Fálkinn - 21.01.1949, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
- LITLA SAGAN -
Dulræna að
austan.
Eftir Lord Dunsany
ÞAÐ var rökkíir í stofunni í
klúbbnum, þar sem við sátum eftir
máltíðina. ViS vorum að tala um
dularöflin í Austurlöndum. Einn
hafði upplifað eittlivað i Port Said,
annar i Aden, þriðji i Billindini.
Fiðrildasafnari sagði frá særinga-
mönnum i Indlandi.
— Já þeir kunna særingar, sagði
Jenkins og glaðvaknaði. Hann hafði
dottað í stólnum sínum.
— Ha, hverjir kunna? sögðum við
og urðum liissa á orðunum, sem
við héldum að kæmu frá sofandi
manni.
— Þeir þarna eystra, svaraði
Jenkins, — þar vita særingamenn-
irnir hvað særing er.
Mér þykir vænt um að Mr. Ter-
hut fékk Jenkins að segja frá, því
að það er svo sjaldan sem maður
heyrir sannar sögur af særingum,
og svo byrjaði Jenkins:
ÞAÐ var eitt kvöld ekki alls fyr-
ir löngu. Eg stóð á Gangesbökkum
og dáðist að þessu tignarlega fijóti,
eins og í leiðslu. Allt i einu rank-
aði ég við mér, er mér varð litið
á mann, sem sat grafkyrr á hakkan-
um. Eg gleymdi alveg áhrifunum,
sem ftjótið hafði haft á mig, en mér
fannst iikast og ég sæi endurspegl-
ast í augum mannsins fegurðina,
sem iiafði heiilað mig rétt áður.
Þarna sat maðurinn, nakinn niður
að mitti, og lét eins og hann sæi
mig ekki. — Þarna er einn af þeim,
liugsaði ég með mér, og nú datt
mér nokkuð i hug.
Það var ekki auðvelt að útskýra
fyrir manninum hvað liappdrætti
og happdrættismiði væri. En ég gat
þó gert honum skiljanlegt, að núm-
erið á miðanum, sem ég har á mér,
væri tika til á öðrum miða, sem
væri dreginn út. Það var eins og
maðuriiin gæti lesið hugsanir minar
þvi að hann sagði: — Útskýrið ekki
frekar. Fyrsta númerið, sem verður
dregið, svarar til númersins á mið-
anum þínum. Ef það verður ekki
gert þá er enginn kraftur í Ganges.
Eg ætlaði að þakka lionum fyrir,
en hann bandaði hendinni.
Jæja, þá get ég sagt ykkur strax,
að fyrsti vinningurinn í iiappdrætt-
inu var 30.000 pund. Eg fór frá
manninum glaður og ánægður. Að
vísu var ég í vafa, en eitt var ég þó
viss um: að ég hafði hitt indversk-
an særingamann.
Viku siðar var ég farinn frá Ind-
landi, en ég hugsaði oft um hvort
ég mundi vinna jiessi 30.000 pund.
Var eitthvað liæft i þessum ind-
versku særingum, eða var það ekki
nema hjátrú?
UM horð i skipinu liitti ég mann,
sem hét Lupton. Hann hafði verið
eystra árum saman og þekkti siði
og hætti Indverja eins vel og liann
hefði alist þar upp. Eg var alltaf
að liugsa um særingamanninn og
fór þessvegna að tala um galdra við
Lupton. Hann vildi sem fæst um þá
tala fyrst í stað, en loks liðkaðist
hann um málbeinið. Við töluðum
um margt og loks bar ég upp spurn-
inguna: haldið þér að særingamað-
ur geti látið ákveðið númer koma
upp í liappdrætti?
— Herra minn, sagði . liann og
virtist forviða. — Það er ekki að-
eins liægt, en ég þekki sjálfur inn-
fæddan mann i Norður-Afriku, sem
getur þetta.
— Hvar i Norður-Afríku á þessi
maður lieima?
— Hálfa aðra dagleið með járn-
hraut inn í land. Þér getið farið
til E1 Kantara og haldið þaðan á-
fram með úlfaldalest, það er ekki
nema nokkurra daga leið upp í Ouled
Nail-fjöll; þar á hann heima.
