Morgunblaðið - 12.11.2007, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 12. NÓVEMBER 2007 33
✝ Jónína Finn-björg Björns-
dóttir fæddist í
Hafnarfirði 22.
ágúst 1923. Hún lést
á gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut fimmtu-
daginn 1. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Björn Halldór
Þórarinn Jónsson
sjómaður í Hafn-
arfirði, f. í Mjóafirði
eystra 24. september
1896, fórst með línuskipinu Pap-
eynni 20. febrúar 1933, kvæntur
Ólafíu Þuríði Kristjánsdóttur hús-
móður, f. í Kirkjuvogi í Höfnum 13.
ágúst 1895 d. 8. september 1970.
Systkini Jónínu voru Jóna Krist-
ínu. Þau eru: 1) Ólafía, maki Matt-
hías Matthíasson, börn Björgvin,
Anna María og Elías. 2) Jón, maki
Sigríður Guðjónsdóttir, dóttir Sús-
anna. 3) Ingunn, maki Sveinn Leós-
son, börn Ingvar, Birgir og Jónína.
4) Jóhann, maki Stefnía Stef-
ánsdóttir, börn Birgir, Gunnar og
Ingibjörg. 5) Björn, maki Sig-
urbjörg Guðmundsdóttir, börn
Guðmundur, Unnar og Jón. 6)
Kristrún, maki Haraldur Haralds-
son, dætur Inga Jóna og Bylgja. 7)
Lára, börn Axel, Hulda og Ásta. 8)
Ingvar, maki Sigríður Guðmunds-
dóttir, börn Hafdís Erla, Steinunn
Dagný, Ólafía, Jóhanna og Hanna
Rakel. 9) Jóna Þuríður, maki Bjarni
Þ. Jakobsson, börn Jakob, Stefanía
og Ásdís. 10) Guðjón.
Jónína og Ingvar bjuggu allan
sinn búskap að Bræðraborgastíg 49
í Reykjavík.
Sambýlismaður Jónínu síðustu
árin var Steingrímur Pétursson bíl-
stjóri.
Útför Jónínu fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
björg, f. 22. janúar
1922, d. 14. desember
1987 og Jóhann Krist-
inn, f. 15. júní 1915, d.
8 desember 1982.
Jónína giftist hinn
20. október 1945
Ingvari Hrólfi Jóns-
syni vörubílstjóra í
Reykjavík, f. 24. febr-
úar 1922, d. 30. apríl
1989. Foreldrar Ingv-
ars voru Ingunn
Magnea Ingvarsdóttir
húsfreyja og Jón
Tryggvi Guðmunds-
son trésmiður.
Jónína ólst upp í Hafnarfirði en
fluttist sem ung stúlka til Reykja-
víkur og bjó þar alla tíð síðan. Jón-
ína og Ingvar eignuðust 9 börn og
ættleiddi Ingvar Ólafíu, dóttur Jón-
Elsku mamma mín, allt í einu ert
þú farin frá okkur, þetta var eitt-
hvað sem við áttum ekki von á. And-
lát þitt bar svo brátt að að við sitjum
eftir höggdofa, en með minningar
um yndislega persónu sem vildi allt
gera fyrir alla.
Í síðasta sinn sem ég sá þig á lífi
var daginn fyrir andlát þitt, ég stóð í
dyrunum á stofunni þinni á hjarta-
deildinni og þú kvaddir mig með
þessum orðum „Óla mín, Guð verði
með þér.“ Ég var á leið til útlanda
daginn eftir og þú varst aldrei hress
með að ég væri á einhverju flakki.
Þér létti alltaf þegar ég var komin
heim aftur. En í þetta sinn fórst þú í
ferðalag en ekki ég.
Þegar ég sit hér og skrifa nokkur
minningarorð um þig reikar hugur-
inn aftur í tímann, þegar pabbi var á
lífi, þið voruð alltaf samtaka um að
láta okkur líða sem best.
Hópurinn var stór, 10 systkinin,
en þar sem hjartarýmið er nóg er
alltaf pláss fyrir ást og umhyggju
sem við fengum ómælda. Hugurinn
reikar til æskuáranna, allir voru til-
búnir á föstudögum kl. 5, mamma
búin að baka, pakka niður mat og
öllu sem til þarf, pabbi kemur heim
úr vinunni og brunar með allan hóp-
inn í sumarbústaðinn sem þið pabbi
byggðuð við Þingvallavatn, hann var
ykkar unaðsreitur og við vorum
heilu sumrin þar og undum okkur
vel.
