Fálkinn - 06.02.1959, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN.
líUZICKA:
% fmwlisgjöfin
Æ, já, vindurinn hefir líka áhrif
á listina. Að minnsta kosti var ])aS
vegna roksins, sem ég flýði inn á
hátísku-listsýninguna. Áður en ég
vissi af stóð ég andspænis þéssum
myndum, sem maður veit ekki livort
maður á að hlæja eða gráta yfir. Ég
starði á sjöhyrnda málverkið. Á ]>vi
voru þrír óreglubundnir hringir, liálft
fimmta horn, eitt líkþorn á sveimi í
loflinu, tungl sem leit út eins og það
hefði hettusótt og fjórir ryðgaðir
naglaskafar. Ég var montinn að ég
skyldi geta þekkt alla ])essa hliiti, sem
voru með ýmist rauðum eða grænum
lit. Svo fór ég að gæta að nafninu á
myndinni. Það stóð á bréfsnuddu, sem
var fest til vinstri á myndina. Mynd-
in hét: „Fundur með rauðum tit“.
— H vernig líst yður á þessa
súrrealistisku mynd mína? spurði
allt í einu ])ægileg rödd bak við mig.
Ég leit af myndinni. Þarna stóð
ungur maður fyrir aftan mig, sem
var alveg jafn meðalmennskúlegur að
sjá eins og venjulegur knattspyrnu-
áhorfandi eða bókhaldari i líftrygg-
ingafélagi.
— Líst yður vel á hana? si)urði
hann aftur.
Ég yppti öxlum því að ég var orð-
laus og úrræðalaus.
— Þetta er iist dagsins í dag. Dags-
ins á morgun. Listin seni leggur und-
ir sig heiminn. Hvert einasta heimili
ætti að verða svo sælt að eignast svona
mynd. Yðar líka, herra minn.
— Heimili mitt er sælt fyrir, þvi
að ég á konu.
— Einmitt, svo að þér eigið betri
helming. Ennþá betra. Þá skuluð þér
gleðja hana með svona mynd.
Ég liristi höfuðið.
— Ég er í vafa um það. Eg er
hræddur um að konunni minni
mundi ekki lítast á hana. Hún er mjög
íhaldssöm.
— Við róttæku mennirnir verðum
að sigrast á íhaldinu. Talið ])ér ekki
við konuna yðar. Látið þetta koma
flatt upn á liana. Það er alltaf liægt
að finna tækifæri til að kíTma flatt
upp á einhvern.
— Ilml sagði ég hikandi. — Það
getur verið. Konan mín á afmæli
bráðum ...
—- Nú þekki ég yður útvortis og
innvortis. Ég hefi sogað i mig öll eðl-
iseinkenni yðar. Ég skal máta mynd
af yður. Hún verður ódýr. Þér getið
borgað hana í þrennu lagi.
Hann liélt áfram: — Hvers vegna
að hika. Ég skal gera yður enn glæsi-
logra tilboð Ef yður líkar ekki mynd-
in þá megið þér skila henni affur.
Þá lél ég uiidan síga. Því miður. Eg
liafði eklci keypt neina afmælisgjöf
handa konunni minni.
Jæja, svo fór ég og sótti myndina.
Hún var hræðileg. Enn hræðilegri en
„Fundur með rauðum lit“. Hinar
myndirnar á sýningunni voru meist-
araverk í samanburði við þessa.
Ég starði á myndina af mér. Hún
var fullkomin staðfesting á Darwins-
kenningunni. Ég var eins og kyn-
blendingur sjipansa og orangutags.
Svo keypti ég að auki rósir handa
Lauk úr verðlaunatroginu á hálfum öðrum tíma — og fékk ís í ábæti!
arnar á einum og hálfum tíma. Að-
spurður hvort liann vildi meira kaus
hann sér nugga-ís í ábæti.
