Fálkinn - 12.06.1937, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
Fljótt! Flýttu þjer! Þú ger-
ir mjer greiða með því!
Jeg hljóp bak við tjaldið. Þar
stóð jeg og hlustaði og jeg gat
ekki að því g'ert, að mjer fanst
þetta all vera fyllilega óraun-
verulegt, ])egar fram i sótti.
Jeg lieilsa þjer! var sagt
á kínversku. Erum við einir?
Hvað slýrir för þinni hing-
að? Hvað er erindi þitt? spurði
Tsjin og slepti öllum kínverska
siðaformálanum, sem þeir gulu
annars tíðka.
Vertu þolinmóður, Tsjin.
Innan skamms verður þjer all
kunnugt. Jeg er meðlimur
„Bræðrafjelags liinna rjettlátu“
eins og þú.
Segðu mjer þá hvað þjer
er á höndum. Erindi ])itt mun
ekki vera annað en að tilkynna
mjer að fresturinn er að renna
úl. Hversvegna þarftu að hrópa
þetta upp i andlitið á mjer, úr
því að þú veist, að jeg get ekki
gleymt því?
Jeg sá hvernig gesturinn færði
sig nær Tsjin. Rólegur og eins
og með áherslu á hverju orði
sagði hann:
— Þjer skjátlast, sonur Tsjin!
Gef þú mjer rýting bræðralags-
ins og þá skal jeg mvrða Chwan
Chu f
Það varð löng, nístandi þögn i
stofunni.
Hvernig —? stamaði Tsjin
að lokum. Þú ætlar að drepa
Chwan Chu fyrir mína hönd?
Hversvegna 7
Um rifu á tjaldinu hafði jeg
getað horft á þessa óvenjulegu
samfundi. Gesturinn sat á stóln-
um, sem jeg hafði setið á. Á litla
borðinu milli hans og Tsjin blik-
aði á langan rýtinginn.
Chwan Chu hefir svívirt lög
bræðrafjelagsins. En þú veist,
sonur Tsjin, að það er til eitt
hoðorð, sem við aldrei hrjótum:
„Gleymdu aldrei vini, fyrirgefðu
aldrei óvini!“
Jeg þekki það, sagði Tsjin,
og' jeg geri þá ráð fyrir, að
Chwan Chu sje óvinur þinn!“
Nei, alls ekki. En faðir þinn
var vinur minn!
Tsjin hallaði sjer aftur á bak
í stólnum: — Nú fer jeg að
skilja. Faðir minn liefir ein-
liverntíma g'ert þjer greiða, sem
þú ætlar að endurgjalda með
þvi a'ð drepa Chwan Chu fyrir
mig. En hefir hann nokkurn-
tíma gerl þjer nokkuð ill?
—Aldrei! En livað kemur það
málinu við? „Bræðralag' hinna
rjettlátu“ hefir dæmt hann til
dauða. Fyr eða síðar drepur ein-
liver liann í fjelagsins nafni. Þú
ert ungur og átt fagra framtið
fyrir höndum, en henni verðiir
fvrirgert ef þú framlcvæmir
verknaðinn. Jeg er gamalll mað-
ur, jeg' vil gera þetta fyrir þig.
Með því horga jeg' skuld mína
við föður þinn, og „hinir rjett-
látu“ vita ekki annað en að hönd
þín h'afi stýrt rýtingnum.
— Ilið góða tilboð þitt lirærir
Gjðrningarnar í verslunarhúsinu.
huga minn djúpt, svaraði Tsjin.
Jeg þakka þjer fyrir það. En
vitanlega get jeg' ekki hugsað
mjer að taka á móti því, og —
hann leit aftur á klukkuna
og eftir fimm mínútur hefi jeg
sjálfur afráðið, hvernig mjer
heri að liaga rnjer í þessu máli.
Ekkert tilboð er ótækt, son-
ur Tsjin. Og jeg' ætla að gera
þetta. Það eina sem jeg þarf með
er rýtingurinn, sem þjer hefir
eflaust verið sendur til þess að
Cliwan Chu fjelli fyrir vopni
„hinna rjettlátu“.
í sama hili kom hann auga á
rýtinginn á borðinu. Hann tók
viðhragð og greip hann.
Faðir þinn bjargaði mjer
og minum frá hungurmorði og
jeg hefi aldrei g'etað sýnt hon-
um þakklæti mitt. Loksins núna
get jeg borgað af þeirri skuld.
Þjónninn hafði komið inn i
herbergið án þess að þeir tæki
eftir.
Herra, sagði hann, það
stendur maður lijerna úti, sem
segir, að þjer hafið bundið fast-
mælum við hann, að hann kæmi
á þessari. stundu.
Tsjin leit aftur á klukkuna.
Það er rjett, sagði liann lágt.
Segi'ð gestinum, að jeg skuli
laka á móti honum rjett undir
eins.
Þjónninn fór út.
