Morgunblaðið - 04.05.2007, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. MAÍ 2007 39
argrein um ungan frænda sinn.
Dreng sem við héldum að ekkert
fengi grandað. Við erum að tala um
litla frænda okkar sem stóð af sér
tvo lífshættulega sjúkdóma í barn-
æsku. Harðduglegur, ósérhlífinn og
ótrúlega hraustur eins og kom best
í ljós þegar hann vann í bygging-
arvinnu hjá Ágústi frænda sínum.
Hann lagði allt í sölurnar fyrir
verkið, hékk í steypumótum í vond-
um veðrum svo að manni stóð ekki
á sama. Vinmargur var hann enda
einlægur og sérstaklega hlýlegur í
viðmóti. Hann var mikil barnagæla
og nutu systkini hans þess að vera
í kringum hann þar sem faðmur
hans var ávallt opinn. Það er mjög
sérstakt að svona ungur maður
skuli leggja á sig að hefjast handa
við að reisa lítið hús fyrir systkini
sín í sveitinni til þess að leika sér í
og sýndi það hug hans og vænt-
umþykju til þeirra. Hann var svo-
lítill grallari þar sem alltaf var
stutt í brosið og framtíðin blasti við
honum. Við munum sérstaklega
eftir því þegar fjölskyldan sat að
snæðingi á kínverskum veitinga-
stað úti á Kanarí fyrir tveimur ár-
um. Þá hafði Benni laumað sér út
svo að lítið bar á og kveikti í sver-
um kínverja og sprengdi við inn-
gang veitingahússins svo að allir á
staðnum hrukku í kút. Inn kom svo
Benni með sitt glettna bros eins og
honum einum var lagið. Hann var
mikill áhugamaður um knatt-
spyrnu, skotveiði og stangveiði og
saman áttum við margar skemmti-
legar stundir við árbakkann.
Við fáum það ekki skilið að lífið
skuli bjóða upp á það að við getum
átt von á því að missa svo ungan og
góðan dreng eins og hann Benna
okkar og söknuðurinn er óbærileg-
ur.
Eftir að við fengum fréttina af
fráfalli hans höfum við lært að
meta hlutina í nýju ljósi. Það er
gott að staldra aðeins við og meta
það að verðleikum sem við eigum í
dag því að á morgun getur það ver-
ið horfið.
Það er okkur einstaklega þung-
bært að kveðja elsku Benna okkar
en um leið fyllumst við gleði og
þakklæti fyrir að hafa haft hann
hjá okkur þennan stutta tíma.
Minningin um þennan góða dreng
mun aldrei hverfa, hún mun ávallt
lifa áfram í hjörtum okkar.
Elsku Björk, Hreggviður, Stein-
þór, Hildur og systkini, það er lítil
huggun gegn harmi þessum en þið
áttuð yndislegan dreng sem var
ykkur til sóma. Guð gefi ykkur
styrk í þessari miklu sorg.
Ágúst og Anna, Guðlaug
og Gunnar og börn
Þegar myrk örlög henda gott
fólk. Svo nefnist bók eftir Harold
S. Kushner rabbía og kennimann
sem sjálfur hefur brotist í gegnum
þungar sorgir. Hann reynir að
leiða sorgbitna úr raunum sínum
og huggar fólk.
Benni var ljós af þessum heimi.
Greindur, hjartahlýr og sérstak-
lega glæsilegur.
Hreggviður og Guðrún eru gott
fólk. Þau bjuggu Benna og fjöl-
skyldunni fagurt heimili. Og gátu
verið stolt af Benna og kostum
hans. Systkini Benna áttu góðan
bróður.
Ég líkti Benna við Höskuld
Hvítanesgoða, öðrum fremri í sið-
um og háttum.
Það er óskiljanlegt að sá góði
ungi maður skuli hrifinn frá elsk-
andi fjölskyldu og vinum. Sárið
sem eftir stendur, örin sem sitja
síðan í sálinni rista niður í rætur
okkar – allra sem þekktu Benna.
Fjölskyldur okkar Benna voru
saman á Kanaríeyjum jólin 1989.
Þá hafði nýverið uppgötvast hjá
Benna lífshættulegur sjúkdómur.
Hann fór í strangar meðferðir sem
hann tókst á við með sálarró og
óvenjulegu þreki.
Benna batnaði og þegar fimm ár
voru liðin útskrifaðist hann alheill.