— Hvar i fjöllunum? spurði ég,
því að* mér fannst heimilisfangið
nokkuð ógreinilegt.
— Það er enginn vandi að finna
hann. Hann er helgur maður og
allir þekkja hann. Spyrjið eftir
Hamid ben Ibrahim. Og liúsið lians
sjáið þið í þriggja mílna fjarlægð.
Það er aðeins 3 metra hátt og 4
metrar á hvorn veg', hvítkalkað und-
ir mósvartri fjallsbrún, en flöt eyði-
mörkin niður að Niger framundan.
Þér finnið Ibrahim.
— Hann gerir þetta varla fyrir
ekki neitt, sagði ég. Eg var ekki
beinlinis fjáður eftir Indlandsferð-
ina, þó ég gerði mér von um þessi
30.000 pund.
■—- Nei, svaraði liinn, — en hann
gerir það fyrir þetta. Og svo fékk
iiann mér litinn poka með dufti.
Eg fann það gegnum pappírinn.
— Hvað er þetta sagði ég.
— Vismút, svaraði hann, — Ham-
id hefir hálfslæma meltingu. En
hann er lielgari en svo að liann noti
iaxerolíu, og hefir aldrei reykt tó-
bak eða smakkað brennivín. Svo
að það er ekki auðvelt að lækna
hann. Þeir halda þarna að allir
Evrópumenn séu læknar og hann
mun spyrja yður ráða. Eg hugsa að
vismut dugi, og þá lijálpar hann
yður með happdrættismiðann. Ann-
ars getið þér ráðgast við skips-
iækninn. Gerið það sem þér getið
fyrir karlinn.
EFTIR ljómandi ferð um Miðjarð-
arhaf komum við til Marseille. Eg
fór í land þar og keypti happdrætt-
isseðil af Englendingi, sem hafði
týnt trúnni á iukkuna. Svo fór ég
í skip, sem liafði áætlun til Afríku.
Eg keypti ódýrt tjald i Alsir, fór
suður með lestinni og daginn eftir
sá ég Ouledfjöll i fjarska. Eg sagði
Aröbunum að ég væri læknir og
færi þessa eyðimerkurferð mér til
heilsubótar.
Svo fór ég til E1 Kantara með
þrjá Araba. Aldrei mun ég gleyma
EI Kantara. Þar voru þúsundir af
grænum döðhipálmum, gullnáma í-
búanna, og fjöll allt i kring. Við
fórum yfir eitt skarðið og komum
nú á eyðimörk, og fjöllin voru á
hægri hönd. Við mættum hirðingj-
um, sem höfðu frétt af lækninum,
orðsporið fór á undan okkur. Þau
voru töfrandi fögur, kvöldin þarna
í eyðimörkinni.
Og eitt kvöldið sáum við hvíta
liúsið, alveg eins og Lupton hafði
lýst því. Við riðum undir fjallsrót-
unum, götu sem lá lieim að húsinu.
Vitanlega sást til okkar á löngu færi.
ÞEGAR við komum heim undir
liúsið kom gamli maðurinn þjótandi
á móti okkur, ótrúega liratt af svo
gömlum manni að vera. Eg kunni
dálitið í arabisku og hann í frönsku,
svo að samtalið gekk greitt.
Það er mikils virði að kunna að
þekkja sjúkdóma og áhrifamikið að
geta sagt til um sjúkdóminn áður
en sjúklingurinn liefir sagt nokkurt
orð. Þið munið, að Lupton hafði
sagt mér frá sjúkdómi mannsins,
og þessvegna gat ég sagt honum allt.
Eg gaf honum meðal, liann hitaði
kaffi, og við sátum saman í fjóra
tíma. Hvort heldur það stafaði af
sjúkdómslýsingu minni eða meðnl-
inu — svo mikið er víst að mann-
inum ieið miklu betur, og þegar
liann ætlaði að fara að borga mér
sagðist ég ekki taka á móti borgun,
og að læknislist mín byggðist frekar
á dulmætti en lærdómi. Eg sagðist
hafa lieyrt að liann væri særinga-
maður sjálfur og að það væri gam-
an að fá einhverja sönnun fyrir
því. Svo tók ég upp liappdrættis-
miðann sem ég iiafði keypt í Mar-
seille.
