Fálkinn - 30.05.1966, Síða 22

— En ég vil segja þér írá
því, sagöi hún með skyndilegri
hörku í málrómnum. Það var
þegar ég kom aftur frá sjálfu
fangabúðasvœðinu. Ég fór inn i
krá til að fá mér að borða. Hugs-
aðu þér úr hvílíkum málmi ég
er gerð. Eftir þriggja tíma
göngu um dauðans dal var ég
svo svöng að ég hefði getað stol-
ið mat ef ég hefði verið peninga-
laus. Jœja, nú átti ég peninga.
Inni í kránni var kolaofn, hann
var rauðkyntur, og þarna var
heitt eins og í baðhúsi. Mér var
tekið mjög vingjarnlega. En
þegar ég hitans vegna hafði íar-
ið úr bæði kápu og peysu upp-
götvaði ég mér til skelfingar að
ég var í hálfermakjól. Brenni-
merkið var sýnilegt hverjum
sem var, og gestgjafinn tók sam-
stundis eftir því. Ég fann hvern-
ig hann byrjaði að hata mig. Ég
beið þess aðeins að hann bæði
mig að fara. Hann varð ókurteis,
bar matinn fram örar en ég gat
í mig látið, gat auðsjáanlega
ekki losnað við mig nógu fljótt.
Hann vildi ekki láta minna sig
á Mauthausen. Það var eins og
ég hefði framið glæp með því
að snúa aftur og rif ja upp minn-
ingar.
Hún þagnaði enn á ný og
horfði út yfir glitrandi götuljós
Kaupmannahafnar sem nú voru
að byrja að slokkna.
— Og ég skal ekki fara þangað
aftur. Ekki einu sinni í hugan-
um. Nú hef ég losnað úr tengsl-
um við fangabúðirnar.
— Það er ágætur ásetningur,
sagði hann. En sennilega muntu
þurfa að berjast við það enn
um hríð.
— Við hvað áttu?
Lars Stenfeldt hugsaði um
ljósmyndina í brúna umsiaginu,
sem lá í brjóstvasanum á ferða-
fötunum hans.
— Ég á ekki við neitt sérstakt,
sagði hann og færðist undan.
Aðeins það að þú skalt ekki
verða fyrir vonbrigðum þótt þú
getir ekki losað þig' við minning-
arnar svona allt í einu. Það tekst
22
FALKINN