Fálkinn - 16.11.1960, Blaðsíða 20

FORSAGA
Ung systkin, Kata og Frank O’Connor, búa
saman í útjaðri London. Frank er starfs-
maður öryggisþjónustxmnar og Adrian Sulli-
van, flugmaður, sem einnig starfar fyrir ör-
yggisþjónustuna, er tíður dvalargestur á
heimili þeirra, enda ekki laust við, að nokk-
urt tilfinningasamband sé milli hans og Kötu
Frank er sendur til Ástralíu, og Adrían flýg-
ur þangað, en þar ætlar hann sjálfur að taka
við nýju starfi. Vinátta Franks og Adríans
hafði eitthvað kólnað áður, og Frank hafði
látið þau orð falla við Kötu, að hann treysti
ekki Adrían lengur, — hann sé jafnvel vís
til að myrða sig. Kata fréttir ekkert af Frank
lengi vel, en fær svo að vita hjá yfirmanni
öryggisþjónustunnar, að Frank sé horfinn
sporlaust. Flugvélin hafði þurft að nauðlenda
í óbyggðum Ástralíu og Frank svo orðið við-
skila við Adrían, sem sjálfur komst til
byggða. — Kata ákveður þá, og að nokkru
leyti fyrir tilstilli öryggisþjónustunnar, að
ráða sig sem einkaritara dr. Bemard Wil-
liams, sem er á leið til Ástralíu, á sömu slóð-
ir og Frank, og leita bróður síns. — Samferða
þeim í flugvélinni er eistnesk stúlka, Helga
Prava, sem líka er á Ieið til Ástralíu. Hegð-
un hennar í vélinni er allundarleg, en þegar
Kata sér af tilviljun, að hún er með mynd
af Frank í veski sínu, fer hún fyrir alvöru
að fylgjast með henni. — Síðasta spölinn
í Ástralíu eiga þau að fara í sérstakri flug-
vél, og þegar til kemur er það Adrían, sem
á að fljúga með þau. Endurfundir Kötu og
hans eru ekki allt of hlýlegir — hún minn-
ist orða bróður síns, og er full tortryggni.
Samt lætur hún ekki á neinu bera, og ákveð-
ur að sjá hverju fram vindur. — Þegar þau
koma til Bangoola — áfangastaðarins — tek-
ur Dennison nokkur og fjölskylda hans á
móti þeim, en hjá þeim hafði Helga ráðið
sig vinnukonu. Þau hjónin bjóða Kötu að
dvelja hjá sér fyrstu dagana, meðan hún
hvílist eftir ferðina, og þáði hún það. Hún
kemst fljótlega að þvj fyrir tilviljun, að
Helga er í leynimakki við Dennison, og einr . .
ig, að hann veit meira um hvarf Franks en
hann vill vera 'láta. Adrían hegðar sér mjög
undarlega og virðist því frábitinn, að hún
búi hjá Dennison-hjónunum. Hann útvegar
henni íbúð, en þegar hún er að koma frá
því að skoða hana, heyrir hún samtal Denni-
son-hjónanna, þar sem þau ráðgera að myrða
hana. Um nóttina læðist Helga inn til henn-
ar og grátbiður hana að fara strax. Helga
bægir burt köngurló af öxl Kötu, en verður
þá sjálf fyrir stungu dýrsins. Helga er flutt
milli heims og hélju á sjúkrahús, því að
köngurlóin var trektar-köngurló, baneitruð.
Var köngurlóin þarna af tilviljun eða ....
Framhaldssaga
eftir J. Ames
20 FÁLKINN
Hann leit á hana hlýlega, en þeg-
ar hann sá andlitið á henni, varð
hann strax alvarlegur.
— Það hefur gerzt sitt af hverju
í nótt, Bern. Eða réttara sagt i morg-
un. Það munaði minnstu, að ég yrði
fyrir kongulóarbiti —- eitraðri trekt-
ar-konguló — en svo varð Helga fyrir
því í staðinn, þegar hún var að flasma
kvikindið burt af öxlinni á mér. Það
var hræðilegt, Bern! Helga var í lífs-
hættu um stund. Þeir voru hræddir
um, að hún mundi ekki lifa það af.
— Hvað ertu að segja, Kata?
spurði hann hásróma. — Segðu mér
nánar frá þessu! Kata, góða Kata!
Hann spratt upp frá skrifborðinu og
tók í öxlina á henni.
— Og þú ert ósködduð? spurði
hann hásróma eins og áður. — Kata,
hugsum okkur, að eitthvað hefði
komið fyrir þig! Hann linaði á tak-
inu á öxl hennar. — En ég skil, að
það gengur ekkert að þér, góða mín
— annars værir þú ekki hérna núna.
— Nei, það mundi ég ekki vera,
sagði hún. — Ég mundi vera í sjúkra-
húsinu, þar sem Helga er núna, eða
þá . . . Hún lauk ekki setningunni.
— Var þetta virkilega svona hættu-
legt kvikindi?
Hún kinkaði kolli en sagði ekkert.
Hann strauk hendinni um ennið.
— Ég veit ekki hvað ég hefði átt
að gera, ef eitthvað hefði komið fyr-
ir þig, Kata. Ég get ekki hugsað til
þess! Ég veit ekki hvers vegna það
er ekki fyrr en nú, sem ég geri mér
ljóst, hvernig ég væri staddur undir
þeim kringumstæðum ...
