Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Page 97

I
Síðasta...
hefði eitthvað bilað og brotnað
ofandekks hefðu sennilega
allir farist. Þeir, sem ekki komu
upp, voru 1. vélstjóri, sem var
að reyna að forða frá ketil-
sprengingu, því sjórinn gekk
niður um skorsteininn, og svo
loftskeytamaðurinn, sem þeg-
ar fór að senda út neyðar-
skeyti.
Adolf loftskeytamaður þurfti
aö fá aðstoð til að halda sér i
stólnum, því skipið hentist svo
mikið til. Friðrik Magnússon
var valinn til þessa og voru
þeir niðri i skipinu allan tím-
ann þangað til kom að þeim að
fara i land. Adolf hefur alltaf
verið með krepptan handlegg
síðan, og margir af þessum
mönnum fóru ekki á sjó eftir
þetta strand.
Eftir þessar fyrstu hamfarir
barst skipið nær landi upp á
svokallaðar miðgrynningar og
þar stóð það blýfast. Þegar
strandið varð, vantaði 2 tíma á
fjöru og um fjöru gátu skips-
menn farið að hugsa til björg-
unar. Það var byrjað að hnýta
lóðabelg viö tvinnarúllu og
þannig voru látnar út rúllur
hver af annarri og svo belgir á
sverari tóg. Þetta rak að landi
en bar langt af leið.
Þegar eftir strandið sendi
„LEIKNIR" út neyðarkall og
heyrðu það bæði togarar, sem
voru að veiðum fyrir sunnan
land, og svo loftskeytastöðin í
Reykjavík, sem þegar hringdi
austur í Álftaver og bað Álft-
verja að fara sem skjótast á
strandstaðinn og reyna að
bjarga áhöfn „LEIKNIS" í land.
Var Gísli Magnússon,
hreppstjóri, í Noröurhjáleigu,
vakinn upp og beðinn að
safna liði á bæjunum. Kvaddi
Gísli með sér til standar þá
menn, sem til náðist fljótlega,
og lét síðan hafa símasam-
band við aðra bæi og bað
menn að hraða sér niður á
sanda. Álftverjar leituðu
skipsins fyrst austur að Kúða-
ós, en fundu það ekki. Meöan
á þeirri leit stóð, dreif að menn
úr sveitinni, og mælti Gísli
hreppstjóri svo fyrir, aö leitinni
skyldi haldið áfram vestur
með ströndinni. Gerðu Álft-
verjar sér vonir um að skipið
hefði losnað af sjálfsdáðum
og væri farið af staðnum. Svo
reyndist þó ekki.
Um kl. hálf tíu um morguninn
fundu þeir Jón Gislason i
Noröurhjáleigu og Brynjólfur
Oddsson á Þykkvabæjar-
klaustri skipið, þar sem það
var strandað á Þykkvabæjar-
fjöru, miklu austar en fyrr var
talið. Þegar að var komiö stóð
„LEIKNIR" á sandrifi um 500
metra frá landi og braut yfir
skipið.
Engin linubyssa var hand-
bær, hvorki í landi eða í skip-
inu, og því ekki hægt að koma
á sambandi milli lands og
skips á annan hátt en að skip-
verjar létu reka i land. Nú var
belgina, sem áður er getið um,
farið að reka á land og gátu
þá björgunarmenn náð þeim
og drógu línuna á móts við
skipið. Var því næst dregin
sver lína i land og á hana var
settur hringur til að hengja
björgunarstólinn í, en stóllinn
var gerður eftir fyrirsögn Dav-
íðs Davíðssonar þótt veikur
væri, en ég útbjó björgunar-
tækin. Svonatæki höfðu aldrei
sést áður við björgun við is-
landsstrendur, þó var þeim í
mörgu ábótavant við það sem
nú er.
Nú var farið að falla að, og
farið að brjóta meira á skipinu
aftur, og mjakaðist það alltaf
nær og nær landi. Á meðan
flæddi að dreif að leitarmenn
úr Álftaveri og var kominn
nægur mannafli á staðinn.
Björgun gat hafist. En nú losn-
aði „LEIKNIR" af sandrifinu og
barst nær landi. Kastaðist þá
skipið sitt á hvað og þótti ekki
ráðlegt að festa björgunarlín-
una. I stað þess röðuðu menn í
landi sér á línuna og ýmist
gáfu eftir eða strektu á.
Björgun var hafin og 8 menn
að vali skipstjóra komust í
land. Drógust þeir talsvert
mikiö í sjó, en hetjurnar Jón
Gíslason og Brynjólfur Odds-
son, sem stóðu í sjó upp undir
hendur, gripu mennina í stóln-
um og báru þá upp á sandinn.
Nú kom skeyti frá varðskip-
inu „Ægi“ um að það væri á
leiðinn á strandstaö og myndi
verða komið eftir skamma
stund, en það átti á móti stór-
sjó og roki að sækja og gekk
þvi ferðin mjög seint hjá því.
Skipstjóri hafði þá samband
við okkur og bað okkur að bíöa
þar til „ÆGIR“ kæmi. Allir
töldu björgun frá „ÆGI“ útilok-
aða sökum brims og óveðurs,
en ég og Árni buðumst til að
Adolf loftskeyta-
maöurþurfti aö fá
aöstoö til aö halda
sérístólnum, því
skipiöhentistsvo
m ik iö til.
Engin línubyssa var
handbær, hvorki í
landi né ískipinu, og
þvíekki hægt aö
koma á sambandi
milli lands og
skips ...
VÍKINGUR 97