á yngri árum
og átti hann fullan kassa af verð-
launapeningum bæði fyrir frjálsar
íþróttir sem og fyrir Íslandsmeist-
aratitil með Skagamönnum í knatt-
spyrnu 1954. Þannig hafði hann alltaf
taugar til Skagamanna þó svo að frá
því að við fluttum í Kópavoginn hafi
hann verið sannur Bliki til síðasta
dags.
Árið 1972 keyptu foreldrar mínir
lóðina á Kópavogsbraut 65 en þá
hafði pabbi hætt rekstri smíðastof-
unnar og var kominn út í húsbygg-
ingar. Húsið reis á leifturhraða og
pabbi nánast sá um allt sjálfur. Pabbi
gat lítið tekið sér frí frá vinnu en
aldrei brást það að við færum í eina
útilegu á ári. Í mörg ár í röð fórum
við í Húsafell um verzlunarmanna-
helgi. Pabbi þurfti alltaf að eiga sta-
tion-bíla vinnu sinnar vegna til þess
að koma timbri og verkfærum fyrir.
Auk þess var nauðsynlegt að hafa
stóra og mikla toppgrind á bílunum
til þess að koma enn meiri farmi fyr-
ir. Þetta kom að góðum notum þegar
farið var í útilegurnar í Húsafelli.
Þegar lagt var af stað var bíllinn
pakkaður af farangri sem og topp-
grindin og við systkinin einhvers
staðar inn á milli en bílbelti þekktust
ekki á þessum tíma. Í hvert skipti
sem stoppað var og allir fóru út úr
bílnum varð að hafa nafnakall áður
en lagt var af stað aftur þ.s. ómögu-
legt var að sjá greinilegan mun á
barni og farangri; svo pakkaður var
bíllinn. Mesta sportið hjá okkur
systkinunum var löng og mikil
brekka á Kaldadalsleiðinni. Þá
brekku komst bíllinn aldrei nema
hálfa leið. Því þurftu allir að fara út
úr bílnum og bíða í miðri brekku eftir
að pabbi keyrði upp brekkuna og
vera viðbúinn þegar bíllinn færi að
hægja á sér. Þá stukku allir sem vett-
lingi gátu valdið á skottið og ýttu á
eftir af öllum lífs og sálarkröftum þar
til bíllinn náði upp á brekkubrún.
Það gat verið stutt í glettnina og
stríðnispúkann hjá pabba. Eitt minn-
isstæðasta atvikið er þegar hann
útbjó „viðar-piparköku“ sem var
glettilega lík þeim sem mamma bak-
aði.
Þessari köku var síðan haganlega
komið fyrir innan um piparkökurnar
hennar mömmu, þegar von var á
hentugu „fórnarlambi“. Spenningur
okkar krakkanna var óbærilegur
þegar beðið var eftir að „fórnarlamb-
ið“ tæki upp rétta köku.
Tilburðir þeirra sem grunlausir
reyndu af lífs og sálarkröftum að bíta
í „viðar-piparkökunar“ eru ógleym-
anlegir og kitla enn hláturtaugarnar.
Pabbi var ákaflega léttur í lund,
vandvirkur, áreiðanlegur og heiðar-
legur maður. Talaði aldrei illa um
nokkurn mann og var ákaflega
nægjusamur.
Pabbi minn; að lokum vil ég þakka
fyrir samfylgdina; bið góðan Guð að
styrkja móður okkar og okkur hin
sem eftir stöndum.
Kristján Þór (Krissi).
Elsku pabbi minn, nú ert þú farinn
úr þessari vídd, úr þeirri vídd sem ég
lifi áfram í eftir þinn dag og minnist
margra góðra og hjartnæmra
stunda. Oftast var það innan veggja
heimilisins í faðmi fjölskyldunnar en
fyrir kom að við tveir áttum okkar
stundir tveir einir og sér. Þær eru
mér virkilega minnisstæðar því ekki
var málgleðinni fyrir að fara milli
okkar en þeim mun hlýrri nærvera.
Þú ert hin sterka fyrirmynd, sterk og
aðdáunarverð föðurímynd. Ég kunni
ekki að meðtaka hana á yngri árum á
þann hátt sem ég geri nú en svo lær-
ist manni að hljóður er hygginn mað-
ur. Ímynd þín kom hvað sterkast
fram í góðmennsku þinni og geð-
prýði. Allt mitt líf hef ég mætt lofi og
aðdáun í þinn garð og hversu vel sett-
ur ég væri að eiga slíkan föður. Stolt
það sem ég ber nú í brjósti er einmitt
það orðspor sem af þér fer. Þú gafst
mér þá föðurást og fyrirmynd sem
hverjum syni myndi hugnast. Fyrir
það vil ég þakka þér og virðing mín
fyrir þér er ómæld.
