Morgunblaðið - 22.06.2008, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. JÚNÍ 2008 49
Hvenær sem kallið
kemur
kaupir sér enginn frí,
þar læt ég nótt sem
nemur,
neitt skal ei kvíða því.
(Hallgrímur Pétursson.)
Lárus bróðir minn hefur kvatt
þessa jarðvist og er okkur öllum
brugðið. Hugurinn hvarflar til
Hveragerðis þar sem hann bjó í
góðu yfirlæti hjá afa og ömmu en
þau sáu ásamt pabba að mestu um
uppeldið sökum veikinda og síðan
fráfalls móður hans. Lárus var
greindur maður og hafði alla
möguleika til náms því pabbi lagði
mikla áherslu á það við okkur
systkinin að við lærðum öll eitt-
hvað sem kæmi okkur að gagni í
framtíðinni. Ungur að árum kynnt-
ist Lárus fallegri stúlku henni
Sonju sem síðan varð eiginkona
Lárus Jóhannes
Kristjánsson
✝ Lárus JóhannesKristjánsson
fæddist á Ísafirði 9.
júní 1942. Hann lést
af slysförum 4. maí
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Kotstrandarkirkju
16. maí, í kyrrþey.
hans og eignaðist
með henni tvo ynd-
islega og ljúfa drengi
þá Kristján Helga og
Guðmund. Þau voru
öll einstaklega glað-
leg og strákarnir allt-
af brosandi og
skemmtilegir, og
Lárus sívinnandi
dugnaðarforkur. Lár-
us var handlaginn og
mikill verkmaður. Til
eru sögur af honum
þar sem hann smíð-
aði hin ýmsu tæki,
m.a. skurðgröfu sem börnin í
sveitinn hjá Sigga frænda í Litla-
Hvammi notuðu í nokkur ár. Lár-
us var mikill bílaáhugamaður og
minnist ég þess þegar hann bauð
mér í bíltúr á þriggja dekkja bíln-
um sínum sem ekki voru algengir,
hvorki þá né í dag og hvað hann
hafði gaman af skelfingarsvipnum
sem kom á mig þar sem mér
fannst eitthvað vanta undir bílinn.
Það var oft stutt í prakkarann hjá
Lalla bróður mínum. Synir Lár-
usar stækkuðu og gáfu honum og
Sonju fimm mannvænleg barna-
börn. Það varð okkur því öllum
mikið áfall þegar Guðmundur
yngri sonur þeirra hjóna greindist
með heilaæxli og féll frá aðeins 23
ára gamall frá eiginkonu og ungri
dóttur.
Kristján eldri sonur Lárusar á
ásamt eiginkonu sinni fjögur börn
og hafa þau alltaf búið í nágrenni
við afa og ömmu og var afinn stolt-
ur af hópnum sínum og nefndi það
við mig í hverju samtali hvað þau
væru góð við sig og hvaða áföng-
um í lífi sínu þau væru að ljúka í
það og það sinnið. Lárus missti
Sonju sína eftir stutt en snörp
veikindi fyrir rúmum tveimur ár-
um og hefur Kristján minn elsku-
legi frændi misst mikið á stuttum
tíma, en hann á góða að. Ég veit
að glaðværð hans og jákvæðni
hjálpa honum á erfiðum stundum.
Síðustu misserin var Lárus bróðir
minn í sambúð með góðri konu
sem hann sagðist veita sér mikla
hamingju og veit ég að hann sagði
þar satt.
Lárus hafði gaman að því að
ferðast og var farinn að áætla ferð
til heimalands sambýliskonu sinn-
ar núna í sumar og var tilhlökk-
unin mikil.
Við burtför þína er sorgin sár
af söknuði hjörtun blæða.
En horft skal í gegnum tregatár
í tilbeiðslu á Drottin hæða.
og fela honum um ævi ár
undina dýpstu að græða.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Guð gefi aðstandendum öllum
styrk á erfiðum tímum. Blessuð sé
minning Lárusar bróður míns.
