Andvari - 01.01.1948, Qupperneq 87

ANDVAKI
Uin Bjarna Thorarensen
83
harmaíuna
hitaðri að neðan
en ofan vökvaðri
eldregni tára!
Og ekki á síðasta erindið í þessum harmljóðum miður við
hann:
En þú, sem undan
ævistraumi
flýtur sofandi
að feigðarósi,
lastaðu’ ei laxinn,
sem leitar móti
straumi sterklega
og stiklar fossa!
Því að hann leitaði sjálfur móti straumnum, meðan honum
entist ævin. Ef hann hefði látið berast með straumnum, meir
en hann gerði, hefði liann vafalaust komizt hjá sumum þeim
óþægindum, sem geta valdið viðkvæmum sálum óþolandi
beizkju og áttu þátt, og hann ekki lítinn, í því að stytta hon-
um aldur; en heilablóðfall varð honum að bana og bar bráðan
að, svo sem hæfði hans fjöruga anda og eirðarlausa lífi.
Hann var annars „undarlegt sambland" af hugsjónaríku
skáldi og áhugasömum embættismanni. Á þessu tvennu urðu
jafnvel stundum skrítileg hausavíxl: annars vegar reyndi hann
stundum að koma skáldlegum hugsjónum sínum að í hversdag-
legustu efnum, t. d. í embættisfærslu sinni, á hinn bóginn
var stundum ekki laust við, að ummæli hans um skáldleg efni
hefðu á sér næsta hversdagslegan blæ, þótt barnsleg einfeldni
þeirra sýndi að vísu, að þau voru fremur sprottin af ytri ástæð-
um en eðlisfari hans, því að jafnvel slík ummæli tengdi hann
samlíkingum. Þannig komst hann í bréfi, þar sem hann ræðir
um ungan landa sinn,1) sem fékkst við skáldskap i stað þess
að stunda lögfræðina, meðal annars að orði á þessa leið: „Mér
þykir það ills viti, þegar ungir stúdentar taka að yrkja ljóð
áður en þeir hafa lokið prófi; það cr aldrei affarasælt, að
tdómstrið komi, áður en stöngullinn er fullþroska.“ Síðan
1) Bréfið er til Grims Thomsens sjálfs, dags. 15. febr. 1841, og hinn
„ungi landi“ Bjarna er Grímur sjálfur. Bréfið er prentað í Skírni 1918,
bls. 286—87. Þýð.