Náttúrufræðingurinn - 1932, Blaðsíða 32

NÁTTÚRUFR.
126
inn (cyprinus auratus). Hann er mjög auðvelt að hirða, því að'
hann gerir mjög litlar kröfur til lífsins. Af afkomendum hans
má nefna tjalduggann og glyrninn, þeir hafa báðir getið sér mikla
frægð í vatnsbúrum heimsins.
Tjalduggi.
Glyrnir.
Fiskana má ekki láta í vatnsbúrið strax, heldur verður að-
láta þá standa við hlið þess í „glasinu“, sem komið var með þá í,.
þangað til hitinn í því er orðinn sá sami og í búrinu. Því að eitt-
hvað það versta, sem fiskar verða fyrir, eru snöggar hitabreyt-
ingar.
í vatnsbúrinu má vitanlega hafa ýmis vatnadýr, önnur en
fiska, t. d. snigla, skordýralirfur, orma o. fl. Þó verður fyrst að
leyta ráða fagmanna um það, hvaða tegundir sé ráðlegt að rækta,.
því að sumar tegundir, eins og t. d. margir sniglar, og margar
lirfur, t. d. brunnklukku-lirfur (vatnskettir), eru örgustu rán-
dýr, sem geta unnið fiskunum bráðan bana.
Um fæðu fiskanna er það að segja, að hollast og bezt er að
gefa þeim lifandi dýr. Mýflugulirfur má veiða í vötnum með lér-
eftsháf, þær geta haldið sér lifandi í vatnsbúrinu, og verið fisk-
unum fæða. Alls staðar erlendis fæst tilbúið fiskifóður við mjög
lágu verði. Handhægast mun vera að gefa örlitlar kjöttætlur, eða
fisktætlur (hrátt), en varast verður að gefa of mikið í einu, held-
ur gefa oftar, og ekki má gefa á ný, fyrr en síðasta máltíðin er
etin upp. Vatni þarf aldrei að skipta, ef plöntur eru í búrinu, því
að þær gefa frá sér súrefni, en það er allt og sumt, sem fiskarnir
krefjast auk fæðunnar og nægilegs hita.