Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1939, Blaðsíða 10

«
Eftir að gengið var frá öllu á þiljum eins og
bezt var hægt, fóru þrír okkar fram í háseta-
klefann. - Var þar köld aðkoma. Eldavélin öll
brotin, og öllum mat og vatni spillt.
Lágum við svo til í 36 klukkustundir, og
hafði okkur þá drifið vestur undir Arnarfjörð.
Fór þá veðrinu heldur að slota. Var þá tekið til
að koma fyrir seglum og reyna að slaga til
lands. Vorum við þá svo aðþrengdir, að enginn
treystist til þess að standa við stýrið. Lenti það
svo á mér, og varð ég að standa við stýrið,
þangað til við komumst inn á Haukadalsbót. —
Lágu þar mörg skip, flest meira og minna brot-
in, þar á meðal kutter Kalli (skipstjóri Kristján
Andrésson frá Meðaldal). Sigldum við rétt hjá
Kalla, er við komum á skipalagið. Mun Kristján
hafa fljótlega veitt því eftirtekt, hvað skip
okkar var illa útleikið. Setti hann strax út bát,
og reri til okkar. Leitaði frétta og er hann sá
hvernig ástatt var, flutti hann okkur umsvifa-
laust á sitt skip, og lét okkur fá þá hressingu,
sem hver vildi kjósa.
Síðan var farið í land í Haukadal, til Matt-
híasar Ólafssonar verzlunarstjóra. Tók hann
okkur hið bezta, sá um góðan mat fyrir okkur
og lét okkur fá þurr föt og aðra aðhlynningu.
Lágum við viku á Haukadalsbót. Var þar smíð-
að að skipinu allt, sem þurfti, og ný eldavél
fengin.
Síðan fórum við til fiskveiða á ný en hreppt-
um aftur vont veður, en náðum þá strax til
Önundarfjarðar, svo við sluppum við tjón og
áfelli. Eftir þetta gekk úthaldið yfir sumarið
vel; vorum við með aflahærri skipunum hér á
Isafirði.
I garði þeim, sem áður er lýst, og við vor-
um að hrekjast í, rak sex skip á land í Horn-
vík. Voru tvö af þeim frá Ásgeirs-verzlun:
Familien og Buddha. Náðist ekkert af skipun-
um út aftur, en aðeins einn maður fórst.
I þessu veðri fórst einnig þiljubáturinn Þrá-
inn, af sömu stærð og skip okkar, Ólafur, 17
smál. að stærð. Eigendur Þráins voru þeir
Guðmundur Oddsson á Hafrafelli og Skúli Thor-
oddsen sýslumaður. Skipstjóri á Þráinn var
Bjarni Guðmundsson frá Laugabóli í Arnar-
fii'ði.
Margvíslegt tjón varð á flestum skipunum,
VÍKINGUR
enda var ofsaveður, með fádæma snjókomu og
frostið 8—10 stig.
VII. Strandið á Poseidon.
1902 réðist ég sem háseti á kútter Poseidon,
Skipsjóri var Jens Jóhannesson (bróðir Bjarna
skipstjóra, sem áður var á Litlu-Lovísu). Við
lögðum út 1. marz. Vorum við alls 10 á skipinu,
en ætluðum að taka fulla áhöfn í Stykkishólmi.
Var þá altítt orðið að fjöldi Breiðfirðinga væri
á ísfirzku skipunum. Á leiðinni suður fiskuðum
við í 4 daga í Breiðubugt (sunnan við röstina)
og öfluðum vel. En þá gerðist byrvænt og var
siglt góðu leiði til Stykkishólms. Þegar þangað
kom, voru allmargir af væntanlegum hásetum
enn við róðra undir Jökli. Biðum við því all-
marga daga, þangað til skipverjar voru orðnir
18. Leizt þá skipstjóra eigi að bíða lengur og
vildi komast út, en bæta fleirum við í næsta
túr. Var ætlast til að við yrðum alls 24. Á þorra-
þræl skellti á ofviðri miklu. Lágum við í skjóli
við Súgandisey, en vefurofsinn var svo mikill,
að skipið sprengdi báðar keðjur. Áður en skipið
sprengdi, voru sett upp öll segl og rifuð sem
mest mátti. Ætlaði Jens skipstjóri að ná Bílds-
eyjarhöfn; taldi hana lífhöfn, ef tækist. Mér
leizt uggvænt útlitið og stakk upp á því við skip-
stjóra, að hann hleypti skipinu upp í Maðkavík,
sem er vetrarhróf þilskipa í Stykkishólmi. Skip-
stjóra leizt ekki á það; sagði að nú væri minnk-
andi straumur, og mundum við sitja þar fastir
þar til straumur stækkaði, og gætum tapað mikl-
um afla.
Þegar við tókum bóginn til þess að ná Bílds-
evjarhöfn, vorum við nærri lentir á Þórishólma.
Á síðasta augnabliki tókst þó að venda frá hólm-
anum, en um leið sprengdi veðrið seglin. Kom-
umst við bá í hlé við Skorareyjar (fyrir innan
Stykkishólm) og lögðumst þar fyrir vænum
dreka, meðan verið var að slá undir nýjum segl-
um. Þegar lokið var að slá undir seglunum,
hafði skipið drifið svo, að stórbrot var á skeri
aftan við það. Voru þá seglin rifuð í skyndi og
lagt aftur austur í flóann innan um sker og
boða, en drekann misstum við.
Eftir stutta stund rifnuðu nýju seglin. Voru
þau að smá rifna í .tætlur, þar til reiðinn mátti
heita orðinn ber. Var þá enginn kostur fyrir
18