Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1962, Blaðsíða 12

Ragnar Þorsteinsson, Höfðabrekku:
Þríraddaði maðurinn
Mig minnir að það hafi verið
um vorið 1915. Ég var eitthvað
að dunda niður í fjöru, senni-
lega í leit að einhverju, sem mér
þætti fémætt. Oft kenndi þar
margra grasa, sérstaklega eftir
norðangarð.
í miðju þorpinu hafði báta-
smiður nokkur byggt stórt hús
og vann þar að smíðum og við-
gerðum. Niður undan smíðahús-
inu hagaði svo til, að fyrst
þurfti að setja bátana yfir
þorpsgötuna, síðan niður bratt-
an kamb og svo eftir langri
fjöru, því að útgrynni var mik-
ið sunnan árinnar.
Ég veitti því athygli, þaðan
sem ég stóð, að bátur var kom-
inn á kambinn fyrir framan
verkstæðið. Menn höfðu raðað
sér beo-o-ia vp<ma oo- voru að
mi> mirmir fimm eða sex á
hvort borð.
Smnrðir hlnrvnar úr eik vorn
komnir nndir hétinn. há höfðn
mennirm'r komið fvrir línn úr
stefni báts’ns oo- í staur ofar-
leva á kambinnm. Éinn maðnr
stóð við staurinn oo-hafði brngð-
ið um hann t.veim bröo-ðnm,
þetta var kallaður „stonnari".
É<r fór að smá færa mig nær,
því þetta var atburður. sem ég
sat mig aldrei úr færi um að
horfa á. Seiðmaornað aðdráttar-
afl dró mig ávallt þangað, sem
ég átti þess von að stór bátur
yrði settur á flot. Ég hafði séð
kálfum hleypt út á vori og ein-
hvem veginn fannst mér náið
samband milli þessara tveggja
stórviðburða. Bátarnir virtust
svo glaðir og léttir á sér, þar
sem þeir vögguðu mjúklega á
bárunni við landið. Enda gerði
ég mér í hugarlund að þeim
þætti ekkert sérstaklega gaman
að hýrast inni í húsi og láta
rífa sig og tæta.
Ég virti fyrir mér mennina,
sem stóðu undir bátnum. þeim
megin sem að mér sneri. Einn
þeirra þekkti ég. Það var þrí-
raddaði maðurinn. Við vorum
ekki persónulega kunnugir, en
árið áður hafði ég hlustað á
hann tala og ávallt síðan með
sérstakri athygli og virðingar-
benndri aðdáun. — Þegar hann
talaði, komu úr barka hans þrjú
hljóð og oft sitt orðið með
hverju hljóði. Til dæmis kom
fyrst dimmt bassahljóð, þá eins
konar millitónn og síðast kom
svo skerandi, mjór tónn, líkt og
úr flautu. Þegar ég heyrði þetta,
hafði ég spurt mann nokkurn af
hverju það heyrðist svona í
manninum. „Þetta er þríraddaði
maðurinn". — Annað svar fékk
ég ekki.
Mikið dáðist ég að þessum
listamanni og hafði gert margar
en árangurslausar tilraunir til
að líkia eftir hessu marfirbrotna
tónsviði. Hafði betta eitt sinn
skotið einum félaga mínum s1 ík-
an skeik í bringu. að hann hlión
heim til mömmu sinnar og sagði
að ég hefði víst gleypt eitthvert
ljótt dýr.
Nú stóð ég barna og horfði á,
hvemig mennirnir vögguðu eða
veltu bátnum á milli sín. það
var gert til þess að fá skrið á
bátinn. Þarna voru engar skorð-
ur notaðar, eins og ég sá gert
í annari veiðistöð. Þeim var
krækt í járnlykkju, sem náði lít-
ið eitt upp fyrir þilfarsbrún.
Við þær voru hafðir öruggustu
mennirnir. — Annað hvort voru
hlunnarnir ekki nógu vel smurð-
ir, eða einhvers staðar viðnám
á kjölnum, því að báturinn
hreyfðist ekki úr stað
Mennirnir réttu úr bakinu og
beigðu hnén á víxl, aðallega
voru það hnén, sem gáfu sveigj-
una. Báturinn var vélarlaus og
því ekki þungur, en kamburinn
þarna var all brattur og varð að
gefa gætilega eftir. Skyndilega
rann báturinn hart aftur á bak.
Ég sá mennina hlaupa undan
honum og svo sá ég hann kast-
ast á hliðina. U,m leið heyrði ég
ískrandi brothljóð.
Ég starði á þetta galopnum
augum og sá, að manpshöfuð
stóð út imdan bátssiðunui. Það
var höfuð þríraddaða mannsins.
Mennimir stóðn augnablik eins
og lamaðir. beir horfðu á betta
eins og beir trvðu ekki sínum
eigin aumim. Nú komu beir. sem
staðið höfðu undir stiórnborðs-
hliðinni. en það var eins og
þeim félhist hendur, heo’ar beir
sáu mannshöfuð út ur.dan báts-
síðunni. Nú kom maðurinn við
stopparann hlaupandi, sá, sem
sennilega átti sök á slysinu.
Hann hljóp beint að bátnum og
togaði í höfuð þríraddaða
mannsins auðvitað án árangurs,
en þá var eins og hinir áttuðu
sig, þeir hlupu til og með sam-
einuðu átaki, tókst þeim að ná
manninum undan bátnum.
Hann var með meðvitund og
hljóðaði án afláts. Mér fannst
eins og ég sjálfur væri altekihn
af kvölum og kökkur sat í hálsi
mínum. Að þessi maður skyldi
nú endilega þurfa að verða fyr-
ir þessu. Hann hafði fest fótinn
í einhverju og steypst áfram,
þegar hinir hlupu. Mennirnir
lögðu hann gætilega á segl og
ræddu um, hvort skyldi fara
með hann. Þá heyrði ég þau síð-
Vf KINGUE
12