Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2007, Blaðsíða 12

Munið svo að skreppa út á Látrabjarg þar sem er
vestasti oddi Evrópu.
Pannig komst ég að Hnjóti. Inn og út,
upp og niður.
Og þangað ættir þú að fara líka. Ég veit
ekki á hverju ég átti von. Kannski göml-
um bóndabæ með mörgum vistarverum,
öllum troðnum gömlum hlutum upp í
rjáfur og út í horn. Annað kom á daginn.
Nefnilega vel skipulagt safn ótrúlega fjöl-
breyttra muna.
Hvað segið þið til dæmis um báta, bæði
utan dyra og innan, tvær flugvélar, flug-
turna og örn? Ég veit að þetta hljómar
ótrúlega en sjón er sögu ríkari.
Og svo skulið þið gera eins og ég,
reyndar fyrir eindregna áskorun Birnu
Lárusdóttur safnstjóra á Hnjóti — veðr-
ið var ekkert sérlega gott og ég engin
ferðahetja og hún sá sem var að kjarkur
minn var á þrotum. „Haltu nú áfram út á
Bjarg. Það er ekki löng keyrsla héðan og
vegurinn er góður.“
Ég verð Birnu ævinlega þakklátur fyrir
þetta ráð. Látrabjarg er eitt stórt og hrika-
legt ævintýri. Þangað skalt þú líka fara
(og svo ég láti þess nú getið þá reyndist
vegurinn þangað út eftir alls ekki slæm-
ur).
Örn sveimaryfir safngesti. Lengst til hægri sést
i árabát með rá og reiða en bátalíkön eru fyrir
miðri mynd.
Egill einskorðaði sig ekki viðflug, sjó og landbúnað heldur hafði allar hliðar mannlífs undir. Fyrir vikíð
erfjölbreytnin mikil á Minjasafninu.
Á safninu eru margir gripir sem voru ómissandi í sveit-
um tilforna og sumir þeirra eru það vissulega enn.
i
i
.
I
i
i