Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1982, Qupperneq 39

Hnútar III
Endahnútur hefur verið notað-
ur „lengur en elstu menn muna.“
Það er „bundinn endahnútur" á
eitthvað, og er þetta myndhverft
og merkir að einhverju sé lokið.
Allir, sem fara með nál og enda,
nota endahnút fyrir stopphnút,
P
einfaldan eða tvöfaldan (1. og 2.
mynd). Algengt er að hnúturinn sé
notaður til þess að tengja saman
enda (3. mynd), en hnútabækur
sýna hann ekki að jafnaði. Stund-
um er þetta þó nefnt tvöfalt
endabragð, en oftar fríhendis-
hnútur. Hann þolir lítið átak (50%
af slitþoli snæris eða minna), er
svörgulslegur, rennur ekki um
blakkir eða lykkjur, og herðist svo
VÍKINGUR
að ekki er um annað að ræða
heldur en skera hann sundur eða
brott.
Með nokkuð sérstökum hætti
var þessi hnútur notaður á sjó
þegar menn þurftu að flýta sér, en
varla nema á grönnu snæri eða
sísalllínu (4. mynd). Hnúturinn
heitir þá fiskimannshnútur, er ör-
uggur og sæmilega sterkur og
rennur ekki til. Önnur aðferð, sem
margir þekkja, er svonefndur sjó-
mannshnútur (5. mynd). Hann er
varla eins sterkur og hinn fyrri, en
rennur ekki sundur. í báða þessa
hnúta verður að nota snæri af
sama gildleika, og báðir verða þeir
óleysanlegir ef nokkuð herðir að.
Þessi endahnútur er talinn með
stopphnútum, en venjulegur
stopphnútur og rnest notaður er
lítið eitt öðruvísi. Hann heitir líka
flæmskur hnútur eða átta-hnútur,
því að hann líkist tölunni 8 (6.
mynd). Venjulega má leysa þenn-
an hnút ef með þarf.
Mjög algengt er það þegar hnýtt
er utan um pakka t.d. að þáttar-
endi sé lagður að fasta hlutanum
og skellt endahnút á lykkjuna (7.
39