Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1939, Blaðsíða 3

SPRENGINGIN
Hinn 3. des. að kveldi árið 1917 lagði Lag-
arfoss upp frá New York til íslands. Lagarfoss
átti að koma við í Halifax, eins og venja var
til eftirlits og til þess að fá skipsskjölin —
þau voru allt af afhent þar á þeim tíma.
Hinn 6. des. kl. 8 að morgni var komið að
innsiglingunni til Halifax, þar sem hafnsögu-
maður var alltaf tekinn. Var hann að komast
upp á stjórnpallinn, er hin ógurlegasta spreng-
ing átti sér stað, er sögur höfðu þá farið af.
Varð sprengingin með þeim hætti að tvö skip
rákust á á móts við borgina innanverða, eins
og síðar mun nánar sagt frá. Var annað skipið
hlaðið skotfærum en hitt benzíni. Sprenging
þessi, eldsvoði og aðrar hörmungar, sem voru
tengdar við þetta stórslys og komu svo hart
niður á miklum hluta Halifaxborgar og íbúum
hennar, eru svo minnisstæðar að vert þykir að
segja nokkuð frá þeim, svo og til þess að fólk
geti enn betur áttað sig á því, að víðar eru
hætturnar, samfara styrjöldum, en einmitt á
vígvöllunum og að sú plágan er oft hinni fyrri
verri, er kemur mönnum á óvart, eins og slíkt
stórslys sem þetta, gerði.
Áður en sagt verður nánar frá sprenging-
unni, skal nokkuð sagt frá þeim einkennilegu
atvikum, sem ollu því, að Lagarfoss ekki var
kominn alveg inn á höfnina, er sprengingin
varð, sem hefði þá að sjálfsögðu orðið til þess,
að líkt hefð.i farið fyrir okkur og benzínskip-
inu, þar eð Lagarfoss hafði ætíð benzín og olíu
á þilfari á ferðum sínum frá Ameríku á þeim
tíma.
Eins og áður er sagt, var lagt upp frá New
York þann 3. des. að kveldi og varð í fylgd með
okkur en.^kt skip, er virtist hafa 'svipáðan
hraða og við. Eins og menn þekkja á sjónum,
þá er það alltaf hið fyrsta, að reyna sig við
þann næsta. Alltaf er verið að reyna að vinna
emhverja smásigra, á því byggist að miklu
leyti það seiðmagn, sem sjórinn hefir á þá, er
hann stunda, ella væri líf og starf sjómann-
anna svo einrænt, að engan laðaði. Var því af
gömlum og góðum vana farið að reyna að
des. 1917
vinna á þessum óvin (!!), sem alltaf lallaði
þarna rétt á undan okkur, með svipuðu milli-
bili, en eins og þeir vita, er Lagarfoss þekkja,
þá er hann enginn hlaupagarpur, en stundum
var þó hægt að koma honum á elleftu míluna,
ef vel lá á honum. En það var eins og engu
tauti yrði komið við hann að þessu sinni. Hvern-
ig sem kyndararnir hreinsuðu eldana og mok-
uðu á þá, féll þrýstingurinn heldur en óx, enda
þótt Sörensen 1. vélstjóri væri orðinn nokkuð
tíður gestur í kyndararúminu og líklega ekki
of vel séður þar, því ekki hafa það líklega ver-
ið eintóm gæluorð, er hann sagði í eyru kynd-
aranna og ekki vorum við mikið betri á stjórn-
pallinum, gerðum ýmist að hvítna eða blána
af vonzku yfir þessum klaufaskap — að hugsa
YÍKINGUK
11