Svo varð þögn. Hann starði á hana
og það var líkast og brúnu augun
vildu spyrja hana að einhverju. Hún
leit undan. Hún var rugluð og hik-
andi, gat ekkert sagt. Kannske gat
ást Bems látið hana gleyma Adrian
að fullu og öllu?
— Kata! Hann steig einu skrefi
nær henni, en í sömu svifum var drep-
ið á dyrnar. Grant Stewart kom inn
með sæg af teikningum. Og þegar
hann fór út aftur var augnablikið
horfið, augnablikið, sem — allt hefði
getað skeð á.
— Ég verð að fara í heimsókn til
Helgu undir eins og hún fær að taka
á móti gestum, sagði hann. — Það
er ekki eingöngu um líkamlegar þján-
ingar að ræða í þessu tilfelli, heldur
líka taugaáfallið, sem hún hefur orð-
ið fyrir. Hann leit hálf vandræðalega
á armbandsúrið sitt. Og hún var
vandræðaleg líka. Kannske voru þau
bæði að hugsa um hvað hefði getað
komið fyrir, ef Grant Stewart hefði
ekki komið inn —.
— Ég á að vera á fundi, sagði
Bern. — Hann stendur líklega til há-
degis. Ég var að skrifa minnisgreinar
í gærkvöldi — viltu gera svo vel að
hreinskrifa þær á meðan? Hann kink-
aði kolli til hennar og sagði svo: —
Við sjáumst þá seinna.
Hún tók minnisblöðin hans og sett-
ist við ritvélina, en henni veittist erf-
itt að byrja að vinna. Sárnaði henni
að þau skyldu vera trufluð? Hún var
í vafa um það, en svo mikið vissi hún,
að henni fannst gott að vera ein
núna. Hún var uppgefin — bæði
líkamlega og andlega. Allt of mikið
hafði komið fyrir hana á örstuttum
tíma. Hún hafði ekki ennþá náð sér
eftir skelfinguna um nóttina, og nú
vissi hún að hún yrði von bráðar að
ráða fram úr máli, sem réð örlög-
um hennar til æfiloka.
Bern yrði vafalaust fyrirmyndar
eiginmaður. Hann var alúðlegur og
nærgætinn, og það yrði eflaust bæði
örfandi og hressandi að lifa í sambúð
við mann eins og hann. Hún taldi
víst, að hún gæti gert honum rólegt
heimili, einmitt eins og síhugsandi
heilans menn þurfa til að hvílast.
Og í rauninni gat hún ekki séð
neina vankanta á sliku hjónabandi.
Hún var viss um, að hjá honum
mundi hún njóta öryggis, friðar og
samræmis. — Hún fór snemma í há-
degisverðinn og gekk síðan áleiðis
upp aðalstrætið, í áttina að sjúkra-
húsinu. Þetta var falleg nýtízku-
bygging, einlyft, og mikið af blómum
í garðinum umhverfis.
Hún fór inn um glerdyrnar. Hjúkr-
unarkonan sagði henni, hvar hún
gæti hitt Helgu, og áminnti hana um
að vera ekki of lengi.
Kata drap á dyr stofunnar nr. 12
og heyrði rödd Helgu, sem svaraði
lágt: „Kom inn.“ Hún opnaði dyrn-
ar og fór inn fyrir. Helga sat upp við
dogg, með marga kodda undir herð-
unum. Hún brosti lítið eitt þegar
Kata kom inn.
Kata brosti á móti.
— Hvernig líður þér, Helga?
— Ég er máttlaus og lin, eins og
þú skilur, sagði Helga, — og ég er
alltaf að fá kuldaköst.
Kata gekk að rúminu hennar og
rétti henni Ijósrauðar rósir, sem hún
hafði keypt á leiðinni. Helga horfði
á þær, og allt í einu urðu augu henn-
ar tárvot.
— Þær eru yndislegar, Kata, sagði
hún. — Hjartans þakkir.
— Vertu ekki að neinni vitleysu,
sagði Kata. Hún reyndi að tala harka-
lega, til þess að leyna eigin tilfinn-
ingum sínum. — Þetta er ekkert, eða
að minnsta kosti lítið. Ég á þér svo
mikið að þakka, Helga. Þú bjargaðir
lífi mínu — og lagðir líf þitt í hættu.
Helga brosti veikt aftur.
— Ég hafði enga hugmynd um að
ég hefði bjargað lifi þínu, Kata —
ef ég hef þá gert það. Það var hrein
og bein tilviljun að ég bandaði kongu-
lónni frá þér... Og þó þetta hefði
kostað mig lífið, sagði hún hægt, —
þá hefði það ekki gert svo mikið til
— eða ekki nema lítið. Þá hefði ég
aðeins borgað skuld... Hún leit und-
an, tárin runnu niður kinnar hennar.
Kata studdi hendinni á öxl hennar
og spurði, skjálfrödduð:
— Er það vegna Franks, Helga?
Helga svaraði ekki. Kata tók fast-
ar um öxlina á henni.
— Helga, góða Helga! Ef þú veizt
eitthvað um Frank, getur þú þá ekki
sagt mér það? Geturðu ekki skilið,
að mér er kvöl að því að vita ekkert
um hvað hefur komið fyrir hann?
Nú sneri Helga andlitinu að henni
aftur.
— Jú, ég skil það, Kata. En ég get
ekki sagt þér neitt. Þú mátt ekki
biðja mig um það! Það gæti orðið
lífshætta fyrir okkur báðar.