Mamma var mjög myndarleg,
saumaði og prjónaði allt á okkur og
var listakokkur. Eftir að ég varð
eldri hugsaði ég um hvenær gerði
hún alla þessa hluti með mörg börn
og lítið húsrými og þá rann upp fyrir
mér að það gerði hún þegar við sváf-
um. Allir urðu að vera vel klæddir
og maturinn tilbúinn á réttum tíma.
Þú talaðir mikið um pabba síðustu
dagana þína á spítalanum, hvað
hann hafi verið góður maður og
skemmtilegur, ég held að hann hafi
verið hjá þér, kominn til að sækja
þig og að nú séu þið saman, hann
hefur beðið eftir þér lengi, einu ást-
inni sinni og lífsförunaut.
Ég kveð þig með þessu fallega
ljóði, Mamma, eftir Friðrik Hansen
sem hann orti til móður sinnar og
segir svo mikið.
Mamma, ég man þá daga, man þína hvítu
sterku hönd.
Ein kunni hún allt að laga og opna hlið í
drauma lönd.
Stoltari en stormaveldin, sterkari en élja
kveldin
varði hún æskueldinn, árdaga og fagra
strönd.
Góða ég sé þú grætur. Grátperla skín á
vanga þér.
Vakir þú veik um nætur, vakir og biður
fyrir mér.
Mamma, þitt móðurhjarta mildara en
sólin bjarta
sendir í húmið svarta sólskinið hvar ég
fer.
Takk fyrir að hafa verið mamma
mín.
Minning þín lífir í hjörtum okkar.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi.
Ólafía og Matthías.
Elska amma, amma Jónína eins
og við kölluðum þig. Nú kveðjum við
þig með miklum söknuði og sorg í
hjarta og þökkum þér fyrir allar
þær yndislegu stundir sem við átt-
um saman. Nú ertu komin á betri
stað og Ingvar afi tekur vel á móti
þér. Þessi orð eru fátækleg í sam-
anburði við lífstíð af kærleik og ynd-
islegum minningum, en við erum
þakklátar fyrir að hafa haft þig hjá
okkur eins lengi og við gerðum. Við
munum aldrei gleyma þér. Hvíldu í
friði, elsku amma og guð geymi þig.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þínar
Inga Jóna og Bylgja Björk.
Elsku Jónína amma, þín er sárt
saknað. Það hvarflaði ekki að mér,
þegar ég heimsótti þig nokkrum
dögum áður á Landspítalann, að það
yrði í síðasta skiptið sem ég fengi að
hitta þig.
Það var yndislegt að koma til þín
á Bræðraborgarstíginn, enda var
gestrisnin með einsdæmum mikil.
Að hafa á uppvaxtarárunum átt ynd-
islega ömmu eins og þig, sem sinnti
barnabörnum sínum af einstakri
umhyggju og alúð, voru mikil for-
réttindi. Elsku amma, ég minnist
þín sem glaðværrar og skemmti-
legrar manneskju í viðræðum. Þú
varst gjafmild og hjálpsöm, boðin og
búin að aðstoða ef á þyrfti að halda,
enda sívakandi um hag og þarfir
fólksins þíns. Heimilið þitt bar vott
um snyrtimennsku, allt var fágað og
fínt í kringum þig, enda varstu
metnaðarfull húsmóðir og sinntir
heimili þínu af dugnaði og rausn.
Amma, ég vil þakka þér allar sam-
verustundirnar sem ég foreldrar
mínir og bræður fengum að njóta
með þér, bæði á Bræðraborgar-
stígnum og eins í sumarbústaðnum
á Þingvöllum. Oft var kátt á hjalla
hjá ykkur afa og lékuð þið á als oddi
og var þá margt brallað sér til
skemmtunar.
Mikil var ástin og umhyggja þín,
elskulega amma mín.
Þér var annt um velferð mína
vil ég þakka gæsku þína.
Glaðvær í anda ávallt varstu
alúð og hlýju með þér barstu.