Ég man fögnuð okkar yfir sigri
Benna á sjúkdómnum. Veikindin
dýpkuðu vináttuna, samskipti voru
einlæg – við vorum þakklát.
Nú þegar Benni er horfinn okk-
ur verður eftir minningin um fal-
legan, glæsilegan dreng sem hefur
auðgað tilfinningu okkar fyrir sam-
úð og lífi.
Jón Gunnar Hannesson.
Elsku Benni minn, ég trúi því
varla að þú sért farinn, sú hugsun
að ég muni aldrei aftur geta hitt
þig, elsku vinur, er óviðunandi. En
svona er víst þetta blessaða líf og
ekkert hægt að breyta því.
Þegar ég hugsa til baka og minn-
ist þess er við vorum að kynnast,
við tveir samferða á körfuboltaæf-
ingu, sá ég strax að um var að
ræða algjört gull af manni.
Ekki leið á löngu áður en þú
varst orðinn hluti af vinahópnum,
þessum sterka mikla vinahópi sem
að hægt er að líkja við sterka keðju
þar sem nýr hlekkur er ekki vel-
kominn á hverjum degi. Þú varst
þó ekki lengi að koma þér fyrir, því
að allir sáu hvílíkur vinur var á
ferð, svo traustur, vildir allt fyrir
alla gera, stóðst með þínum í gegn-
um súrt og sætt, svo hress, fyndinn
og skemmtilegur. Svoleiðis hlekkur
er alltaf velkominn. Ég vissi það
jafn vel og næsti maður að ein-
hvern daginn mundi einn og einn
hlekkur slitna, en aldrei átti ég von
á því svona snemma. Það eina sem
er hægt að gera í stöðunni er að
strekkja á keðjunni og standa sam-
an í einu og öllu.
Ég er ævinlega þakklátur fyrir
að hafa kynnst þér. Eins sárt og
það er að missa þig þá hefði ég
aldrei viljað vera án þess að kynn-
ast þér. Þú skilur eftir þig ótal góð-
ar minningar sem ég á aldrei eftir
að gleyma. Allar þær stundir sem
við strákarnir áttum í Malarásnum.
En þar hittumst við oftar en ekki
og lögðum á ráðin um hvað við ætl-
uðum að taka okkur fyrir hendur
hverja stundina. Allar þær ferðir
sem við fórum saman í voru æv-
intýri sem væru nóg til að fylla
heila bók.
Þú skalt vita það, Benni minn, að
við munum aldrei gleyma þér og
við munum heiðra minningu þína
um ókomna tíð.
Ég kveð þig því, kæri vinur, með
mikinn söknuð í hjarta, megi Guð
vera með þér, sem og fjölskyldu
þinni sem ég votta alla mína sam-
úð.
Þinn vinur
Stefán Pétur.
Mjök erum tregt tungu at hræra.
Leiðir okkar Benedikts eða Benna,
eins og hann var ætíð kallaður,
lágu fyrst saman þegar hann bauð
mér heim til sín í Malarás að spila
tölvuleiki. Kom á daginn að þær
stundir áttu eftir að verða mun
fleiri. Heimboðið varð kveikjan að
langri og góðri vináttu. Oftar en
ekki var heimili Benna líka helsti
samkomustaður okkar félaganna
og ýmislegt annað brallað en að
spila tölvuleiki.
Við félagarnir, sem ólumst upp í
Ártúnsholtinu, höfum í daglegu tali
kallað okkar vinahóp „Holtara“.
Eins og nafnið gefur til kynna gátu
einungis strákar úr Ártúnsholtinu
verið góðir og gegnir „Holtarar“ –
nema Benni. Hann var sá eini utan
Ártúnsholtsins sem náði þeim
áfanga. Þegar mér verður hugsað
til Benna kemur fyrst upp í hugann
hversu mikið gæðablóð og drengur
góður hann var. Ef mann vantaði
góðan félagsskap, hvers kyns að-
stoð eða hreinlega góðan vin var
alltaf hægt að leita til Benna enda
vildi hann öllum gott gera. Benni
var sannur vinur vina sinna. Hann
var líka einstaklega ljúfur og geð-
prúður maður sem ekki fór mikið
fyrir í daglega lífinu.
Þúsundþjalasmiður er líka ágæt-
is orð ef lýsa á Benna. Hann gekk
að hverju verki með sama mark-
miði; það átti að vanda til verksins.