Nú ertu staddur í annarri vídd, í
þeirri vídd sem ég mun koma í eftir
minn dag og þá munum við aftur
minnast góðra og hjartnæmra
stunda og jafnvel stöku sinnum í
spjalli tveir einir og sér.
Kveð með fallegum sálmi sem afi
minn og pabbi þinn kenndi mér:
Einn ástarengill gengur um allan jarðarrann.
Af engum er hann séður en alla lítur hann.
Hann vitjar heims af Herrans náð
en himinninn er hans fósturláð.
(Höf. ók.)
Ég elska þig, pabbi minn. Þinn
sonur,
Sigurjón (Nonni).
„Pabbi, vinkaðu mér upp og nið-
ur“! Sem barn kvaddi ég þig þannig á
morgnana, elsku pabbi minn. Niðri í
bíl leistu svo út um framrúðuna upp á
efri hæðina þar sem ég sat í gluggan-
um og svo vinkaðirðu mér „upp og
niður“. Síðan voru ávallt fagnaðar-
fundir þegar þú komst heim að lokn-
um vinnudegi. Þá lyftirðu okkur
systrunum hátt á loft, tókst okkur í
„rallada, kleinu og öskubíl“ og svo
héngum við í fótunum á þér svo þú
varðst að draga okkur um gólfin, því
við vildum ekki sleppa þér. Við sýnd-
um þér hvað við vorum orðnar dug-
legar að sippa og þú varðst að fá að
heyra þegar ég lærði að segja s án
þess að vera hrædd um að brjóta
tennurnar. Þegar þú varst lagstur
uppí rúm með dagblöðin, skriðum við
oft uppí til þín og báðum þig að
„spyrja okkur appelsínur og epli“
eins og við kölluðum reiknileikinn
okkar. Það brást ekki að alltaf lagð-
irðu frá þér blöðin til að sinna okkur.
Í kaupbæti fengum við sögustund því
þú varst snillingur að semja sögur
þar sem við börnin vorum aðalper-
sónur, upplifðum hættur og ævintýr,
sem enduðu öll á því að við komumst
heilu og höldnu í faðminn ykkar
mömmu. Hluti af minningunni um
þig, elsku pabbi, er ilmurinn af ný-
söguðu timbri. Oft dvaldi ég í bíl-
skúrnum hjá þér og fékk að dunda
mér við smíðar með þér, þó að fyrstu
árin hafi viðfangsefnið fyrst og
fremst verið að bora göt í vinnuborð-
ið þitt. Seinna fékk ég að halda undir
með þér við vélsögina. Mér fannst
svo stórkostlegt að sjá hvernig hlut-
irnir urðu til hjá þér, viðurinn varð
svo flauelsmjúkur eftir að þú varst
búinn að pússa hann, því ekkert léstu
frá þér nema þú værir fullkomlega
sáttur, svo vandvirkur og samvisku-
samur varstu. Á föstudagskvöldum
fórum við að kaupa nammi og gos. Á
leiðinni fengum við að stýra bílnum
til skiptis. Ég man þegar þú lést bíl-
inn renna að sjoppunni, sagðir hlæj-
andi að nú yrði ég að stoppa hann og
ég horfði með skelfingu á húsvegginn
nálgast. Svona varstu alltaf skemmti-
lega glettinn og góðlátlega stríðinn,
þér tókst að gera leik úr öllu. Á full-
orðinsárum mínum varstu langbesti
dansfélagi minn, svo tignarlegur í
valsinum og skemmtilegur tjúttari.
Þannig varstu enn í dönsunum okkar
í sjötugsafmæli þínu. Allar minning-
ar um þig, elsku pabbi, eru yndisleg-
ar og dýrmætar. Þú ert fyrirmynd
mín, svo dagfarsprúður og geðgóður.
Ég finn enn hlýju faðmlögin þín þeg-
ar þú kvaddir mig; þú signdir mig
alltaf og baðst Guð að vera með mér
og fjölskyldu minni. Það er óendan-
lega erfitt og sárt að kveðja þig, en ég
fékk yndislega huggun frá litlu dótt-
ur minni á leiðinni austur á Egilsstaði
sl. föstudag, þegar hún sagði:
„Mamma, hann er ennþá hjá okkur,
við getum alltaf fundið hann í hjart-
anu okkar“. Svo sannarlega er það
rétt, við getum alltaf fundið þig í
hjarta okkar og yljað okkur við
dásamlegar minningar um þig.