Hann leit á miðann og skildi strax
iivernig í öllu lá. Jú, liann skyldi
liafa einliver ráð með það.
A því augnabliki hefði ég ekki
selt miðann fyrir 20.000 pund þó
einhver hefði boðið mér. Eg fór aft-
ur til E1 Kantara og svo til London,
vitanlega á III. farrými. Eg setti
miðann í bankalióifið mitt og beið
happdrættisdagsins.
.BlÐlÐ þér augnablik! sagði mr.
Terbut. — Þér sögðuð að bann liefði
getað gert þetta?
— Já, hann gat það. Og maðurinn
við Ganges líka.
-— Þér fenguð þá 00.000 pund en
ekki 30.000?
— Þið getið lesið söguiokin sjálf-
ir. Eg hefi geymt blaðaúrklipp-
urnar.
Jenkins tók klippu úr írsku blaði
og rétti Terlnit, sem fór að lesa
upphátt:
— Nú rann liið þráða augnablik
upp og hundrað hjúkrunarkonur
gengu fram að lukkuhjólinu; þær
voru klæddar lijólreiðabúningi frá
tíð Victoriu drottningar. Þær gengu
l'ram hjá mr. O’Riotti, en liann stóð
milli tveggja vélbyssa. Rennilok var
opnað á lukkuhjólinu og fyrsta
hjúkrunarkonan stakk hendinni nið-
ur um opið til að draga fyrsta vinn-
inginn. Af tilviljun tók hún tvo iniða
og mr. Riotti skipaði lienni að láta
þá niður aftur .......
— Þér þurfið ekki að lesa lengra,
sagði mr. Jenkins.
— Ha? sagði Terbut.
— Eg liafði gert skissu, en það
þýðir ekki að tala um það núna.
— Eg skil, sagði lerbut liugsandi.
•— Þér meinið að bæði númerin . .
Jenkins geispaði.
— Jæja, sagði ég. — eigum við að
fá okkur glas af viskí?
—■ Viskí. Hvað ætli það dugi ....
Húsnœðissalinn: — Þetta hérna
er stúlkuherbergið og þetta er tau-
skápurinn.
Leigjandinn: — Já, ég skil — það
er skápurinn, sem er með hillunum.
Vitið þér . . ?
að stærsta rafknúna vélskóflan
í veröldinni notar jafnmikinn
rafstraum og 3.000 íbúa bær?
Það er hægt að gera sér í
hugarlund Iwe stór þessi vél-
skófla er með því að bera hana
saman við bifreiðina, sem hjá
henni stendur. Slcóflan tékur í
einu nægilega mikið af mold
til þess að fylla herbergi, sem
er 3xú metrar að grunnfleti og
4 metrar undir loft, og getur
skilað innihaldinu upp í 30
metra hæð. Alls vegur þetta
verkfæri 075 smálestir.
hvað kastreka er?
Orðið kemur fyrir í Biblíunni
(Matth. 3.—12.) en fæstir vita
samt að þetta verkfæri er
skófla, sem notuð er til að
kasta korni á milli bingja. /
Austurlöndum reka menn land-
búnað með líku móti og fyrir
2000 árum og nota ekki þreski-
vélar eða því um líkt. En til
þess að hreinsa hysmið frá korn
inu kasta þeir því á skóflum
þegar hvasst er, og feykir vind-
urinn þá hisminu burt en korn-
ið fellur til jarðar.
IIEIMS-HÁSKÓLINN.
í Rarís hafa vísindamenn úr öll-
um áttum verið að þinga um stofn-
un svokallaðs lieimsháskóla, sem
cigi að samræma kennslufyrirkomu-
lag og prófkröfur allra æðri mennta-
stofnana í veröldinni. Er i ráði að
stofna i'yrst einskonar háskólamið-
stöð, sem geti orðið vísir að heims-
liáskóla. Það vakir fyrir frumkvöðl-
unum að allir háskólakennarar stofni
með sér albeimssamband, til þess að
greiða fyrir meiri samvinnu há-
skólanna.