Vaka - 01.04.1927, Blaðsíða 42

152
JÓN ÞORLÁKSSON:
[ vaka’
keinur Karl í húð Þrándar til þess að vitja um skatt-
inn. Hafði Þrándur þá tekið augnveiki og lá í búð sinni
innan svartra tjalda. Með Karli var Leil'r Özurarson,
sem hafði gerzt maður Ólafs digra. Segir nú Snorri svo
frá: „Leifr gekk innar at inum svörtu tjöldunum,
spurði þá, hvar Þrándr væri. Þrándr segir ok heilsaði
Leifi. Leifr tók kveðju hans, spurði síðan hvárt hann
hefði nokkut skatt heimt um Norðureyjar, eða hver
greiði þá myndi á vera um silfrit. Þrándr svarar Ök
segir, at eigi hefði honum þat úr hug horfit, er þeir
Karl höfðu rætt, ok svá, at greiði mvndi á verða um
skattinn — „er hér sjóðr, Leifr, er þú skalt við taka
ok er fullr at' silfri“. Leifr . . . . tók við sjóðnum ok
bar útar í búðina, þar er ljós var, ok steypði silfrinu
ofan á skjökl sinn, rótaði í hendi sinni ok mælti, at
Karl skyldi sjá silfrit. Þeir litu á um stund. Þá spurði
Ivarl hvernig Leifi sýndisk silfrit. Hann segir: „Þat
liygg ek, at hverr sá penningr er illr er i Norðreyjum,
at hcr myni kominn“. Þrándr heyrði þetta ok mælti:
„Sýnisk þér eigi vel silfrit, Leifr“. „Svá er“, segir hann.
Þrándr mælti: „Eigi eru þeir þó meðal mannniðingar
frændr várir, er þeim má til enkis trúa; ek hefi sent
þá í vár at heimta skatt norðr í eyjar, er ek var at
engu fær í vár; en þeir hafa tekit mútur af bóndum at
taka fals slíkt, er eigi þykkir gjaldgengt; ok er hitt
vænst, Leifr, at sjá þetta silfr, er goldizk hefir í land-
skuldir mínar“. Bar Leifr þá aptr silfrit, en tók við
sjóð öðrum ok bar þann til Karls; rannsökuðu þeir
þat fé; spurði Karl hversu Leifi sýndisk þetta fé. Hánn
segir at honum þótti þetta fé vánt, ok eigi svá, at um
þær skuldir, er óvandlega var fyrir mælt, at eigi yrði
slíkt þá tekit, „en eigi vil ek þetta fé konungi til handa
taka“. Maðr einn, sá er lá í pallinum, kastaði feldi af
höfði sér ok mælti: „satt er it fornkveðna, svá ergisk
hverr sem eldisk; svá er þér ok, Þrándr, lætr Karl inn
mærska reka fé fyrir þér i allan dag“. Þar var Gautr