Þegar við feðgarnir fórum saman
í hestaferðir var Benni fastur
ferðafélagi. Venju samkvæmt var
nýliðinn settur á Geysi. Geysir er
gamall, góður og þægur klár og
varð þeim Benna snemma vel til
vina. Þó kom að því að Benna
fannst Geysir vera bæði latur og
hastur, og vildi fjörugri fola. Var
hann þá settur á Prata. Virtist það
vera markmið þess klárs í lífinu að
koma Benna af sér. Rokur og óút-
skýrð fælni litu dagsins ljós en allt
kom fyrir ekki, knapinn sat sem
fastast. Benni brosti bara sínu
breiðasta og hrópaði: „Þetta kalla
ég almennilegan hest.“ Skemmti
hann sér konunglega og gleðin
skein hreinlega af honum.
Gæsaveiðar voru eitt af þeim
mörgu áhugamálum sem við Benni
helltum okkur út í. Heimilið á
Litla-Moshvoli, þar sem fjölskylda
Benna hefur sitt annað aðsetur,
stóð veiðigörpunum ætíð opið. Alla
tíð var mér tekið þar með opnum
örmum sem einum af fjölskyldunni.
Margar góðar minningar eru
bundnar við Litla-Moshvol. Reynd-
ist fjölskylda Benna líka furðu þol-
góð gagnvart ýmsum hugmyndum
um það sem betur mætti fara á
landareigninni til þess að hún yrði
að paradís fyrir okkur félagana.
Þannig tengjast margar af mín-
um bestu minningum síðustu ára
Benna með einum eða öðrum hætti.
Hvort sem um var að ræða veiði-
ferðir, hestaferðir, réttir, útilegur
eða hvers kyns svaðilfarir sem ung-
ir menn eiga til að lenda í. Ekki
vorum við fyrr búnir að ljúka einni
ferð en við vorum farnir að huga að
þeirri næstu. Ferðir okkar félag-
anna verða hins vegar ekki fleiri.
Í dag kveð ég vin minn Benna
með miklum söknuði en með þá
von í brjósti að leiðir okkar eigi eft-
ir að liggja saman þó að síðar
verði. Vil ég votta fjölskyldu hans
og ættingjum mína dýpstu samúð
og vona að minningin um góðan
dreng megi styrkja þau á þessum
erfiðu tímum.
Ófeigur Ólafsson.
✝ Bjarni Þorkels-son Vigfússon
fæddist í Reykjavík
28. október 1919.
Hann lést á Land-
spítalanum 24. apr-
íl síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Vigfús Lúðvík
Árnason pakk-
húsmaður í Reykja-
víkurapóteki, f. 18.
sept. 1891, d. 2.
apríl 1957 og kona
hans Vilborg Elín
Magnúsdóttir, f. 19.
júní 1892, d. 30. jan. 1951. Systk-
ini Bjarna eru: Hulda, f. 5. nóv.
1912, d. 15. ágúst 1913, Árni
Ingvar, f. 10. júlí 1914, d. 16. apr-
íl 1982, Guðrún Ingibjörg, f. 6.
des. 1916, d. 15. nóv. 1918, Að-
alheiður Hulda, f. 10. ágúst 1918,
d. 17. nóv. 1918, Bára Ingibjörg,
f. 25. maí 1921, d. 2. mars 2007,
Vilborg Matthildur, f. 24. okt.
Þorgils Jónassyni. Börn Bjarni, f.
1972, Óskar Páll, f. 1977 og Þor-
björg Una, f. 1981. 3) Gunn-
hildur, f. 27. nóv. 1953, var gift
Ólafi Torfasyni. Synir Gunnar
Örn, f. 1979 og Ásgeir, f. 1981.
Æskuheimili Bjarna var á
Bergstaðastræti 31A í Reykjavík.
Hann var bílstjóri á yngri árum
hjá Tóbakseinkasölu ríkisins, síð-
an afgreiðslumaður í verslun
Halla Þórarins, fyrst á Vest-
urgötu svo á Hverfisgötu. Bjarni
var lengi leigubifreiðarstjóri,
nokkur ár hjá Bifreiðastöð Stein-
dórs en síðan með sinn eigin bíl
hjá Bifreiðastöð Reykjavíkur
(BSR) frá vori 1970 til 1994.
Bjarni og Bára bjuggu allan sinn
búskap í Reykjavík, fyrst í Máva-
hlíð 17, svo lengi í Sólheimum 47
og loks í Mávahlíð 32. Frá febr-
úar 2006 var Bjarni heim-
ilismaður á Hrafnistu í Reykja-
vík.