Jæja, svo að faðir minn
hefir bjargað þjer. Já, mig rám-
ar eithvað í það. En það er
merkilegt að jeg skuli ekki
muna hvað þú heitir.
Augnahliki síðar sá jeg að
þeir spruttu báðir upp í senn
eins og' nöðrur. Borðið valt um
og í gegnum hávaðann heyrði
jeg Tsjin hrópa í æsingi:
Þú ert sjálfur Chwan Chu!
Já, öskraði Chwan Chu. —
Og til að greiða skuld mina við
fjölskyldu þina ....
Nei, jeg banna þjer það
. . . . !
Jeg gat ekki á mjer setið að
koma fram þegar jeg hevrði ör-
væntingaróp Tsjins.
Nokkrum vikum seinna sát-
um við Tsjin saman og vorum
að drekka te. Þá sagði hann.
Kanske var þetta besta
lausnin. Það hefði verið úti um
Chwan Chu hvort eð var. Og,
hætti hann við nokkru seinna
og hrosti raunalega þó að
kvnlegt sje, þá loðir svo lítið
kátliroslegt atvik við þennan
raunalega atburð: Alt hitt hefir
„Bræðrafjelag hinna rjettlátu“
getað skilið að jeg ginti
Chwan Chu heim til min og að
jeg hafi drepið liann með þess-
um rýtingi. En hvernig jeg hefi
getað fengið þig, livítan mann-
inn, lil þess að sverja fyrir rjett-
inum, að Chwan Chu hafi fram-
ið sjálfsmorð það geta þeir
aldrei til eilífðar skilið!
Alll með Islenskum skrpum' »fi
C 1EGFRIED HAGENS MAGASIN
var að verða gjaldþrota. Hagen
hafði setið tangt fram á nótt og
reiknað og áætlað. Nú sat hann yfir
bókunum kengboginn og úrræða-
laus. — Nú getur ekki einu sinni
andskotinn hjálpað mjer, andvarp-
aði liann. En þá heyrði hann hvísl-
að fyrir aftan sig:
Eruð þjer nú viss um það,
stórkaupmaður?
Hann spratt upp lafhræddur,
Þarna stóð pattaralegur og bráð-
snyrtilega búinn maður fyrir aftan
hann, dökkur á brún og brá eins og
suðurlandabúi. Þessi næturgestur
mintist ekkert á hvaðan hann kæmi,
hann hneigði sig bara djúpt, brosti
alúðtega og sagði:
— Afsakið að jeg trufla yður. En
mig langar til að gera yður tilboð.
Jeg skal ábyrgjast yður, að jeg skal
ekki aðeins koma verslun yðar á
rjettan kjöl aftur heldur Jíka gera
hana voldugri en yður dreymir um.
Hvernig? Það er ofur einfalt. Jeg
útvega yður allar vörur sem þjer
þurfið, alt fyrsta flokks vörur —
og alveg ókeypis.
Hagen stórkaupmaður gat varla
stilt sig ,um að hlæja. En svo varð
liann fjúkandi vondur og hrópaði:
Jeg er ekki upptagður fyrir
spaug. Ef þjer þegið ekki, skal jeg
sjá um, að þjer liypjið yður á' burt,
og það lieldur fyr en seinna.
Augnablik! brosti gesturinn
kurteislega, — mjer er alvara með
þetta tilboð. En það fylgja því ofur-
litil skilyrði. Þjer verðið að skuld-
binda yður til þess að selja hverja
nýja vörusendingu sem þjer fáið,
lofurlítið ódýrar en þá næstu á undan.
Þjer standið yður vel við það, þegar
vörurnar kosta yður ekki nein.
En ef þjer haldið ekki þetta skil-
yrði þá kemur 13. grein samnings-
ins til framkvæmda. Þá fæ jeg full-
an eignar- og ábúðarrjett á sál yðar
og atls starfsfólksins, sem hjá yð-
ur er.
Þjer eruð andskotinn? spurði
Hagen lafhræddur.
Þjer eigið kollgátuna. En nú
skuluð þjer ekki láta slúður ög bak-
nag frá keppinautum mínum fæla
yður frá, að taka þessu góða boði.
Hann tók fram skjalamöppuna sina
og upp úr henni tvö samrit af
samningi gerðum á pergament,
sjálfblekung og ofurlitla sprautu.
Leyfið mjer að soga nokkra
dropa af blóði úr hæstvirtum æð-
ununi á yður —- svona, þakka yður
fyrir — jeg vissi að jeg átti við
duglegan kaupsýslumann. Hann fylti
pennann með lilóðinu, sem hann
hafði sogað úr liandleggnum á stór-
kaupmanninum og rjetti honum
hann, að skrifa undir. Hagen tók
pennann eins og í draumi og skrif-
aði nafnið sitt.
Og nú skuluð þjer gefa mjer
skrá yfir vörurnar, sem yður vantar.