Soffia K. Kristjánsdóttir.
Agnes Bjarnadótt-
ir hjúkrunarfræðing-
ur er látin og var út-
för hennar gerð frá
kapellunni á Bispebjerg í blíðskap-
arveðri laugardaginn 10. maí sl.
Við Agnes kynntumst í 11 ára
bekk í Laugarnesskólanum hjá
hinum frábæra kennara Auði Ei-
ríksdóttur og við vorum svo lán-
samar að fá vinnu sumarið eftir í
garðyrkjustöð Eiríks Hjartarsonar
föður Auðar í Laugardal. Þetta var
rigningarsumarið mikla, en við
undum okkur þarna vel við að hlúa
að rósum í gróðurhúsunum eða að
planta trjám og blómum og reyta
arfa. Ekki spillti fyrir að fá að
kynnast þessu gróna menningar-
heimili.
Við sóttumst eftir að komast í
Kvennaskólann í Reykjavík og
komumst báðar inn og stunduðum
þar nám í 4 ár. Við fengum svo
Agnes Bjarnadóttir
✝ Agnes Bjarna-dóttir fæddist í
Reykjavík 17. maí
1943. Hún lést á
heimili sínu í Kaup-
mannahöfn 30. apríl
sl.
Útför Agnesar
fór fram frá Bispe-
bjerg-kapellu hinn
10. maí sl.
áhuga á að læra
hjúkrun að loknu
námi. En fengum þá
að vita að aldurstak-
markið væri 18 ár. Á
þeim tíma voru tvö
ár feikilega langur
tími fyrir 16 ára
stúlkur, ekki hvað
síst vegna þess að nú
gátum við farið að
vinna fyrir okkur.
En Agnes ákvað að
fara til Danmerkur
og læra hjúkrun.
Hún innritaðist og
fékk starf á Bispebjerg sjúkrahús-
inu og þar lauk hún námi 1967.
Hún starfaði alla tíð síðan á Bispe-
bjergi, að undanskildum 2 árum,
sem hún og Erik Rasmussen, mað-
urinn hennar, bjuggu í Seattle i
Bandaríkjunum. Eftir heimkom-
una frá Seattle festu þau hjónin
kaup á einbýlishúsi á Bispebjerg,
þar sem drengirnir þeirra tveir
eru fæddir og þar bjó hún áfram
eftir að synir hennar voru upp-
komnir og Erik maður hennar lát-
inn.
Agnes var kát og skemmtileg og
við áttum margar góðar stundir
saman. Hún var orðhög, gat sett
saman stökur og hafði mjög gam-
an af kveðskap, einkum vísum Ká-
ins enda var hann norðlenskur að
uppruna eins og hún, þó ekki væri
hann Siglfirðingur.
Agnes var mikil atorkukona. Og
fengi hún góða hugmynd lét hún
ekki sitja við orðin tóm. Eftir að
við höfðum útskrifaðist úr Kvennó
fannst henni að við ættum að
leggja meiri stund á þýsku. Hún
fann því þýska konu af gyðinga-
ættum, Edith Daudistel, flótta-
konu í Reykjavík, og fékk hana til
að taka okkur í þýskutíma. Þessi
hrakta kona miðlaði okkur af lífs-
reynslu sinni jafnframt þýsku-
kennslunni, ekki síður en önnur
þýsk kennslukona, Salome Nagel,
hafði gert í Kvennaskólanum.
Okkur Agnesi hefði þó síst grun-
að þá að báðar ættu eftir að búa
lengi erlendis og Agnes nánast alla
starfsævi sína, þó ekki yrði það í
Þýskalandi.
Nokkrum vikum fyrir andlát
Agnesar hafði ég samband við
hana til að vita hvort hún ætlaði í
hina árlegu ferð okkar skólasystr-
anna úr Kvennaskólanum. Hún var
þá böguð af afleiðingum beinbrots
og gat ekki farið. En nú er hún
lögð í aðra ferð. Hún verður minn-
isstæð öllum sem kynntust henni.