Guðnnmdur er liið mesta hraust-
menni. Hann cr kvæntur og á 10 börn
og 20 barnabörn. Gat hann þess við
Halldór Gröndal veitingamann að ef
hann hefði tekið einn son sinn með
sér hefði sá örugglega lokið þessu
lítilræði á undan sér. — Guðmundi
fannst þrautin létt, en hákarlinn
hefði verið það erfiðasta, enda hann
ekki vanur honum.
Kvenþjóðin hefir ekki heldur látið
sitt eftir liggja, og reynst karlmönn-
unum í litlu eftirbátur livað matarlyst
snertir. Eitt kvöldið sat ung og gerð-
arleg frú inni á Nausti með verð-
launatrogið fyrir framan sig. Aðrir
gestir fylgdust vel með henni og um-
ræðuefnið skorti ekki. Voru ýmsir
vantrúaðir á að frúnni tækist að leysa
þessa þraut. Klukkan tifaði, og þegar
tíu mínútur voru eftir af hinum til-
skylda tíma var trogið liruðið. Leit þá
hver á annan sigri hrósandi. Frú Arn-
leif Höskuldsdóttir hafði haldið eftir-
minnilega uppi heiðri kvenfólksins og
gert sitt til þess að sannfæra menn
um að konan stendur karlmanninum
hvergi að baki í þessari lystgrein.
Frú Arnleif sagði að sér hefði þótt
livalurinn erfiðastur, en liákarlinn
borðaði hún með bestu lyst, enda vön
hákarlsáti af Austurlandi en þaðan er
Verðlaunaírogið í 7Xausiinu
Veitingastaðurinn „Naust" hefir
tekið upp þann sið að hafa góðan
þjóðlegan mat á boðstóluni á þorran-
um iramreiddan í trogum. í því sam-
bandi hefir Naust og á boðstólum sér-
stakt verðlaunatrog, sem liver og einn
getur reynt við. Er skammturinn þar
ekkert skorinn við nögl því hann er
alls 2% kg. Þeir, sem geta borðað upp
úr troginu á innan við 2 tímum fá
allan þann mat ókeypis svo og þann
drykk, sem þeir neyta með.
konunni minni, og setti hvorttveggja
á afmælisborðið. En ásjónan á mér
gekk meira að segja fram af blómun-
um. Þau litu undan og drjúptu liöfði.
Ég fór að svitna af kvíða. Hvað skyldi
konan mín segja um þcssa hræðilegu
mynd?
Svo kom hún. Til þess að áhrifin
yrðu ekki eins snögg og annars rnundi,
breiddi ég rauðan snýtuklút yfir
myndina.
— Æ, lofðu mér að sjá liana. Eg
hefi lengi óskað mér að eiga málverk
af þér. Hvernig gastu vitað það? En
nú máttu ekki kvelja mig lengur.
Lofðu mér að sjá myndina.
Svo afhjúpaði ég myndina. Konan
min starði á hana liissa og mállaus.
Ég ætlaði að reyna að bjarga málinu
við og flýtti mér að segja í afsökunar-
tón:
— Ég skal segja þér hvernig þetta
atvikaðist, Marianne. Það var tilvilj-
un að tískumálari málaði mig. Hann
var svo áfjáður í það. Og því miður
málaði hann mig eftir minni, því að
ég sat ekki fyrir hjá honum.
— Og þess vegna hefir hann fegr-
að þig svona. Ja, Fritz, mikið vildi
ég gefa til að þú værir svona fallegur!
Sá fyrsti, sem settist að þessum
kræsingum og tæmdi trogið var 52
ára gamall vörubilstjóri, Guðmundur
K. Jósefsson að nafni. Hann lét sig
ekki muna um að ljúka við kræsing-
hún ættuð. Hákarlinn mun einnig
kominn að austan.
Frúin kærði sig ekki um ábæti eins
og Guðmundur, en lnin þáði kaffisopa.
Hélt uppi heiðri kvenþjóðarinnar!
fet Allt með íslenskmn skipuni!