En Hagen hristi höfuðið. - Jeg
þarf ekki á neinu að halda í hili.
Það liefir ekkert gengið út hjá mjer
upp á síðkastið.
— Jæja þá, sagði andskotinn.
Setjið þjer allar vörurnar rriður og
sjáið til hvort |iær ganga ekki út.
Jeg skal fylla hillurnar hjá yður
jafnóðum. í hvert skifti sem þjer
þurfið eitthvað þá útfyllið þjer
þennan pöntunarseðil og sendið
okkur hann — liað er ekki annur
vandinn en að bera eldspítu að
honum og brenna hann. Þá kemst
liann til skila.
Það tagði brennisteinsþef um
herbergið og gesturinn var horfinn.
AGEN stórkaupmaður var hálf-
ruglaður eftir þessa heimsókn, en
tók samt samninginn og læsti hann
inni í skáp.
— Eintóm blekking, tautaði liann
en það er nú sama. Og um nótt-
ina svaf hann vært — i fyrsta
skifti um tangan tima.
Morguninn eftir setti hann alt
vöruverð niður um helming. Með
risavöxnum auglýsingum í gluggun-
um tilkynti liann að „vegna mjög
hagfeldra innkaupa sje jeg mjer
fært, að selja allar vörur ótrúlega
ádýrt“.
Og það gekk vel. Fyrst seldist
kaffið upp, svo sykur, tóbak, líf-
stykki, grænsápa og lakaljereft, Það
var ekki laust við að Hagen hefði
dálítinn hjartslátt, þegar hann skrif-
aði l'yrsta pöntunarseðilinn og
kveikti i honum. En alt kom heim,
morguninn eftir voru nýjar vörur
komnar í hillurnar. Skiftavinirnir
beittu pústrum og hrindingum til
þess að komast að búðarborðunuin
og svo varð að lokum að raða fólk-
inu i biðraðir. Allar aðrar verslanir
stóðu galtómar, fyrst þær sem i ná-
grenninu voru og síðan í öllum bæn-
um. Peningarnir hauguðust samaii
og að lokum varð að taka tómar
lunnur undir þá og velta þeim í
bankann. Eftir hálfan mánuð var
ekki snefill eftir af gömlu birgðun-
um, alt var uppselt og nýjar vörur
komnar í staðinn.
Og eins og samningurinn hafði
niælt fyrir voru nýju vörurnar á-
valt seldar ögn ódýrar en þær fyrri.
Fyrst i stað voru þær lækkaðar um
eiiin af hundraði, svo liálfan og loks
ekki nema einn af þúsundi. Aðcins
vörur sem gengu illa út, svo sem
majolikaskálar og hrákadallar voru
settar niður um tiu af hundraði.
Húsakynnin urðu of lítil. Húsa-
meistarar gerðu uppdrætti að nýjii
stórliýsi og það var reist og borgað
út i hönd.
J-JINIR kaupmennirnir í bænum
sendu lögreglustjóranum kæru og
siikuðu Hagen um óheiðarlega sam-
kepni, en það varð árangurslaust.
Þvi að enginn einasti lögfræðingur
í bænum hefði þorað að sækja mál-
iðj þeir liefðu þá átt konuna sina
á fæti, að fara að lögsækja mann
fyrir að selja ódýrt.
Við sjáum til hve lengi liann
getur hallið þessu áfram, sögðu
veslings kaupmennirnir. Ein-
hverntíma springur hann.
Hagen varð ríkasti maðurinn i
bænum, eignaðist höll, tylft af luxus-
bílum og flugvjel. Konan lians hafði
lengi verið vanheil, en iiú voru
dýrustu læknaprófessorar fengnir til
að klastra hana. Sonur hans kom
gjaldþrota gólfklúbb á laggirnar aft-
ur og stofnaði bridge-klúbb fyrir
fátæka spilamenn. Önnur dóttirin
giftist afkomanda fursta sem hafði
verið settur af og hin trúlofaðist
frægum stórsvindlara. Og Hagens-
ættin lifði hvern dag í dýrðlegum
fagnaði.
Og vörurnar í versluninni urðu
sifelt ódýrari. Viðskiftin jukust í
sífellu. Nú var starfsfólkið orðið
860 manns. En nú var verðið á
ýmsu komið ofan í núll, og það var
fartð að ræða um, hvort ekki ætti
að byrja að gefa með sunium vör-
unum.
pÁ FÓR SIEGRIED HAGEN að
kviða. Gamla svefnleysið fór að
bæra á sjer á ný, og hann ljettist
um mörg pund.
Loks fór hann tii niálaflutnings-
manns og sagði honum, livernig í
öltu lá. Þeir sátu lengi fyrir luktum
nyrum og ræddu málið. En þegar
jieir skildu var Hagen i besta skapi
og ljómaði af ánægju.
Og einn góðan veðurdag liafði
alt verðlag i versluninni verið seri