Útför Bjarna verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Jarðsett verður í Gufu-
neskirkjugarði.
1922, Guðrún, f. 4.
mars 1924, Gestur, f.
8. mars 1926, Jó-
hann, f. 28. nóv.
1927, d. 31. júlí 1979
og Ægir, f. 26. febr.
1930.
Bjarni kvæntist
28. október 1944
Báru Gunnarsdóttur,
f. á Akureyri 14.
október 1925, d. í
Reykjavík 3. nóv-
ember 1992. For-
eldrar hennar voru
Gunnar Jónsson
skipasmíðameistari á Akureyri, f.
1. apríl 1899, d. 27. okt. 1960 og
fyrri kona hans Ingibjörg Veró-
nika Ásbjörnsdóttir, f. 12. mars
1901, d. 1. jan. 1932. Dætur
Bjarna og Báru eru: 1) Ingibjörg,
f. 16. jan. 1947, var gift Einari
Baxter. Börn Bára, f. 1967,
Grettir, f. 1971 og Jóna, f. 1975.
2) Vilborg, f. 21. jan. 1950, gift
Tengdafaðir minn, Bjarni Þ.
Vigfússon, lést á Landspítalanum
þriðjudaginn 24. apríl sl. Nú á
kveðjustund langar mig að minn-
ast hans nokkrum orðum og
kveðja hann.
Fullt nafn hans var Bjarni Þor-
kelsson Vigfússon. Hann bar nafn
Bjarna Þorkelssonar báta- og
skipasmiðs, fyrr á Hellissandi en
síðast í Reykjavík, sem var fóst-
urfaðir Vilborgar móður Bjarna.
Ég hitti Bjarna fyrst fyrir 38 ár-
um síðan – á þorra árið 1969 – um
það leyti sem kynni tókust með
okkur Vilborgu, miðdóttur hans.
Bjarni var þá á besta aldri, með-
almaður á hæð, ljós yfirlitum og
samsvaraði sér nokkuð vel. Hann
var greindur maður eins og hann
átti kyn til, með góða athyglisgáfu,
alla ævi léttur á fæti og röskur svo
af bar. Leti var ekki til í hans fari.
Bjarni hafði lipra og glaða lund,
góða kímnigáfu en einnig fastmót-
aðar skoðanir sem hann lét í ljós
feimnislaust, skýrt og skorinort.
Hann var heiðarlegur, reglusamur
í öllu líferni, vinnusamur og svo
háttvís og kurteis að eftir var tek-
ið. Bjarni var annálað snyrtimenni
og smekkmaður í klæðaburði og
kunni vel að meta félagsskap með
góðu fólki, vel að sér í allri tónlist
og eftirsóttur dansmaður fram á
síðasta mánuð, Reykvíkingur í
orðsins bestu merkingu. Bjarni var
með stálminni og kunni góð skil á
mönnum og atburðum í sögu
Reykjavíkur. Ættfróður var hann
án þess að hafa nokkurn áhuga á
ættfræði. Hann var og góður smið-
ur á tré og járn eins og margir af-
komendur Illuga Jónssonar stað-
arsmiðs í Skálholti.
Ég tel mig hafa kynnst Bjarna
nokkuð vel gegnum árin. Við fór-
um í mörg ár í Sundlaugarnar í
Laugardal. Stundum kom það fyrir
að menn þar viku sér að Bjarna og
erindið var að segja að þeir myndu
vel eftir honum síðan hann var af-
greiðslumaður hjá Halla Þórarins
á Vesturgötunni eða Hverfisgöt-
unni. Í sundlaugarferðunum töluð-
um við saman um marga hluti.
Undirritaður er fyrir vikið t.d.
mun fróðari um viðhorf kynslóð-
arinnar sem lærði að duga og
bjarga sér í fátæku samfélagi sem
líkist lítið allsnægtasamfélagi nú-
tímans.
Við hjónin ferðuðumst nokkuð
innanlands og utan með Bjarna
eftir að hann var orðinn ekkjumað-
ur. Alltaf kom jafnmikið á óvart
hversu kunnugur hann var hér á
landi. Staðfræðin og örnefnin voru
öll á hreinu þrátt fyrir það að hann
hefði stundum aðeins einu sinni
áður farið um sveitina – jafnvel
fyrir 40 eða 50 árum. Síðast fórum
við í september 2006 austur í
Grímsnes – á málverkasýningu í
Sólheimum.
Afabörnin og langafabörnin
hændust sjálfkrafa að Bjarna.
