Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.2005, Qupperneq 10

Ragnar Ingi Aðalsteinsson frá Vaðbrekku
Kúturinn
stakkageymslunni
s
1
% 4 i ÍA .... « 1 r j t í i
t'i ' * l '

Það er við hæfí að Ijósmyrtdirnar sem birtast með þessari grein tengjast ekki beint Sléttbaki,
enda gætir greinarhöfundur þess vandlega að nefna ekki aðra með nafni en sjálfan sig. Mynd-
irnar eru þó ekki fjarskyldari greinínni en svo að þœr eru allar af Svalbaki sem var ÚA-togari
rétt eins og Sléttbakur.
Jólin 1966, Sléttbakur EA. Við vorum
að toga norður á Hala. Það var skíta-
veður. Ef til vill sveif yfir okkur einhver
jólasaknaðarstemning. Ég er þó ekki
viss um það. Ég fyrir mitt leyti var þá
þegar orðinn leiður á jólunum sem frá
því að ég mundi fyrst eftir mér höfðu
alltaf verið eins, og ég var feginn að
vera úti á sjó meðan dýrðin gekk yfir. Á
aðfangadag fengum við bjór með kvöld-
matnum. Einn bjór á mann, stór dós af
þýskum Lövenbrau með steikinni. Svo
ekkert meira. Stýrimannsvaktin undir
forystu annars stýrimanns mælti út á
dekk eftir matinn en við á bátsmanns-
vaktinni skriðum í kojur og mig minnir
að menn hafi verið þöglari en venjulega.
Aðfangadagskvöld, einn bjór! Einn bjór
og svo að sofa.
Við mættum á vakt klukkan tólf á mið-
nætti og fórum í koju aftur klukkan sex
um morguninn. Eftir að hafa síðan staðið
dagvaktina frá klukkan tólf til sex á jóla-
dag komum við inn, hraktir og blautir,
veðrið var að versna, orðið nánast óstætt
á dekkinu og stórhættulegt í afturgangin-
um. Trollið var tekið inn fyrir og ákveðið
að sigla austur á Skagagrunn í von um að
þar væri skárra að athafna sig. Við
snæddum kvöldverð, kokkarnir voru 1
stuði, steikin var óaðfinnanleg og með-
lætið hvað öðru betra, rauðkál, baunir,
sulta og sósa sem var svo góð að hún
skapaði hálfgert ölvunarástand á bragð-
laukunum. En nú var enginn bjór.
Eftir matinn sátum við í messanum og
ræddum málin. Bátsmaðurinn og þrír há-
setanna tóku upp spilin og slógu í bridds.
Bátsmaðurinn var dökkhærður meðal-
maður á hæð, síkátur og síhlæjandi og
hafði næmt auga fyrir því sem var fynd-
ið. Á móti honum sat mjög lágvaxinn
maður, grannur, svarthærður og smáeyg-
ur með gríðarlegar krumlur sem voru í
hrópandi ósamræmi við vöxt hans að
öðru leyti. Til hliðar við þá sátu tveir
bræður, annar hrokkinhærður með grá-
blá augu, svipmikill og hæggerður, frem-
ur alvörugefinn, á móti honum spilaði
yngri bróðir hans, örlítið kringluleitur
með slétt dökkt hár, síbrosandi og geð-
góður. Nálablókin sat í hominu út við
síðuna og fylgdist með. Nálablókin var
ekki gjaldgeng i spilamennskunni og
varla í samræðunum heldur. Þetta var
viðvaningur og kunni lítið til sjó-
mennsku, uppgjafa menntskælingur sem
ekki naut mikillar virðingar um borð.
Við hlið bátsmannsins sat einn háset-
inn enn og fylgdist með spilamennsk-
unni. Hann var ættaður úr Þingeyjarsýsl-
um, fremur lágvaxinn og grannur og
snöggur í hreyfingum, nokkuð orðhvatur
og ófeiminn við að láta skoðanir sínar í
ljósi.
„Ég hefði ekki gert þetta,” sagði hann
þegar bátsmaðurinn hafði látið út. Hann
horfði vanþóknunaraugum á spilin um
stund og færði sig svo yfir í sætið til
hrokkinhærða bróðurins. Hann hafði
heldur ekki mikið álit á spilamennsk-
unni þar.
„Þetta var nú alveg glapræði hjá þér”,
sagði hann þegar sá hrokkinhærði hafði
trompað slaginn og tekið hann.
„Þetta hefði ég ekki gert.”
Þegar spilinu var lokið og það hafði
unnist og tapast eins og nornirnar sögðu
við Machbeth forðum rökræddu spila-
mennirnir lengi og skoðanir voru skiptar
um það hvernig best hefði verið að gera
þetta. Þingeyingurinn hafði uppi hávær-
an áróður fyrir því að menn bættu spila-
mennsku sína, að því helst var skilið
bæði þeir sem töpuðu og hinir sem
unnu. Þegar gefið var á nýjan leik var
eins og þessi fjórir sem sátu við spilin
væru orðnir dálítið þreyttir á honum.
Bátsmaðurinn stakk upp á því að hann
fengi sér göngutúr fram í stakkageymslu.
„Hvernig er með þetta gerdrull sem þú
varst að sulla í sýrukútinn í stakka-
geymslunni,” sagði hann við þann þing-
eyska.
„Þú fullyrtir að úr þessu yrði fyrir-
myndar brugg. Nú væri góður timi til að
fá sér einn laufléttan.”
Sá þingeyski brá við snöggt og án þess
að segja eitt orð hvarf hann út um dyrnar
á messanum og aftur í ganginn þar sem
stakkageymslan var. Spilamennskan hélt
áfram. Spilinu lauk og um það var rök-
rætt um stund, þó skemur en áður því
nú var Þingeyingurinn ekki viðstaddur.
Sá litli með krumlurnar gaf í næsta spil.
Spilamennirnir voru niðursokknir í að
rannsaka, vega og meta það sem þeir
höfðu fengið á hendina og búa sig undir
að segja, nálablókin sal út við síðuna og
fletti dönsku myndablaði. Þá birtist Þing-
eyingurinn í dyrunum. Hann brosti út að
eyrum, hélt sér í dyrastafinn með annarri
10 - Sjómannablaðið Víkingur