(Ingólfur Ó. Ármannsson)
Elsku amma, nú ertu komin á
annað tilverustig og megi algóður
Guð blessa þig og varðveita.
Þín nafna
Jónína M. Sveinsdóttir.
Elsku amma og langamma
Með söknuði og sorg í hjarta
kveðjum við þig.
Sjá hér tímans brotnar bára,
byltist fram með straumi ára.
Geirar milli hærðra hára,
hrukkótt ennið nýtur sín.
Þetta er hún amma mín.
Þótt hún sömu verkin vinni,
vefi, tæti, kembi, spinni,
alltaf er hennar sama sinni,
sífelld vinnugleði og fjör.
Svona eru ömmu ævikjör.
Þú skalt ömmu fótspor feta,
frjálsa æska, mikil geta.
Enginn má hér annan letja,
þótt æskan virðist hvílugjörn.
Við erum ömmu barnabörn.
(Haraldur Hjálmarsson.)
Elsku amma og langamma, takk
fyrir allar góðu stundirnar sem við
áttum saman. Þær eru okkur dýr-
mætar.
Minning þín lifir.
Anna María, Snæbjörn,
Snæbjörg,
Harpa María,
Kaj Arnar.
Elsku amma mín. Ég man þá
morgna svo vel sem þú varst að
passa mig eins og þeir hafi verið í
gær, alltaf tókstu jafn vel á móti
mér með hafragraut og rúgbrauði,
og sátum við saman, þú, ég og Stein-
grímur og ég talaði allan tímann og
alltaf nenntir þú að hlusta á mig,
sama hvað ég bullaði. Svo þegar við
vorum búin að borða var ég send í
mælingu hjá Steingrími og séð hvað
ég hafði stækkað mikið eftir matinn,
alltaf hafðir þú jafn gaman af því.
Svo liðu árin og við hittumst ekki
jafn oft, en alltaf var jafn gott að
koma til þín, því alltaf áttir þú brún-
kökuna góðu. Elsku amma mín, ég
er svo glöð að hafa getað komið upp
á spítala og kvatt þig áður en þú
fórst. Ég á eftir að sakna þín mikið.
Ég veit að það var tekið vel á móti
þér uppi, ég bið bara að heilsa afa.
Þitt barnabarn,
Stefanía Helga.
Jónína Finnbjörg
Björnsdóttir
Elsku amma mín. Ég mun
aldrei gleyma öllum þeim
stundum sem ég fékk að
eyða með þér og ég get ekki
lýst því með orðum hvað ég
lærði mikið af þér. Ég mun
verða ævinlega þakklátur
fyrir að hafa fengið að kveðja
þig og alltaf varstu nú með
húmorinn og gleðina í lagi.
Ég mun aldrei gleyma þér,
elsku amma mín.
Þitt barnabarn,
Jakob Leó Bjarnason.
HINSTA KVEÐJA
Ég man ekki eftir
Stínu frænku nema bú-
andi á Ránargötunni. Fyrstu minning-
arnar þaðan eru úr eldhúsinu í kjall-
aranum, þar sem hún gaf mér
amerískar pönnukökur og síróp úr
flösku út á. Ég man ennþá eftir bragð-
inu og hversu merkilegt mér þótti
þetta, venjulegt síróp var nefnilega úr
grænni málmdós með mynd af ljóni ut-
an á og venjulegar pönnukökur voru
allt öðruvísi, býsna góðar líka en
hversdagslegri í samanburðinum. Á
þessum árum vorum við bræðurnir
stundum í pössun hjá Stínu og Mána,
þegar foreldrar okkar fóru í ferðalög
innanlands eða utan. Kannski var
Stína að reyna að gera mig að KR-ingi
– ég t.d. man eftir henni með mig á
jólaböllum í gamla KR-heimilinu þar
sem Haukur Mortens spilaði undir
dansi. Í annað sinn sendi Stína mig
með Maggý frænku á Völlinn að sjá
KR spila sinn fyrsta Evrópuleik í fót-
bolta, við Liverpool, sem vann sann-
færandi sigur og ég verið sannfærður
aðdáandi liðsins síðan, þ.e. Liverpool.
Ég man líka eftir sögum af þeim
systkinum, þ.e. úr barnæsku Jóa
pabba míns og Stínu og bræðra þeirra.