Þarna í bílnum ákvað ég að kveðja
þig á þann hátt sem ég veit að þú
kannt að meta. Ég leit út um fram-
rúðuna, upp á bláan himininn með
hvítum skýjahnoðrum, sá fyrir mér
brosandi andlit þitt þarna uppi og
vinkaði þér „upp og niður“.
Guð veri með þér, elsku pabbi.
Þín dóttir,
Freyja.
Elsku faðir minn hefur kvatt okk-
ur. Eðlilega skjóta ótal minningar
upp kollinum á stundum eins og þess-
um þegar söknuðurinn heltekur
mann.
Pabbi var einstaklega góður mað-
ur; sanngjarn, heiðarlegur og hafði
mikla réttlætiskennd. Allir sem
kynntust pabba höfðu þetta á orði.
Alltaf var hann tilbúinn að hjálpa og
aðstoða. Pabbi var eljusamur í vinnu
og stundvísi og vandvirkni voru hans
aðalsmerki.
Pabbi var afskaplega skapgóður
maður og þolinmóður. Ég minnist
þess þegar ég, ungur drengur, kom
með hjólið mitt út í skúr þar sem
hann var að vinna og bað hann að
bæta dekkið sem hafði sprungið.
Þrátt fyrir að mikið væri að gera
lagði hann verkefnin frá sér til að
hjálpa syni sínum að komast aftur út
að hjóla. Ekki örlaði á pirringi hjá
honum. Nei, þvert á móti gerði hann
við hjólið með bros á vör og blístraði
með tónlistinni í úvarpinu á meðan.
Þegar viðgerð var lokið og hjólið
tilbúið til notkunar á ný spurði hann.
„Hver er bestur?“ – og glotti um leið.
Þetta er lýsandi fyrir pabba, hve þol-
inmóður hann var, ávallt brosandi,
hjálpsamur … og glettinn.
Já, pabbi var það sem menn segja
lúmsk-fyndinn; hann hafði mikinn
húmor sem oft á tíðum fór ekki mikið
fyrir. Hann átti það til að skjóta
skemmtilegum punktum inn í sam-
ræður og fyndnum tilsvörum, og ekki
var langt í glottið eða brosið. Hann
hafði gaman af meinlausri stríðni og
flest börn í návist hans þekkja þegar
hann pikkaði í höfuð þeirra hægra
megin, sitjandi vinstra megin við
þau. Þegar „fórnarlambið“ leit til
hægri, steinhissa yfir því að
ókunnugt fólk væri að pikka í það
brosti hann innilega og sprakk svo úr
hlátri þegar það áttaði sig á að þetta
var pabbi.
Barngóður er eitt af mörgum orð-
um sem skjóta upp kollinum þegar
ég minnist pabba. Hann hafði yndi af
börnum og var ávallt tilbúinn að
leika. Hann var duglegur að fara með
okkur yngstu börnin í sund á laug-
ardögum þar sem hann bjó til alls
kyns leiki um hákarla og kafara.
Ógleymanlegar eru sögurnar um
Góða bola og Vonda bola sem hann
samdi og sagði okkur fyrir svefninn.
Þessar sögur lifa áfram og Kristófer,
sonur okkar Önnu Lísu, er alltaf jafn
spenntur þegar ég segi honum þær.
Við systkinin þekkjum öll rallada og
kleinu og elstu barnabörnin kynntust
því. Vinsælastur var þó alltaf leikur-
inn hans pabba þar sem hann
„galdraði“ af sér nöglina. Við yngstu
börnin og barnabörnin stóðum agn-
dofa af undrun yfir því hvernig í
ósköpunum hann gat tekið af sér
nöglina og sett hana svo á aftur. Allt-
af hló hann jafn dátt að undrunarsvip
okkar.
Það eru margar góðar minningar
sem lifa áfram; minningar um hjarta-
hlýjan, hjálpsaman og brosmildan
mann. Það er ótal margt sem pabbi
kenndi mér, ekki einungis í orðum
heldur með hegðun sinni og fasi.
Pabbi var fyrirmynd.
Elsku mamma, kæru systkini og
fjölskyldur, megi almættið styrkja
okkur og blessa minningu pabba.
Að lokum langar mig að beina orð-
um mínum til pabba og nota til þess
orðatiltæki sem hann hafði dálæti á,
og notaði óspart um allt sem gott var.
Pabbi, þú ert „alveg milljón“.
Júlíus Steinn Kristjánsson.
