Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1954, Blaðsíða 11

f tJr endurminningum STEFÁIMS J. LOÐIVIFJÖRÐ
------------------6------
Sultardagar í Austfjarðaþoku
Frh. úr síðasta blaði.
Enn liðu dagar. Við slöguðum austur á bóg-
inn og vissum ekkert hvar við vorum. Vindur
var hægur og alltaf hélzt sama þokan. Loks
þraut kaffið og kexið, og var þá alger sultur
framundan. TJtlitið var engan veginn glæsilegt.
Ég vissi, hvað þokan gat verið þrálát út af Aust-
fjörðum um þetta leyti árs. Oft var líka hvíta-
logn, svo að dögum skipti, og gat því hæglega
farið svo, að við yrðum að velkjast svona í
reiðileysi meðan sulturinn læsti um okkur helj-
arklóm sínum. Eina bótin var sú, að við höfðum
mikið af góðu vatni.
Eftir fyrsta algera sultardaginn kom fyrir
atvik, sem hressti okkur töluvert og bætti jafn-
framt dálítið úr skák. Svo vildi til, að Jakob,
sem var eitthvað að snuðra, vafalaust að leita
sér að einhverju ætilegu, fann dálítið af mat-
baunum neðan í bréfpoka. Þetta þótti okkur
verulegur fengur. Við skiptum baununum í þrjá
jafna parta, settum upp pott og suðum þriðj-
unginn þegar í stað. Þegar baunirnar höfðu ver-
ið soðnar vel í litlu vatni, voru þær mældar með
skeið, og reyndist þessi skammtur fimmtán mat-
skeiðar, þrjár skeiðar á mann. Á þessari nær-
ingu hjörðum við í þrjá daga. Þá var sú björg
búin. Enn hélzt sama þokan, en nú var komið
hvítalogn. Skipið rak og snerist sitt á hvað fyrir
straumi.
Aðfaranótt 31. maí verðum við þess varir með
mælingu, að við erum komnir nálægt landi, á
tæplega 15 faðma dýpi. Ég þríf þokulúðurinn
og blæs af öllum kröftum. Kveður þá við hátt
bergmál, og er auðheyrt, að fjall er mjög ná-
lægt. Við lögðumst þegar, og vorum allir uppi
það sem eftir lifði nætur. Allir vorum við dasað-
ir og máttfarnir af sulti. Þegar morgnaði tók
að heiða í lofti, og er sólin kom upp, sáum við
fjöll reka kollana upp úr þokunni. Innan lítillar
stundar var öll þoka horfin. Ég kannaðist þegar
við fjöllin, þetta voru æskuvinir mínir. Ég sá
á félögunum, að þeir vissu ekkert hvar við vor-
um staddir. Skipstjóri víkur sér að mér og seg-
ir: „Þú ert kunnugur hér, hvar erum við?“ Mér
lá við að svara honum ónotum, en stillti mig
þó og sagði: „Þetta háa f jall er Skálanesbjarg,
þarna skammt fyrir utan er Dalatangi, en f jörð-
urinn, sem sézt inn í er Seyðisfjörður. Hér inn-
an við bjargið er bærinn Skálanes. Þar býr ein-
hver ríkasti bóndi austanlands, og er þangað
um tveggja stunda róður“. Guðmundur spyr,
hvort ekki eigi að setja á flot skipsbátinn og
freista þess að róa inn að Skálanesi eftir mat-
björg. „Nei“, svarar skipstjóri, „ég fyrirbýð
ykkur að yfirgefa skipið. Við liggjum hér alveg
uppi í klettum, og beri eitthvað út af, veitir ekki
af okkur öllum til að bjarga skipinu frá
strandi". Við gnístum tönnum, en fleira var
ekki talað að sinni.
Klukkan átta um morguninn gerði dálitla suð-
vestan golu. Við rukum til að létta, og tókum
því næst bóg í norðvestur. Ekki vorum við
komnir nema skammt norður, þegar golan dó
út og aftur gerði hvítalogn. Tók nú útstraumur-
inn úr firðinum við okkur og rak skipið frá
landi. Um hádegi vorum við röskar þrjár mílur
í norðaustur af ’Dalatanga. Svo vorum við þá
orðnir dasaðir af sulti, að varla treystum við
okkur til að róa inn að Skálanesi. Ég var alltaf
að vonast eftir hafgolu, en sú von brást. Svona
leið dagurinn. Fátt var talað. Allir voru á dekki,
ef ske kynni að við sæum einhverja fleytu, en
hvergi varð vart við neina hreyfingu.
Næstu nótt rak skipið aftur inn á við, og að
morgni vorum við skammt norður af Dalatanga.
Enn var sama lognið og hlýtt í veðri. Einhvern-
tíma um morguninn kemur Guðmundur til mín,
þar sem ég lá frammi í stafni, og segir: „Finnst
þér ekki fjandi hart að verða hungurmorða hér
í Seyðisfjarðarkjaftinum í rjómalogni. Verði
engin breyting orðin á högum okkar klukkan 9,
tökum við bátinn með valdi, ef þú treystir þér“.
Ég kvaðst þess albúinn, og þó að fyrr hefði
verið.
Litlu eftir að við höfðum bundið þetta fast-
mælum, sjáum við hvar kemur bátur út með
Skálanesbjargi. Hann var einmastraður, gekk
fyrir vélarkrafti, en hafði stefnu svo grunnt, að
litlar horfur voru á að hann yrði í kallfæri.
Guðmundur nær þegar í flagg okkar og dreg-
V í K I N □ U R
1D5