Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Síða 40

Smasaáa
Þá loks blrtlst fölur karl í vigtarskúrnum, band-
aöi hendi og opnaði glugga:
„ Vertu ekki með þessi læti drengur".
Þorgeir skrúfaði niður rúðuna farþegamegin og
kallaði, mannalega, eins og hann væri að hetna
sín:
„Á ég að hanga hér í alla nótt?“.
Karlinn byrjaði að færa lóð á langri stöng. Það
hlakkaði í honum, kannski varhann að hugsa upp
eitthvað gott orðskot. Því öllum þótti gaman að
stríða Þorgeiri.
Erlendur lá á hnjánum yfir vélinni og blés í
olíuslöngu. En hún virtist ekki stífluð, hann fékk
bara olíu upp í sig. Hann skellti slöngunni á sinn
stað og festi klemmuna með skiptilykli. Síðan
stóð hann upp, stöðugt skyrpandi út úr sér, og
byrjaði að hamast á svissinum. En díselmótorinn
rumskaði ekki. Það kom ekki einu sinni reykur út
um pústið.
Það gusaðist upp í bátinn þegar stórar öldurnar
komu brunandi á hlið á bátinn. Erlendur vissi að
hann var kominn upp á grynningar þvi aldan reis
hærra og hærra. Sjór íbotni bátsins skvettist fram
og aftur og það sauð í, er vélin blotnaði. Hvað gat
verið að helvítis vélinni? Erlendur heyrði í öldum
sem brotnuðu á boðunum skammt frá, skugga-
lega nálægt. Með grátsvein í kverkunum hamað-
ist Erlendur á startaranum. Þá tók bátinn niðri
með miklu brambolti og hræðilega sáru höggi.
Erlendur kastaðist til, gremja og vonska yfirunnu
allan ótta. Stór hvít alda fylgdi í kjölfarið.
Þorgeir kveikti á útvarpinu í vörubílnum en upp
spruttu sinfóníur svo hann slökkti með sama
handtaki. Það var örlítið skárra þegar stytti upp
svona inn á milli.
Þá varð honum litið út um hliðarrúðuna og allt í
einu sá hann rauðan bjarma hátt uppi, hinum
megin við verbúðirna. Það var raketta og rauð sól
sveif til jarðar. Þorgeir vissi að þetta var neyðar-
blys. Vlndurinn bar sólina utan af firðinum. Hann
skrúfaði niður rúðuna til að geta séð þetta betur
og ein síðbúin snjóflyksa fauk í andlit hans.
Þorgeir sá rauða sólina dingla neðan í fallhlíf-
inni og hún barst inn yfir land. Hann fékk ónota-
lega tilfinningu. Einhvers staðar við Akurey hafði
neyðarrakettu verið skotið upp. Önnur snjóflyksa
lenti í auga hans og kældi það óþægilega.
„Áfram með þig, hvað eru að hugsa“, öskraði
vigtarmaðurinn út um gluggann.
Þorgeir hrökk i kút, greip í sturtuhandfangið og
gaf í botn.
„Nei, nei, hvað ertu að gera“, öskraði vigtar-
karlinn og fórnaði höndum.
Þorgeir var alveg utan við sig. Upp í himninum
var neyðarljós. Hann flýtti sér að fella pallinn og
reka í gír. Bíllinn hikstaði af stað og fiskslatti
hrundi í götuna.
„Andskotans klaufabárður", kallaði vigtarmað-
urinn og hlakkaði til að geta sagt frá þessu.
Þorgeir opnaði glerhurðina á stóru húsi Slysa-
varnafélags íslands. Hann kom inn ílítið herbergi
þar sem allt var fullt af stórum radíótalstöðvum.
Þar sat maður með feitt hár og hafði hallað sér
aftur í gamlan tré stól, fætur hans voru uppi á
borði og hann hafði míkrafón í hendi, eins og
Þorgeir væri að trufla samtal.
„Hvað get ég gert fyrir þig?“, sagði maðurinn,
snöggt.
„Ég held ég hafi séð neyðarblys", sagði Þor-
geir og reyndi að þurrka storknað slor af höndun-
um í buxurnar.
„Já, þú heldur að þú hafir séð neyðarblys",
sagði maðurinn og ruggaði sér í stólnum.
„Já“, sagöi Þorgeir, og vissiað nú myndi hann
fara að stama.
Maðurinn horfði á Þorgeir.
„Og hvernig neyðarblys?".
Og nú byrjaði Þorgeir að stama. Það skeði
alltaf ef hann talaði við svona menn sem reyndu
að sýnast miklu stærri en aðrir. Því þá óttaðist
hann um sitt eigið sjálfstæði. Honum hafði alltaf
verið strítt í skóla og þá stamaði hann enn þá
meira. Þess vegna varð skólaganga hans minni
en annarra. Og alltafhafði hann lent í skítverkun-
um; sóga gólf og fara út með rusl. Því var vörubíll-
inn honum allt.
„Það var svona rauð sól í fallhlífsem kom utan
af hafi, í átt frá Akurey".