Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Qupperneq 65

Utan úr hcimi
framyfir miðja þessa öld. Sjó-
mennirnir eru ungir, dökkir á
hörund. Sjógallinn iþyngir
þeim ekki né ver þá fyrir sól-
arljósinu, flestir i tébol, stutt-
buxum og strigaskóm, sumir
berfættir. Gömlu mennirnir
sitja á bólverkum, spila
dómínó og ræða gamla daga,
aflabrögð og gæftir, svaðil-
farir og gorta af unnum afrek-
um. Af handapati þeirra og
látbragði ræð ég umræðuefn-
ið. Nú er þetta allt á undan-
haldi, víkur fyrir nýrri atvinnu-
grein; ferðamannaiðnaður
hefur hún verið nefnd.
Lifið við höfnina er að
hverfa inní flekkóttan ferða-
mannafjöldann. Ferðamenn-
irnir eru Evrópubúar, fólk sem
er að flýja vetrarkulda átt-
haganna, breskir og þýskir
ellilífeyrisþegar, fólk sem var
i blóma lífsins á heims-
styrjaldarárunum. Sumir
Þjóðverjanna bera örkuml
þess tima. Ekki hef ég séð
þessa fyrrum fjandmenn
blanda geði, enda ekki líklegt
að til persónulegra kynna
hafi verið stofnað í þeim hild-
arleik. Visast að þeir hafi
einungis séð í hnakkan hvorir
á öðrum. Þó er ekki laust við
að ég sjái einhverskonar
háðsglotti bregða fyrir á
vörum Breta þegar Þjóðverji
er annarsvegar, glotti sem sá
einn glottir sem minnist vel
heppnaðrar brellu sem hann
hefur búið náunganum.
„Dauöur Þjóðverji er góður
Þjóðverji", sagöi eitt sinn við
mig Englendingur af þessari
kynslóð. Sá var eftirlitsmaður
breska tryggingafélagsins
Lloyds i Kiel i Þýskalandi og
ég hafði spurt hvort hann
hefði eignast marga þýska
kunningja. Hann viðurkenndi
að suðurþýski bjórinn væri
góður.
En hér er fleira fólk.
Sænskar stútungskerlingar
sem fegrunarsmyrsl eru hætt
að virka á, einstaka finnskt
barnafólk þar sem nútima
vestræn verkaskipting kynj-
anna hefur ekki náö aö rýra
ímynd húsbóndans, hann
liggur á bekk, drekkur bjór og
reykir vindil en hún hugsar
um krakkana. Þetta er svo
sem engin tæmandi upptaln-
ing á því ferðafólki sem hér
er, ef hægt er að kalla það
ferðafólk. Miklu heldur er hér
um dvalargesti að ræða. Eyj-
an er bókstaflega yfir full af
þeim. Þjónustufólk og kaupa-
héðnar eru á þönum. Þeir
leggja sig i lima og reyna að
tala tungur sem þeir halda að
gesturinn skilji. Hópferðabílar
merktir ferðaskrifstofum
ýmissa landa innbyrða
manngrúa sem stendur i bið-
rööum á gangstéttarbrúnum
og biður þess að verða fluttur
á staði þar sem búið hefur
verið til leiksvið með ímynd-
uðum þjóðdönsum og það er
spanað yfir fjöll og firnindi,
stoppað með hæfilegu milli-
bili til þess að þeir geti sinnt
þörfum sínum, komið við í
verksmiðjum þar sem fjölda-
framleiddir eru handunnir
minjagripir sem gesturinn fær
Á háum hraundrangi
stendur kross.
Sjógallinn íþyngir þeim
ekki.
VÍKINGUR 65