Ég kveð mína kæru skólasystur
og við Úlfur sendum sonum henn-
ar Andreas Bjarna og Olafi Jóni
og fjölskyldum þeirra samúðar-
kveðjur, einnig aldraðri móður
hennar, Olgu, og bræðrum Hall-
dóri, Bjarna og Ágústi og fjöl-
skyldum þeirra.
Helga Hjörvar.
Fallin er frá Elsa
Vilmundardóttir
jarðfræðingur. Ég
kynntist henni fyrst
fyrir meira en þrjátíu árum vegna
sameiginlegs áhugamáls, sem var
vísinda og heimspekistörf frænda
míns dr. Helga Pjeturss. Á þess-
um tímamótum vil ég sérstaklega
þakka ræktarsemi hennar við
minningu hans og málefnið.
Fyrir nokkrum árum var gefin
út bók sem heitir: Dr. Helgi Pjet-
urss og jarðfræði Íslands. Bar-
áttusaga íslensks jarðfræðings í
upphafi 20. aldar. Elsa var höf-
undur þeirrar bókar ásamt þeim
Samúel D. Jónssyni rafvirkja-
meistara og Þorsteini Þorsteins-
syni lífefnafræðingi.
Þegar bókin var í vinnslu veitt-
ist mér sú ánægja að fara með
höfundunum á mínar heimaslóðir.
Við komum að Hlíð og litum á
hvamminn sem kenndur er við
Helga, þar sem hann hafðist
gjarna við í tjaldi. Þar þótti hon-
um gott að hvílast við léttan lækj-
arnið.
Að Hellisholtum í Hruna-
mannahreppi fórum við einnig og
skoðuðum jarðlögin, þar sem
Helgi fann fyrstu sannanirnar
fyrir því að ísöldin hefði skipst í
allmörg jökulskeið með hlýskeið-
um á milli.
Það er skemmst frá að segja að
bók þessi er afbragðsgóð og var
þáttur Elsu í því verki unnin af
frábærri fagmennsku.
Nokkrum árum fyrr gaf Heim-
spekistofa dr. Helga Pjeturss út
aðra bók sem heitir: Dr. Helgi
Pjeturss. Samstilling lífs og efnis
í alheimi. Sömu aðalhöfundar eru
að þessu riti og skrifaði Elsa
þætti um ævi, störf og þróun hug-
mynda dr. Helga Pjeturss.
Elsa Guðbjörg
Vilmundardóttir
✝ Elsa GuðbjörgVilmund-
ardóttir fæddist 27.
nóvember 1932 í
Vestmannaeyjum.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
23. apríl síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Áskirkju 7.
maí.
Elsa lagði mikla
vinnu og alúð í þetta
verk, sem öllum má
vera ljóst sem lesið
hafa.
Það var ekki auð-
velt fyrir vísinda-
manninn að sýna
kenningum Helga
velvilja. Það átti
meðal annars að
vera lítt vísindalegt
að halda fram tilvist
jarðstjarna í öðrum
sólkerfum. Nú er
komið í ljós hverjir
höfðu á réttu að standa í því efni.
Það er góð aðferð af hálfu vís-
indamanna að kynna sér málin
áður en þeir mynda sér skoðanir.
Það gerði Elsa svo af bar.
Nýalssinnar þakka henni sam-
fylgdina.
Páll Ragnar Steinarsson.
Með þessum fá-
tæklegu orðum vil
ég kveðja þig, elsku Magga, og
þakka þér fyrir hve góða granna
við eignuðumst, þegar við flutt-
um á Vesturholtið á móti húsinu
ykkar Grétars. Kynni okkar
byrjuðu nú samt með smáharm-
leik, því við höfðum ekki búið
nema skamma stund þar þegar
það slys varð að keyrt var yfir
hvíta persaköttinn okkar, sem
dó. Ég stóð grátandi úti á götu,
með Sebastian í fanginu, þegar
þú komst aðvífandi til mín, tókst
utan um mig huggandi og full af
hlýju og skilningi. Þú leiddir mig
inn í hús, þar sem við settumst
með kaffisopa og ræddumst hug-
hreystandi við. Þetta finnst mér
lýsa þér vel, umhyggja fyrir
dýrum og mönnum. Sama kvöld
Margrét
Vilbergsdóttir
✝ Margrét Vil-bergsdóttir
fæddist í Reykjavík
14. nóvember 1946.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans í Foss-
vogi að morgni 17.
