Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1950, Blaðsíða 20

„Svei mér þá, Jósef“, segir kokkurinn, sem
hafði glápt lengi á eina þeirra, „þarna er lögu-
legur kvenmaður — og fjörleg. Sjáðu bara!“
Hann kyssti á óhreina krumluna á sér — og
það er meira en ég hefði gert, hefði það verið
krumlan á mér — og veifaði henni og stúlkan
snéri sér undan og hristi höfuðið.
„Svona, þetta er nóg“, segir Jósef afar
gremjulega. „Þetta er stúlkan mín; Emily mín“.
E—he? „segir kokkurinn. „Nú, hvernig átti
ég að vita það? Þar að auki, þú ætlar að hætta
við hana“.
Jósef svaraði ekki. Hann starði á Emily, og
því lengur sem hann starði, því fallegri varð
hún. Hún var sannarlega óvenju falleg stúlka,
sem fleirum en kokknum varð starsýnt á.
„Hvaða náungi er það, sem stendur við hlið-
ina á henni?“ segir kokkurinn.
„Það er einn af leigjendum móður hennar",
segir Jósef, sem virtist í afar slæmu skapi.
„Ég hefði gaman af að vita, hvaða leyfi hann
hefur til að koma hér og bjóða mig velkominn
heim. Ég kæri mig ekkert um hann“.
„Ef til vill lízt honum vel á hana“, segir
kokkurinn. „Það get ég mætavel skilið“.
„Ég skal fleygja honum í sjóinn ef hann
gætir sín ekki“, segir Jósef rauður í framan
af reiði.
Hann veifaði til Emily, sem ekki var að horfa
í þá átt í svipinn, en leigjandinn veifaði til
hans kæruleysislega og talaði við Emily, og svo
veifuðu þau bæði til Bills gamla, sem studdi sig
við hækjurnar aftar á þilfarinu.
Þegar búið var að leggja skipinu að bryggju,
var orðið dimmt, og Bill var ekki viss um,
hvort hann ætti að fara með kokkinn heim
strax eða bíða næsta dags. Að lokum ákvað hann
að ljúka því af, fékk sér vagn og svo var lagt
af stað.
Bert Simmons, leigjandinn, varð að sitja hjá
ökumanninum, og Bill tók svo mikið pláss með
hækjunum, að Emily sá þann kost vænstan, að
sitja á hnjánum á Jósef, og um það er þau komu
að húsinu, var honum orðið ljóst hversu hrap-
allega honum hafði skjátlast.
„Haltu þér saman um þennan draum, þangað
til ég hef ákveðið mig“, segir hann við kokk-
inn, meðan Bill og ökumaðurinn rifust um far-
gjaldið.
„Bill ætlar að tala fyrstur", hvíslar kokk-
urinn.
Emily og leigjandinn voru farin inn, og Jósef
stóð þarna sem á glóðum, meðan ökúmaðurinn
spurði Bill vinsamlegast, hversvegna hann hefði
ekki borgað tíu aurum meira fyrir andlitið á
sér, og Bill eyddi tímanum í að reyna að hugsa
upp eitthvað, sem gæti sært tilfinningar öku-
mannsins. Svo tók hann í handlegginn á Bill
og sagði honum að minnast ekki á drauminn
því að hann ætlaði að hætta á þetta.
„Bull og vitleysa,“ segir Bill. „Ég ætla að
segja Emily frá honum. Það er skylda mín. Til
hvers er að giftast og verða svo drepinn?"
Hann hökti inn við hækjurar áður en Jósef
fengi sagt fleira. Það var matur og bjór á borð-
um, og þegar hann hafði frætt systur sína um
fótbrotið, settust þau öll að kvöldverði.
Bert Simmons sat á aðra hönd Emily, Jósef
á hina, og kokkurinn gat ekki annað en vor-
kennt henni, er hann sá, að stundum voru báðar
hendur hennar kreistar samtímis undir borð-
inu svo hún gat varla laumað upp í sig munn-
bita.
Bill kveikti sér í pípu eftir matinn, fékk sér
aðra ölkrús, og sagði síðan frá því, hvernig
kokkinn hafði dreymt fyrir slysinu þremur dög-
um áður en það skeði. Þau trúðu því varla
fyrst í stað, en þegar hann hélt áfram og sagði
þeim frá öllu hinu, sem kokkinn hafði dreymt
fyrir, mjökuðu þau sér öll sem fjærst kokknum
og sátu og störðu á hann opnum munnum.
„0g þetta er ekki það versta“, segir Bill.
„Þetta er nóg í kvöld, Bill“! segir Jósef, sem
sat og starði á Bert Simmons, eins og hann
ætlaði að eta hann með augunum. „Auk þess
álít ég þetta bara tilviljun. Þegar kokkur sagði
þér drauminn varðst þú taugaóstyrkur og datzt
þessvegna“.
„Taugaóstyrkur, ég“! segir Bill; og svo sagði
hann frá draumnum, sem hann hefði heyrt,
þegar hann lá í rekkju sinni fótbrotinn.
Systir Bills æpti upp yfir sig, og Emily, sem
sat við hliðina á Jósef, stóð á fætur með hrolli
og settist við hliðina á Bert og hélt sér í hand-
legginn á honum.
„Þetta er eintóm vitleysa“! segir Jósef upp-
vægur. „Og þó svo væri ekki, myndi sönn ást
ekki láta það á sig fá. Ég er ekki hræddur“!
„Það er ekki hægt að ætlast til þessa af neinni
stúlku“, segir Bert Simmons og hristir höfuðið.
„Mér kæmi það aldrei til hugar“, segir Emily.
„Til hvers er að giftast fyrir eina viku? Lítið
á fótinn á frænda — það er mér nóg“!
Þau töluðu öll í einu, og Jósef gerði allt hvað
hann gat til að sannfæra Emily um, að draum-
ar kokksins rættust ekki alltaf, en árangurs-
laust. Emily sagðist ekki vilja giftast honum
þó hann væri margfaldur milljónamæringur,
og móðir hennar og frændi tóku í sama streng
— svo ekki sé minnst á Bert Simmons.
„Ég ætla upp og sækja gjafirnar frá þér,
Jósef“, segir hún; og með það fór hún.
156
V í K I N O U R