Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1997, Side 42

ósköpunum varþeim heilsað á götu? "Góðan daginn!" - hvað átti
eyjarskegginn eiginlega við? Ogþegar það heldur áfram göngu
sinni íþungum þönkum, verður kannski rnesti Hríseyingur á leið
þeirra sem segirfyrirvararlaust: „Góðan daginn!“
A þessu stigi málsinsfyllist margurþéttbýlismaðurinn ofsóknar-
brjálsemi - því í nýjum heimi hraða og skeytingarleysis um ná-
ungann, erþað allt aðþví dónaskapur að bjóða manni góðan
daginn. En flesta fer nú að gruna, aðþað er kannski sjálfögð
kurteisi að bjóða góðan daginn. Þeir sem dálítið eru komnir á
aldur, rifja upp í huganum að einhvern tímann ífyrndinni sögðu
menn góðan daginn - og meintu vel.
A því augnabliki hlýna hjörtun ogþað rennur uppfyrir að-
komufólkinu, að Hríseyingar eru elskulegt fólk sem kann sig og
bjóða kunnum sem ókunnum góðan daginn. Og um leið eru
Hríseyingar orðnir uppalendur höfuðborgarbúa og annarra gesta,
því nú taka ferðamennirnir sig saman í andlitinu og verðafyrri
tilþegar næsti Hríseyingur birtist: "Góðan daginn!!" segja gestim-
ir. "Góðan daginn!" svara Hríseyingarnir. Og nú brosa bœði að-
komumenn og ábúendur.
Upp fráþessu andartaki verður aðkomufólkið algjörlega
óstöðvandi. Iþann stutta tíma sem það stansar í eyjunni, býður
það öllu sem hreyfist góðan daginn: Fólki, fuglum, og dráttarvél-
um. „ Góðan daginn, góðan daginn!" hljómar úr munnum gest-
anna. Meira að segja erlendu ferðamennirnir frá stórborgum
heimsinsgala framan í hvern mann: „Goddan daggin. “
Menn Lzra nefnilega mannasiði í Hrísey.
K-Jumarmorgun einn er hitastigið um tuttugu gráður í Hrísey,
hœgur sunnanandvari og léttskýjað. Ég er svo heppinn að hafa
nœturgesti og hef þvígóða afiökun aðfylgja kunningja mínum úr
höfuðborginni ígönguferð upp á eyju.
Rjiípan er komin meðfleyga unga. Öðru hverju bregður hóp-
urinn sér á loft nokkra metra yfir jörðu áður en þœrfalla viðvan-
ingslega afiur niður í kjarriðþar sem við stígum í hægðum
okkar efiir göngustígnum. Lóan horfiirþögul og heimspekilega á
okkur ífjarlægð. Spóinn er aftur á móti nokkuð hávær þar sem
hann svífuryfirþúfunum. Krían er orðin svo upptekin við að
kenna ungum sínum fluglistinafyrir ferðina miklu suðuryfir
höfin, að hún má varla vera aðþví aðgarga og sveima yfir höfð-
um okkarþar sem viðgöngum um varplönd hennar.
Um það bil sem við náum hinu sérkennilega klettabelti við
austurströnd eyjunnar er kallast Borgarbrík, siglir gríðarstórt
hvítt skemmtiferðaskip inn fjörðinn. íkíkinum sjáum við að
þarna er á ferð Maxim Gorky, sjálfi flaggskip skemmtiferðaskipa
fyrrum Sovétríkjanna.
- Hvers vegna hafa þeir ekki uppi rússneska fánann? muldrar
kunningi minn þar sem hann fylgist með ferlíkinu líða inn lygn-
an fjörðinn og draga á efiir sér hvítan olíureykinn.
Við horfum betur í sjónaukana. Allt í einu sé ég að skipið er
merkt Nassau.
- Skipið er skráð í Nassau, segi ég.
- Þá er ekki nema von að við sjáum ekki rússneska fánann. En
rússnensku litirnir eru nú samt á strompi skipsins, segir kunning-
inn og hnyklar brýnnar.
-Maxim Gorky siglir greinilega undir hentifána, svara ég.
Hvíta reykskýið liggur nú eins og risastór slæða yfir sundinu
milli Hríseyjar og Látrastrandar.
-Ætli að Eyfirðingar segi ekki, að svona verði reykurinn efál-
ver komi hingað? filósóferar vinur minn hugsi.
- Þeir eru alla vega búnir að fi?ma heppilegustu staðina fyrir
álver í Eyjafirði, svaraði ég, Árnes ogÁrskógsströnd. Dysnesið er
vinsælast.
Nú horfiim við í áttina á þessum tveimur stöðum sem baða sig
í sólmistrinu.
- Ég vona að Eyfirðingar beri gæfu til að setja ekki niður álver í
þessum fallega firði, segir kunningi minn lágt. Nú flýgur
rjúpukarrinn ropandi framhjá eins og hann vilji árétta þessi orð.
- Eru ekki allir æstir að fá álver? spyr égfávíslega. Þessu svarar
kunningi minn meðþögtiinni og við röltum til baka göngustíg-
itin sem klýfur sig skrykkjóttur gegttum lyngið. Maxim Gorky
sýnir á sér skutinn í fiarlœgðþar sem hann flýtur áleiðis inn slétt-
an fjörðinn í átt að Akureyri.
- Skyldi vera hægt að reisa álver undir hentifána?, hugsa ég
meðan ilmur jarðarinnarfyllti vit okkar. Kannski að íslenski
fáninn verði hentifáni alþjóðlegra álverksmiðja ífiramtíðinni?
eit
■ ein Júlla leit við hjá mér einn morguninn síðsumars og
minnti mig á, að sumarið væri senn á enda.
„ Við verðum að fara í einn veiðitúr, áður en þiðfarið, “ sagði
hann brosandi. „Það er nú aðallega svo að stýrimaðurinn minn
Gufukatlar frá Bretlandi
Allar gerðir
LEITIÐ TILBOÐA
KEMHYDRO - salan
Snorrabraut 87 • 105 Reykjavík
Sími: 551 2521 • Fax: 551 2075
42
SJÓMANNABLAÐIÐ Vl’KINGUR