Náttúrufræðingurinn - 1932, Blaðsíða 21

NÁTTÚRUFR.
115
gildi, hún verður að byggjast á lögmálum, sem alþekkt eru í nátt-
úrunni.
Af öllum þeim kenningum, er mannsandinn hefir skapað,
er engin betur fallin til þess að skýra þýðingu litanna í náttúr-
unni, en þróunarkenningin (Evolutions-kenningin), og þá eink-
um þróunarkenning Darwins, eða ,,úrvals“-kenningin, eins og
við getum nefnt hana (sbr. Náttúrufr. 5.—6. örk, 2. árg.).
Eins og allar aðrar þróunarkenningar, gengur úrvalskenningin
út frá því, að allt líf á jörðinni, bæði í dýra- og jurtaheimin-
um, hafi þróazt frá frumlegu byrjunarstigi, unz það náði
þeirri fullkomnun, sem það hefir nú, og sé stöðugt að þróast.
Æðri og fullkomnari tegundirnar eru komnar af þeim lægri og
ófullkomnari, því að eftir kenningunni eru tegundirnir sífellt að
breytast, því að þær eru breytilegar, og ekki skapaðar í föstu
móti, eins og Biblían gerir ráð fyrir. Sérhver einstaklingui%
hvaða tegundar, sem vera skal, hefir að tvennu marki að keppa..
Annað er að við halda einstaklingslífi sínu eins lengi og tök
eru á, með því að nærast, en hitt er að halda tegundinni við
með því að æxlast, eða auka kyn sitt á annan hátt. Við-
víkjandi fjölgun dýranna (og jurtanna) er tvennt athugavert:
í fyrsta lagi fæðast miklu fleiri einstaklingar í heiminn, en nátt-
úran getur fætt og séð fyrir að öðru leyti, og í öðru lagi er af-
kvæmið aldrei nákvæmlega eins og foreldrarnir, og það sama
er að segja um systkinahópinn, engin tvö systkinanna eru í öllu
alveg nákvæmlega eins. Afleiðingin af því, að náttúran fram-
leiðir fleiri einstaklinga en geta lifað, er sú, að samkeppni verð-
ur á milli þeirra um að öðlast það hnoss, sem öllum er jafn-
nauðsynlegt, en aðeins sumir geta lilotið. Þetta er lífsbaráttan
(sem Darwin nefnir: struggle for life). En vegna þess, að ein-
staklingahjörð sú, sem keppir um gæði lífsins, er breytileg, því
að engir tveir eru eins, sumir hafa kosti, sem aðra vantar, o. s.
frv., halda þeir einstaklingar velli, sem breytileikinn hefir af
tilviljun mótað sem næst því, sem hagkvæmast er við þau kjör,
sem eru fyrir hendi, en hinir, sem óheppnari hafa verið um
útlit og eiginleika, verða að lúta í lægra haldi, þeir falla í val-
inn. Ef þannig heldur áfram kynslóð eftir kynslóð, hverja öld-
ina á fætur annarri, verða þeir einstaklingar að fullu og öllu
ofan á, sem færastir voru í lífsbaráttunni, hinna gætir minna
og minna eftir því, sem fram í sækir, þeir hverfa loks með öllu.
Hugsum okkur nú einhverja dýrategund, sem við köllum
a, og gerum ráð fyrir, að hún sé engum varnarlitum af neinu