maí síðastliðins og
fór útför hennar
fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju 23.
maí.
toppaði Magga hug-
ulsemina og kom til
mín með fallegan
blómvönd og lítið
sætt samúðarkort
sem á stóð: Sofðu
rótt elsku Sebast-
ian, þinn vinur
Pjakkur. En þá áttu
þau Magga og Grét-
ar köttinn Pjakk.
Þótt þið hafið
flutt síðan héldum
við sambandi og
okkur þótti vænt
um heimsókn ykkar
Grétars í sumarbústaðinn okkar,
þá með litla sæta hundinn ykkar
hann Lússó. En okkar bústaður
er skammt frá ykkar. Það sem
við áttum sameiginlegt var að
elska dýrin, náttúruna og alla
gullmolana í kringum okkur,
ásamt því að dunda við alls konar
handverk og dúllerí. Enda bar
fallegt heimili ykkar Grétars
þess merki.
Með söknuði þökkum við allar
góðar stundir og biðjum góðan
Guð að vernda og styrkja Grétar
og ástvini þína í sorg og söknuði.
Blessuð sé minning þín.
Kveðja,
Elín Birna, Ómar
og fjölskylda,
Vesturholti 6.
Elsku Max frændi,
Ég er nú bara að
skrifa þessar línur
því ég er svo þakklát fyrir að hafa
haft tækifæri til að kveða þig,
bæði þegar ég fékk að eyða góðum
stundum með þér í desember á
Friðrik Max
Jónatansson
✝ Friðrik MaxJónatansson
fæddist á Djúpavogi
hinn 1. nóvember
árið 1942. Hann lést
á Landspítalanum
við Hringbraut að
kvöldi 14. maí síð-
astliðins og fór
útför hans fram
frá Fríkirkjunni í
Hafnarfirði 28. maí.
síðasta á og svo núna
eftir að þú varst búin
að fá hvíldina.
Ég er búin að vera
í burtu frá landinu
lengi, en á sterkar
minningar um þig
bæði sem lítil stelpa
og þegar ég kom í
heimsókn seinna. Þú
varst alltaf meira en
frændi minn þar sem
ég bjó hjá þér og
mömmu, Aðalheiði
systur þinni, á Seyð-
isfirði góðan hluta af
mínum fyrstu árum. Mínar fyrstu
minningar um þig eru um hvað ég
hlakkaði til að sjá þig þegar þú
komst alltaf heim úr vinnunni í há-
deginu og þegar við spiluðum
veiðimann og ólsen, ólsen á kvöld-
in. Á seinni árum man ég þegar
við bjuggum öll í Reykjavík, ég
var komin til Jönu Valborgar
ömmu og Ingvars afa, og hvað það
var gaman þegar þú komst í heim-
sókn. Ekki var nú verra þegar þú
kynntist konunni þinni henni Lí-
ney, og þegar þið komuð heimsókn
með dæturnar ykkar tvær Önnu
Dísu og Berglindi.
Ég átti líka góðar stundir með
ykkur fjölskyldunni seinna þegar
þið bjugguð á Seyðisfirði og Grét-
ar Valur var kominn í heiminn.
Mest man ég samt húmorinn
sem við áttum sameiginlegan alla
tíð.
Ég veit að þú ert kominn á góð-
an stað, elsku Max, og þú átt eins
stórt pláss í hjarta mínu og þú hef-
ur alltaf átt. Guð veri með móður
þinni og fjölskyldunni sem þú læt-
ur eftir.
Þín frænka,
Eydís.