Dvöl - 01.03.1901, Blaðsíða 3

DYOL
11
„Þú heflr sagt öðrum til i nærveru minni, herra
minn, og ég gat ekki annað en iært, “ svaiaði dreng-
urinn, sem fór oturlitið að hressast, þegar raust eig-
anda hatis vaið mildari.
„Og þú liefir ekki einungis heyrt mig segja til,
heldur hefir þú haft verulégt gagn af því, það veit
hinn helgi Jakob af Oompostella,“ svaraði hinn mikli
málari, því sú aðdáun sem hann faim til, skeiu í gegn
um uppgerðarhörku hans. „Henar iníuir,“ sagði
hann, og vatt sér að lærisveinunum. „Hvað á að gera
þessum dreng, hefir hann verðskuldað hegningu?"
Y7ið orðið hegning varð Sebastian svo hræddur, að
honum lá við öngviti, hann leit biðjandi augum á
húsbónda sinn.
„Bnga hegningu, herra!" hrópuðu lærisveinarnir
í einum róm, „en viðurkenningu!“
„Hver á viðurkenningin þa að vera?“ spurði
Murillo.
Sebastian náði aftur andanum.
„Að minsta kosti 10 dúkatár, “ stakk Mendez
uppá.
„Fimtán er er ekki ofmikið“, Sagði Fernander.
„tíefið honum nýjan klæðnað, af því haun hefir
svo meistaralega málað liina blessuðu meyju“, sagöi
Conzaler.
„Láttu okkur heyra, livað þú vilt, Sebastian,"
sagði Murillo og leit til hans, en sá engan gleðisvip á
andliti hans við þessari uppástungu. „Talaðu, dreng-
urinn minn, iangar þig ekki að eiga neitt af þvi, sem
talið hefir verið upp. Mér iíka svo vel þessar hug-
myndasmíðar þínar, þessar myndarlegu frumteikningar,
niðurröðun litanna og í stuttu máli: ég er svo vel á-
nægður með Mariumynd þína, að ég skal veita þér
hvern þann hlut, sem þú girnist, — sérhvern þann
hlut; láttu nú i ljósi hvað þig langar mest til. Ég
tek alla þessa ungu herra til vitnis og sver það við
minni föður mins sáluga, að hvað helzt sem þú æskir
eftir og ég get veitt þér, það skaltu fá“.
„Ó, herra minn, ef ég pyrði — “ Sebastian féll á
kné frammi fyrir eiganda sínum og hélt um heudina
á honum, og sérhver hefði getað séð á vörum hans
hálfopnum og lesið í stóru svörtu augunum, sem eins
og brunnu af tilfinningaeldi, útgrundaða hjartfólgna
ósk, sem kjarkleysi hamlaði honum frá að bera upp.
„Því biðurðu ekki um gull“, livíslaði Mendez að
honum.
„Biddu um falleg föt,“ sagði annar.
„Biddu meistarann um að lofa þér að verða eitm
af lærisveinum sínum," sagði sá þiiðji.
Við þessa uppástungu flaug gleðisvipur yfir and-
lit drengsins, sem var einlægt hálf nötrandi, svo hristi
hann höfuðið og ieit með sorgarsvip niður fyrir sig.
„Komdu, komdu, Sebastian", sagði Murillo og
brosti að því, sem hann hélt að mundi vera eftir-
löngun hans. „Stingdu upp á einhverju."
Við þessi orð lét hann fyrst í Ijósi löngun til
að tala, hóf tárvot augun upp á Murello og sagði með
veikri röddu:
„Bf yður þóknast, herra minn, þá gefið föður
mínum frelsi".
„Ég skal gefa þór, minn góði drengur, þitt eigið
frjálsræði og honum líka sitt,“ sagði Morilld, sem gat
ekki leugur lialdið tilfinningum siuum í skefjum, og
hann faðmaði Sebastian að sér. „Upp frá þesfumdegi
skaltu líka verða lærisveinn minn. Ég er liainíngju-
rikur maður, því ég liefi gert meira en mála myndir,
óg hefi skapað listamann. “
Murillo efndi loforð sitt, og Sebastian tíomez, bet-
ur þektur undir nafninu „Murillos tíreole“, varð bráð-
lega nafnfrægur af list sinni, og þar af leiðandi einn
liinna mestu málara, sem Spánn hefir nokkuru siuni átt.
----—<xx>--------
Lundúnaborg.
Hennar uppruni, vöxtur og núverandi starð.
' Eftir
Sophus V. Leonbach.
Lauslega þýtt úr dönsku.
(Framh.)
Það er hulið myrkri fortíðarinnar, hvenær Lund-
únaborg fyrst myndaðist, en ezltu segusagnir bera
greinilega með sór að hún var alþekt löngu áður
en okkar núverandi tímatai liófst. Þannig nofnir
Tacitus hana árið 61 viðskiftamarkað og aðal-að-
seturstað kaupmanna. Þeim lærðu kemur saman um
að nafnið „Lundun" sé dregið af latneska orðinu
Londinium — og þannig nefnir Tacitus liana — sem
er rómversk nafnbreyting (omskrivning) úr gamla
keltneska (celtiska) orðinu Llyn, eða lín, sem táknar
tjörn eða stöðuvatn (Dam, en Sö) og Din edudun, sem
táknar víggirta borg, þar af dregst keltneska nafnið
Lindun, þ. e. borgin við sjóinn. Norðurhluti hinnar
gömlu borgar hefir staðið við fen eða foræði, þar af
dregur Moorfeild (mýrlendi) nafn sitt. — Afskaplega
mikill skógur var þar einnig, sem jafnvel á stjórnar-
árum Hinriks 2. 1154—84. úði og grúði af allskonar
villidýrum. Þann dag í dag eru leifar til af þeim skógi
í Enfield, Epping og Ilainault skógunum. Austanmegin
skýldu hæðir þær borginni sem Tower nú stendur á
og mýrlendinu bak við hana. En sunnan við hana
rann Thamesáin og fyrir vestan hana Fleetflodáin,
sem í þá daga var skipgeng. Helena keisarainna, móðir
Konstantíns mikla, lét byggja tveggja mílna langan
múrvegg kringum borgina árið S06, á honum voru 6
hlið, som nefndust Aldgate, Bisliopsgate, Cfipplegate,
Aldergate, Newgate og Ludgate. Þessi múrveggur
var 25 feta hár og 15 turnar stóðu upp á honum
(eftirstöðvár af einum þeirrá sjást greinilega enn þá á
Cripplegate kirkjugarðinum) með jöfnu inillibiili 40
feta liáir og enn þá sjást glöggustu merki af múr-
iiloðslu Rómverja í Londonwall götunni og á veginum
sem liggur frá Broadway niður að Jfittle Bridgestræti
við Ludgate hæðina.
Um miðja 15., öldina, þegar Rómverjar fóru
burtu af Englandi,' féil Jjundúnaborg aftur í hendur
Breta og litlu siðar í hendur Saxa, hór um bil 610
á stjórnarárum éins saxneska konungsins voru St.
Fálskirkjan og Westminster Abbedy bygð, en fyrst
eftir árið 1000 mát.ti Lundunaborg nefnast höfuðstaður
Englands. Eftir að Yilhjálmur sigurvegari var krýnd-
ur í Westminster gaf hann Lundúnaborg lausnarbréf
(frihedsbrev), sem enn þá er til á ríkisskjala-safninu, og
veitti með þvi borgurunum öll þeirra fornu réttindi,
og eftirmaður hansjók þau. Á stjórnáráium kongs