Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Qupperneq 93

smjörlíki til aö sjá hvernig
botninn væri.
Siglingartækin voru 2 átta-
vitar, hraöamælirog sextanttil
aö taka sólarhæð þegar sól
sást. Áfram var haldið í sama
veðri og alltaf var óveörið á
bakborða og þá er hætt við að
skip beri af leiö, ekki síst í
stórsjó og hvassviðri.
Klukkan 12 á miðnætti fór
bátsmannsvaktin niður og átti
að leysa aftur af kl. 6 um
morguninn. Þann 21. nóv. kl. 6
um morguninn kom ég á vakt
og á brúarvæng mætti ég
stýrimanninum, sem sagði við
J mig: „Ég segi þér ekki stefn-
una, því skipstjórinn er i
brúnni. Við erum búnir að sjá
vita, og stefnunni hefur verið
breytt."
Þegar ég kem inn í brúna
er Davíð Davíðsson búinn að
taka við stýri, en það var
handstýri. Skipstjórinn segir
við mig: „Helgi, ég held að þú
finnir ekki Vestmannaeyjar i
þessu dimmviðri, svo ég ætla
niður að ná mér í frakka og
kem svo og stend eitthvað hjá
ykkur.“ „Já, gerðu það“, segi
ég. Skipstjóri fór og kom eftir
andartak, því skipstjóraher-
bergiö var undir stjórnpalli. Þá
munu hafa verið liðnar 2—3
mínútur frá því ég kom á
stjórnpall. Við litum báðir jafnt
út um gluggann, skipstjórinn
og ég, og var ekkert að sjá
nema kolsvart myrkur og
stórsjó. En þá skeður undrið.
Skipið tekst á loft að aftan
með ógurlegri ferð og skellur
svo niður aftur með urgandi
braki eins og allt sé að brotna í
sundur eða botninn sé að rifna
frá. Um leið hvolfir sér yfir
skipið, eða réttara sagt fram
að þvi, grunnbrot, og í þetta
sinn voru þau þrjú, en við
þessi ósköp bar skipið nær
landi. Þessari stundu eöa
þessum hamförum gleymir
enginn maður, sem upplifað
hefur, né getur lýst eins og
skyldi.
Þegar þetta var afstaðið
segir Ingvar skipstjóri: „Hvað
var nú þetta?“ Svar mitt var:
„Við erum strandaðir". „Og
hvar?“, segir skipstjóri. Ég
svara: „Það veit ég ekki.“ Þá
hringir skipstjóri vélsímanum
„fulla ferð afturábak11 en við
það fer stýrið þvert og stýris-
hjólið tók Davíð með sér og
kastaði honum i gólfið og
barði hann um leið, með þeim
afleiðingum að hann meiddist í
baki og á fótum, og gat litiö
hreyft sig um tíma.
Úthafsöldurnar ganga jafnt
og þétt yfir og fram af þessu
óhappa skipi, sem lá þarna
eins og flak í kafi. Samt brotn-
aði ekkert ofandekks, sem
betur fór, því mannskapurinn
var nú allur kominn upp i brú á
óskiljanlegan hátt, að undan-
skildum tveim mönnum, því
Ðirgir
Andrésson
teiknaði
Siglingatækin voru
tveir áttavitar og
sextant til að taka
sólarhæð þegarsól
sást.
VÍKINGUR 93