Elsku pabbi minn. Mikið er sárt að
þú skulir vera farinn frá okkur. Þú
glímdir við Alzheimer-sjúkdóminn í
nokkur ár áður en kallið kom. Varst
ansi laslegur síðast þegar ég sá þig á
páskadag með flensu og mikinn hita.
Þú varst svo yndislegur maður að orð
fá því ekki lýst. Ég minnist sérstak-
lega æskuára okkar yngstu bræðr-
anna þegar þú baðaðir okkur. Á öðru
hverju föstudagskvöldi kallaðir þú á
okkur: „Strákar, Prúðuleikararnir
eru byrjaðir“. Við litum alltaf skæl-
brosandi hvor á annan og drifum
okkur uppúr. Hin föstudagskvöldin
héngum við lengur í baði, því Skon-
rokk var ekki eins skemmtilegt. Svo
fórstu í leik við okkur og gafst okkur
nammi ef við vorum góðir. Stundum
fyrir svefninn sagðir þú okkur ófáar
sögurnar, ég minnist sérstaklega
sögunnar um drengina sem fóru á
bát langt út á sjó í myrkri og lentu í
hrakningum en allt fór vel að lokum.
Þá ímyndaði ég mér að þeir gætu
verið við Júlli. Nokkrum árum síðar
fórstu með okkur oft á völlinn og þá
var farið á alla leiki, ekki bara að sjá
okkar lið. Þá voru sundferðirnar tíð-
ar á laugardögum, við kíktum í heim-
sókn til afa og ömmu og síðan heim
að horfa á enska boltann. Stundum á
kvöldin heyrðum við ekkert nema
blásturshljóð, léttan trommuslátt,
þung strengjahljóð og hraðan píanó-
leik, en þá varstu að hlusta á djass.
Fyrstu árin skyldi ég ekkert í áhuga
þínum á djassi, því ég nennti ekki að
hlusta á hann. Seinna sagðir þú að ég
ætti eftir að fá djassbakteríuna.
Húmorinn var heldur ekki langt und-
an og hjálpsemin. Og ekki má gleyma
hversu hörkuduglegur og handlaginn
smiður þú varst. Snillingur á þínu
sviði. Þú gafst þér stundum tíma frá
vinnu þinni til að laga eitthvað fyrir
okkur, eins og hjólin eða annað. Eins
var gaman að hjálpa þér við að halda
spýtunum og plötunum þegar þú sag-
aðir þær í vélinni af þinni alkunnu
snilld. Jæja pabbi minn. Nú er jarð-
vist þín á enda, en ég veit að þú ert
kominn til ömmu og afa og allra
hinna látnu ástvinanna. Það er skrýt-
ið að þú sért farinn en við hittumst
örugglega seinna.
Hvíldu í friði, elsku pabbi, og
þakka þér fyrir allt.
Þinn sonur,
Arnar Logi.
Elsku pabbi minn. Í hjarta mínu
geymi ég sterkari tilfinningar til þín
en ég næ nokkurn tíma að setja á
blað og í huga mínum geymi ég svo
einstaklega fallegar og dýrmætar
minningar um þig, svo einstakur
maður varst þú, stórkostlegur per-
sónuleiki, einstakt ljúfmenni, lista-
smiður, afreksíþróttamaður og frá-
bær pabbi.
Elsku pabbi minn. Ég man frá
æskuárum mínum hvað þú varst allt-
af tilbúinn að leika við okkur systk-
inin og segja okkur skemmtilegar
sögur. Ég man eftir flotta dúkkuhús-
inu og bílskúrnum sem þú smíðaðir
handa okkur og skemmtilegum
heimsóknum á húsgagnasmíðaverk-
stæðið þitt. Ég man hvað þú fylgdist
vel með okkur í íþróttunum og studd-
ir ávallt við bakið á okkur. Ég man
hvað heimilið var alltaf opið fyrir öll-
um vinahópnum og hvað það var allt-
af mikið fjör. Ég man þegar ég síðan
kynntist honum Magga mínum hvað
þú tókst honum vel. Ég man svo fal-
lega og góða æsku.
Elsku pabbi minn. Þú varst stór-
glæsilegur maður og alltaf svo góður.
Þú varst yndislegasti maður sem
hægt er að hugsa sér. Það var ekki til
í orðabók þinni neitt ljótt eða illt,
aldrei nokkurn tíma heyrði ég þig
hallmæla einum né neinum. Aldrei
nokkurn tíma heyrði ég þig skipta
skapi og aldrei nokkurn tíma heyrði
ég þig öfundast. Þú varst hógværðin
uppmáluð og alltaf boðinn og búinn
að hjálpa til og ætlaðist aldrei til
nokkurs á móti.
Kristján Stefán
Sigurjónsson