Þær sögur gerðust sumar líka á Rán-
argötunni, reyndar í næsta húsi við
það sem síðar varð heimili Stínu og
fjölskyldu. Ein sagan segir að eitt sinn
hafi þau tvö dottið saman í faðmlögum
út um glugga á rishæð. Þau sluppu
meira og minna ósködduð þótt fallið
væri hátt, en þarna bjó fjölskyldan þá
stundina. Samkvæmt lýsingum þá
áttu þau systkinin heimili býsna víða
um bæinn í uppvextinum, fóru úr einu
leiguhúsnæðinu í annað og bjuggu við
ansi kröpp kjör á stundum. Kannski
hefur þessi flækingur um bæinn átt
þátt í því að Stína var á Ránargötu 44
alla mína ævi. Smám saman lagði fjöl-
skyldan æ meira af húsinu undir sig.
Stína flutti upp á miðhæðina og þar
bjó hún sér og Mána sérlega fallegt
heimili. En ég vissi alltaf að hún hafði
áður átti heima á tímabili í Ameríku,
átti og misst mann og eignast Róbert,
Túa og Maggý þar. Þótt ljóst sé að líf
hennar hafi ekki alltaf verið dans á
rósum man ég aldrei eftir Stínu
frænku öðruvísi en sérlega fallega
klæddri og alltaf léttri og kátri. Líka
þegar hún neyddist til að styðja Mána,
seinni manninn, um allt árum saman,
hann er svo voðalega slæmur í fótun-
um, sagði hún. Ég frétti ekki fyrr en
eftir á að hann hefði verið með MND.
Það er einmitt dæmigert fyrir hana og
hennar fólk að vera ekki að gera of
mikið úr sínum vandamálum, það var
alltaf frekar dregið úr en hitt.
Maggý var auðvitað alltaf stoð og
stytta mömmu sinnar og Mána, enda
nábúi á Ránargötunni. Það var gaman
að upplifa úr fjarlægð samheldnina og
væntumþykjuna sem ávallt ríkti þar.
Sjá svo í verki nú í seinni tíð hversu vel
þau mæðginin Máni yngri og Maggý
studdu og önnuðust Stínu þegar ald-
urinn færðist yfir og líkaminn fór að
bila. Stína frænka var ótrúlega stolt af
börnunum sínum og barnabörnum og
öllu sínu fólki. Það er ég líka og sendi
þeim öllum dýpstu samúðarkveðjur
frá mér og minni fjölskyldu.
Kjartan Jóhannesson.
Það er með brosi og hlýhug í hjarta
sem ég minnist Kristínar Jóhannes-
dóttur eða ömmu Stínu eins og allir í
kringum mig kölluðu hana. Ég kynnt-
ist ömmu Stínu fyrir um 10 árum og
við náðum strax vel saman. Þarna var
á ferðinni dugleg, hreinskilin,
skemmtileg og yndisleg manneskja.
Eftir að Gunnar Atli, sonur minn,
fæddist, langömmubarn ömmu Stínu,
urðum við tíðir gestir á Ránargötunni.
Það var alltaf gott að koma í heimsókn,
drekka kaffi og spjalla saman um lífið
og tilveruna. Það er ómetanlegt að
Kristín Jóhannesdóttir
✝ Kristín Jóhann-esdóttir fæddist í
Gíslholti við Rán-
argötu í Reykjavík 4.
ágúst 1922. Hún and-
aðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut 2. nóvember
síðastliðinn.
Kristín var jarð-
sungin frá Fossvogs-
kirkju 9. nóvember sl.
hugsa til baka og rifja
upp allar þær góðu
stundir sem við áttum
saman í stofunni hjá
ömmu Stínu, Maggý,
Mána og Mána litla.
Gunnar Atli hefur nú
misst tvo frábæra spila-
félaga, fyrst Mána og nú
ömmu Stínu. Hann á
eftir að sakna góðra
stunda við spila-
mennsku og einnig
þeirrar hlýju sem alltaf
beið hans þegar hann
kom á Ránargötuna. Amma Stína sá
ekki sólina fyrir honum og var honum
alltaf svo góð. Það er sárt að kveðja, en
fallegar minningar gleðja og verma
hjartað. Bæði ég og Gunnar Atli mun-
um geyma þær lengi og hugsa til
ömmu Stínu með bros á vör. Ég votta
hennar nánustu dýpstu samúð mína.
