Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1950, Blaðsíða 30

finnst sem í nótt sé hann að velja milli ham-
ingju lífsins og ævintýra þess.
Benjamín Hall gengur um borð í skipið.
Á þilfarinu er engan mann að sjá. Einmana
og yfirgefið ljósker hangir við landganginn,
og dauft ljós nórir bak við sótugt glasið. Annars
er allt koldimmt, klukkan er tvö.
„Hann gengur niður járnstigann miðskips og
þreifar sig fram eftir. Lestarnar standa opnar,
og lamandi óhugnan andar neðan úr djúpinu.
Lestarlúkur og vírar liggja á tjái og tundri
um allt.
Loks kemst hann fram í þröngan, niðdimm-
an gang undir bakkanum. Hann þuklar um vegg-
ina, finnur loks hurðarhún og snýr honum.
Dyrnar opnast.
Kæfandi daun leggur á móti honum, svo að
honum verður hálfflökurt. Inni í hásetaklefan-
um er hálfdimmt, eins og ljósinu sé erfitt um
líf í þessari þungu stybbu. En eftir dálitla stund
sér hann, að fjórir menn sitja við borð, er nær
næstum eftir endilöngu klefagólfinu. Bak við
þá stjórnborðsmegin eru tvær kojuraðir, og
fyrir flestar kojurnar eru dregin skítug og rifin
tjöld. Hann sér, að uppi í einni þeirra liggja
tvær hálfnaktar stúlkur. Þær snúa sér við og
horfa syfjulega á hann.
Það verður kyrrð í klefanum, og Benjamín
heyrir, að það er kvikt bak við tjöldin: stunur,
más og blót. En mennirnir við borðið sitja graf-
kyrrir og stara á komumanninn.
— Ég er nýi léttmatrósinn, segir Benjamín
hratt, og orðin flögra óvænt og hjálparvana út
í loftið.
Einn mannanna spýtir spekingslega. Benja-
mín komst síðar að því, að það var báts-
maðurinn.
— Það er ágætt! segir hann, þú getur tekið
öftustu hákojuna. Þú verður sjálfur að kasta
út gestinum, sem í henni er.
Benjamín gengur að kojunni, sem honum er
ætluð, og dregur tjaldið til hliðar. Nakið flykki
veltur á móti honum eins og foldgnátt fjall, tvö
vatnsblá gyltuaugu horfa góðlátlega á hann
frá fölri bústinni ásjónu, og um víðan, grófan
munninn færist ógeðslegt bros.
— Þér verðið að gera svo vel og fara fram
úr, segir Benjamín hægt. Þetta er kojan mín.
— Ég hélt þú værir að færa mér kaffi í
rúmið, svarar stúlkan og strýkur blíðlega hár
hans.
Bylgjandi hlátur steypist yfir Benjamín, og
það er eins og allur klefinn hristist af sam-
fagnaði. Benjamín getur ekki almennilega
hlegið með og verður ringlaður og sneyptur.
— Nei, þú verður að fara fram úr, Maja!
segir bátsmaðurinn loks. Eitt sinn tekur allt
enda, og við förum út á morgun hvort sem er.
Maja geispar óstjórnlega og slengir fótunum
fram yfir kojubríkina. Þetgar hún er komin
niður á gólfið, snýr hún sér að Benjamín.
— Haltu nú á speglinum fyrir mig, væni,
segir hún og brosir næstum móðurlegu alúðar-
brosi til hans.
— Nú ætla ég að gera mig fallega, skilurðu.
Hún greiðir feitt flókið hárið, og Benjamín
hélt speglinum eins haglega og hann gat.
Þegar þessu er lokið, sezt hann á bekkinn hjá
hinum, en Maja byrjar að klæða sig.
Borðið er útkámað af slímkenndum daun-
illum fiskleifum. Á borðinu stendur pjátur-
diskur barmafullur af fúlu samblandi af saft-
súpu og bráðnu smjöri.
— Þið hefðuð átt að sjá annan stýrimann í
dag, tekur einn hinna fjögurra allt í einu til
máls. Það var hásetinn Óskar, sem hefir geitar-
rödd og augu eins og í tík. — Hann sat inni
í klefanum sínum með kærustuna á hnjánum
og strauk á henni bakið. Ég sá allt saman að
utan. Svo byrjar hún allt í einu að hrína: Farðu
ekki, segir hún. Maðurinn minn, segir hún.
Elsku maðurinn minn! E — he — he!
— Hugsaðu bara um sjálfan þig, Óskar! seg-
ir toginleitt eirbrúnt andlit undir lampanum.
Svona nokkuð kemur hvorki þér né okkur við.
Það verður djúp þögn.
— 0, haltu þér saman, þreifar Óskar fyrir
sér, en þögnin stöðvar hann.
— Narvik hefir rétt fyrir sér, segir bátsmað-
urinn hægt og hugsi.
Sá fjórði við borðið, ungur ljóshærður piltur,
kinkar kolli íbygginn: Það er satt, sem Nai’vik
segir.
Og bak við eitt tjaldið heyrist eins og dauft
bergmál: Já, þetta er rétt hjá Narvik......
— Hún var reglulega lagleg, kærasta stýri-
mannsins, segir Maja og setur á sig stráhatt-
inn. Ég hitti hana uppi á bryggju, og hún
spurði mig, hvar „Mignon“ lægi. Við urðum
samferða um borð, og hún kvaddi mig svo al-
úðlega — ég þakka yður kærlega fyrir hjálp-
ina, sagði hún. Annar stýrimaður er líka ágætur
náungi, við erum sveitungar. Jæja, verið þið
blessaðir, strákar, þökk fyrir mig og velkomnir
aftur!
Síðan hverfur Maja út um dyrnar.
— Maja er all right, segir sá hvíthærði, sem
hinir kalla Sivert, þótt skírnarnafn hans sé
Nikolai. Það er ekki amalegt, að hafa stelpu
um borð hverja einustu nótt og vita, að maður
hefir hana einn!
166
VIKINQUR