Samvinnan - 01.06.1956, Blaðsíða 20

FRAMHALDSSAGAN:
GULLIÐ I DRAUGADAL
Sönn saga úr fórum Kanadísku fjallalög-
reglunnar um ástir, afbrot og gullleitarmenn
SÖGULOK
Mecklin tæmdi skotbeltið og veran
titraði lítilsháttar við kúlnahríðina og
féll síðan niður. Þeir héldu óttaslegnir
á staðinn og komust að raun um, að
þetta var sundurtættur flókahattur og
jakki, sem einnig var mjög tættur eft-
ir kúlur.
„Guð minn almáttugur, — þetta er
jakkinn og hatturinn hans McPher-
sons!“ stamaði Greever hásri röddu.
„Afturgangan hefur verið hér. Hún
hefur verið að elta okkur. Auðvitað
hefur hún orsakað öll þessi dularfullu
fyrirbrigði. Hvað annað en andi, gæti
breytt gulli í verðlausan sand?“ Inn-
an úr rifnu fóðrinu á jakka McPher-
sons féll hvítt snifsi niður á jörðina.
Mecklin þreif það upp og leit á það.
Það slokaði í hálsinum á Mecklin
og nú brást kjarkur hans einnig.
„Hvað — ha — það — er — o —orð-
sending — frá McPherson“. Greever
hrifsaði snifsið úr höndum hans og
starði á það.
„Skrifað með hans eigin blóði!“
hvæsti Greever, skelkaður. „Sjáið þið
— með eigin blóði! Segir, að við höf-
um drepið hann að honum óvörum.
Skotið hann í bakið. Og verst af því
öllu, við drápum hann á hvíldardegi
guðs almáttugs!“
„Það varst þú, sem drapst hann!“
öskraði Daoust til Greevers. ,,Hann
þarf fjandann ekki að vera að elta mig.
Ekki drap ég------“
Greever snerist á hæli. „Þú varst þar
líka — þú áttir ekki síður hlut að
máli — þú ert eins sekur og ég —“
„Nei, kalli minn,“ skaut Mecklin
inn í samræðurnar. „Það varst nú
einu sinni þú, sem drapst hann og það
ert þú, sem afturgangan eltir. Fyrir
sitt eigið Iíf sækist hann nú eftir þínu
og það get ég sagt þér, Greever, að
McPherson fær bvorki frið í gröf sinni
né lætur okkur í friði, fyrr en þú er
dauður.“
Greever tók viðbragð, eins og dýr,
sem lendir í gildru. Eins og örskot dró
hann upp byssuna.
,,Ef þið eruð að hugsa um að skjóta
mig til að losna við drauginn, — þá
skal ég mala ykkur, kvikindin vkk-
ar------^
Inn í bjarmann af luktarljósinu
gekk hávaxinn maður. ísköld, róleg
rödd sagði: „Herrar mínir!“
Þremenningarnir snerust á hæli. í
tíu skrefa fjarlægð stóð hár, grannur
rnaður og miðaði á þá riffli. Að baki
honum stóð hálfnakinn Indíáni.
„Upp með hendurnar!“ sagði mað-
urinn skipandi. „Slepptu þessari
byssu, Greever!“
í andartak voru þeir félagar of
undrandi til að hlýða. Þeir voru dá-
litla stund að láta sér skiljast, að þeir
stæðu augliti til auglitis við lifandi
menn.
„Ég sagði, upp með hendurnar,“
endurtók Davið Kirke höstugur.
,,Einn — tveir —“
Charlo Daoust rak upp öskur,
beygði sig og sparkaði í lugtina.
Greever beygði sig í ofboði eftir bvss-
unni og skaut á Davíð. Þrátt fyrir
dauðafæri, fór kúlan langt framhjá.
Davíð skaut og vopnið í höndum
Greevers lá í tvennu lagi. I blindri ör-
væntingu sneri Greever á flótta. Hann
stökk yfir trjábol, rak tærnar í hann
og datt, en komst á fætur aftur, skreið
gegnum runna og flýði allt hvað af tók
inn í skóginn.
Lugtin, sem Daoust hafði sparkað
í, rúllaði spölkorn eftir mosanum og
síðan dó ljósið. Svartamyrkur datt
yfir og ekkert sást. A næstu augna-
blikum kváðu við hróp og formæling-
ar, hvæs og blástur — handalögmál.
Davíð sá Itai-Po stökkva á Daoust.
Reiður og sár yfir því, að allt virtist
vera að fara út um þúfur, tók Davíð
viðbragð og lamdi byssuskeftinu af
alefli, þar sem honum sýndist Mecklin
standa. Höggið hæfði ekki vel, Þeir
lentu saman og Mecklin þreif um
hönd Davíðs. Þeir rákust á tré og
riffillinn féll niður. Fangbrögð. Bar-
dagi upp á líf og dauða. Þeir lentu inn
í runna og héldu hvor um barka hins,
ultu margar veltur, hvor yfir annan,
átökin dýrsleg. Þeir losnuðu sundur í
svartamyrkrinu, stukku á fætur og
náðu saman aftur. Flækja af trjárót-
um varð fyrir þeim og þeir féllu aftur
til jarðar og byrjuðu að velta niður
brekku. Þeir lentu á steini niðri við
lækjarfarveginn. Davíð sleit sig laus-
an og komst á fætur. Mecklin slengd-
ist út á mölina, en komst á fætur um
leið. Dauft tunglskinið glampaði á
læknum og þeir runnu enn saman. Da-
víð náði hryggspennutökum, hóf
Mecklin á loft og keyrði hann niður
fall mikið á grjótið. Það var lamandi
fall, og áður en Mecklin var búinn að
jafna sig, var Davíð kominn ofan á
hann. Hann knúði andlit Mecklins
niður í mölina og hélt höndum hans
á bak aftur.
Einhver kom út á mölina í lækjar-
farveginum, en sást ógreinilega í
myrkrinu.
Davíð flaug í hug, að þar mundi
nú kynblendingurinn Daoust kominn,
en í því sá hann, að það var félagi
hans, Itai Po, sem kominn var til
hjálpar með tjaldstag í hendi.
20