Guð geymi elsku ömmu Stínu.
Sara Lind.
Stína á Ránó var hluti af lífi okkar
bræðranna nánast frá fæðingu okkar.
Þegar við vorum minni þótti okkur
brosmilda konan sem bjó á hæðinni
undir ömmu Svövu dálítið eins og úr
öðrum heimi. Hún klæddi sig í öðru
vísi föt en Íslendingar, talaði öðru vísi
og hafði yfir sér annað fas. Hún var
alltaf óvenjulega fín og dömuleg, vel til
höfð og hafði yfir sér einhvern klassa
sem við sjávarþorpararnir áttum ekki
að venjast. Hér var vitanlega um að
ræða áhrif af langri Ameríkudvöl
Stínu, sem hún tók á áreynslulausan
og eðlilegan hátt með sér inn í hið dag-
lega líf á Ránargötu 44.
Í meira en 30 ár lágu leiðir fjöl-
skyldu okkar saman við leiðir þeirra
Stínu og Mána í gegnum búsetu í fjór-
býlinu Ránargötu 44. Þegar búið er í
sama húsi í svo langan tíma fer ekki
hjá því að fólk kynnist öllum hliðum
nágranna sinna og það ber vott um
gæði þeirra hjóna og góða lund að í
þessari nánu sambúð yfir þriggja ára-
tuga skeið hljóp aldrei snurða á þráð-
inn, jafnvel þótt við hefðum á stundum
gefið tilefni til viðbragða. Öðrum okk-
ar er til dæmis minnisstætt þegar
hann á menntaskólaárum laumaðist til
að taka með sér unga snót niður í
þvottahús (til að styggja ekki ömmu)
seint um kvöld. Af augljósum ástæð-
um var þess gætt að hafa ljósin í
þvottahúsinu slökkt og allt tal lækkað
niður í hvísl. Þótt komið væri vel fram
yfir háttatíma átti vesalings Stína eitt-
hvert erindi niður í þvottahúsið þetta
kvöld, og viðbrigðin sem hún stundum
var, fékk næstum því hjartaáfall þegar
hún gekk inn á ástleitna unglinga í
myrkrinu þar sem hún bjóst ekki við
neinu nema hreina og þurra þvottinum
sínum. Hér hefði engum þótt mikið
þótt Stína hefði aðeins látið skína í
tennurnar en það gerðist ekki og á
þetta atvik var aldrei minnst, hvorki
fyrr né síðar (unglingnum til mikils
léttis).
Stína var alltaf boðin og búin að
hjálpa öðrum íbúum Ránó, hvort sem
það var unga parið frá Eyjum sem bjó
í kjallaranum 1971-1975, ömmu Svövu
sem bjó á 2. hæðinni um 20 ára skeið,
eða piltunum ungu sem þetta rita og
bjuggu á 2. hæðinni góðan hluta 10.
áratugar síðustu aldar. Hvort sem það
var egg, mjólkurdreitill, rakhnífurinn
hans Mána gamla eða bara að fá að
horfa á sjónvarpið, alltaf var okkur
tekið opnum örmum eins og gömlum
fjölskyldumeðlimum. Vegna þessara
nánu tengsla tók það okkur sárt að
finna fyrir áhyggjum Stínu af því hver
myndi nú kaupa 2. hæðina á Ránó þeg-
ar við bræður héldum til náms í
Bandaríkjunum fyrir nokkrum árum
og tengsl fjölskyldu okkar við Ránar-
götu 44 voru rofin.
Stína á Ránó, við bræðurnir þökkum
þér kærlega samveruna með okkur og
fjölskyldu okkar, umburðarlyndið og
stuðninginn við á köflum vesældarlega
búmennsku ungra pilta, og óbrigðulan
velvilja þegar við þurftum að leita til
þín með ýmislegt smálegt.
Maggý, Mána litla og öðrum ætt-
ingjum vottum við dýpstu samúð okk-
ar, en hugsum hlýlega til Mána gamla
sem gleðst nú yfir endurfundum við
ástsæla eiginkonu sína handan þessa
heims.
Leifur Geir og Birgir Hrafn.