Hann hafði lag á því að láta hvert
og eitt þeirra muna eftir afa
Bjarna. Hann var síðast viðstadd-
ur fermingu langafabarns síns á
annan í páskum og enginn sá þá á
honum neitt fararsnið.
Lán Bjarna var að vera lengst af
heilsugóður og geta haldið sínu
striki þrátt fyrir að árin væru orð-
in mörg. Hann átti alltaf sinn bíl
og fór allra sinna ferða – líka eftir
að hann átti heimili á Hrafnistu.
Ég er afar þakklátur Bjarna fyr-
ir samfylgdina. Fjölskylda mín
þakkar fyrir allt gegnum árin. Guð
blessi minningu Bjarna Þ.Vigfús-
sonar.
Þorgils Jónasson.
Elsku afi,
við minnumst þín með söknuði
og þökkum þér fyrir að hafa verið í
lífi okkar alla ævi. Þú varst fastur
á skoðunum þínum, kátur, blíður
og hávær. Þú fylgdist svo vel með
okkur, komst í öll afmæli, færðir
okkur glænýja, slétta peninga og
fallega rós sem við munum svo vel
eftir. Þú varst alltaf svo glæsilegur
til fara. Alltaf í fínum jakkafötum,
vel greiddur og á flottum bíl. Mik-
inn áhuga hafðir þú á börnum okk-
ar enda með ólíkindum hvernig þú
kenndir þeim að bakka skríðandi
niður stiga, snýta nefið og greiða
hárið eldsnemma á lífsleiðinni.
Mikið skarð er í hjörtum okkar
eftir að þú fórst en við lítum svo á
að þú sért kominn í ömmufaðm
sem þú þráðir svo heitt.
Elsku afi, við söknum þín og
elskum en við vitum að þú ert
kominn á góðan stað og fylgist
með okkur öllum.
Elsku bestu mömmur okkar,
megi góður Guð hjálpa ykkur í
ykkar miklu sorg.
Kveðja.
Barnabörnin.
Enn fækkar úr syskinahópnum
af Bergstaðastrætinu. Bjarni
frændi minn er látinn eftir stutt
veikindi og ekki er nema rúmur
mánuður síðan að systir hans
Stúfa lést. Einhvern veginn þrátt
fyrir aldur fannst manni ekki vera
komið að kveðjustund. Bjarni var
ern og hress og hélt ég að langur
tími væri þangað til hann myndi
kveðja, því í raun var hann ekki
gamall og eins og máltækið segir
þá er aldur afstæður.
Ekki eru nema rúmir 2 mánuðir
síðan í afmæli pabba að ég
skemmti mér konunglega yfir sög-
um Bjarna af Hrafnistu, dansinum
og hvernig hann valdi úr sína
dansfélaga.
Bjarni var einstakur, hreinn og
beinn. Hvernig hann talaði, takt-
arnir var nákvæmlega eins og hjá
pabba og því ekki skrýtið hversu
vænt manni þótti um hann.
Fyrir rúmum 30 árum var ég
svo heppin að vera tekin með í úti-
legur af Bjarna og Báru konu hans
sem lést fyrir 15 árum. Barnabörn
þeirra, Bára sem er jafngömul mér
og Grettir voru með. Þessar ferðir
voru mikil upplifun og þegar hug-
urinn reikar til baka dáist ég af
þolinmæði Bjarna og Báru að taka
mig með í ferðirnar, því ég var
með einsdæmum vatnshrædd á
þessum árum og þurfti að halda á
mér í sundlaugunum og ásamt því
þá þorði ég ekki að vera nema í
það minnsta 10 metra frá öllu
dýraríkinu. Samt sem áður var
aldrei pirringur í gangi .
Piparkökubakstur í Sólheimun-
um var fastur liður í tilverunni fyr-
ir hver jól, sem ég fékk að taka
þátt í og var mikil tilhlökkun þeg-
ar að þeim tíma leið. Alltaf var
passað upp á að ég fengi myndir
úr ferðalögunum og piparköku-
bakstrinum, sem í dag hjálpar mér
að rifja upp þessar góðu minn-
ingar.
Þessum hjónum, Bjarna og
Báru, á ég mikið að þakka.
Ég votta Ingu, Villu, Gunnhildi
og fjölskyldum þeirra mína inni-
legustu samúð
Minningin um góðan mann lifir.
Aldís B. Ægisdóttir.
Bjarni Þ. Vigfússon