Nýtt kirkjublað - 01.04.1910, Síða 10

82
NÝTT KIRKJUBLAÐ
Hér er alt, sem hrelda sál
huggað fœr í raunum vöndum,
hér má lesa heilagt mál,
höggvið á stein af drottins höndum:
„Sá í trúnni efast eigi
altaf lifir — þótt hann deyi.“
Guðl. Guðmundsson.
jdska=prédikun
„Það er svo erfitt að sætta sig við þá hugsun, að ein-
staklingui-inn sé ekki nema eins og gári á straum tímails,
sem snöggvast finnur kvöl tilverunnar og speglar eitthvað af
dýrð hennar, en hverfur svo að eilífu“.
Eg sá þessi orð nýlega í fjöllesnu blaði í rækilegum rit-
dómi um eitt af höfuðskáldunum okkar hjá bræðrum vorum
vestan hafs. Margur hefir sagt svipað áður, en einhvernveg-
inn festist þetta í minninu og rifjaðist upp, þegar páskahátíð-
in kom með sínar hugsanir og sínar vonir um það efni.
Orðin gætu verið andvarp leitandi sálar sem þráir að
lifa áfram, þráir trúarsjónina á lífi og dauða. £n höfundur-
inn bætir við:
„Það er svo dauflegt að dauðinn sé eina bótin. En þó
gæti mönnum komið til hugar, er þeir líta á trúarbragðasögu
mannkynsins, hvort það inundi ekki mönnunum hollast til
langframa að trúa á lífið, en svo á dauðann.
Trúa á dauðann!
Það er að segja, að vera viss um það, að alt sé búið að
vera, þegar hjartað hættir að slá.
Orðin þessu tilvitnuðu virðast þá fremur snúast upp í
þá ásökun, að trúin á annað lif spilli fyrir velgengni og fram-
þróun mannkynsins í þessu lífi. — —
Fimm hundruð árum á undan Kristi var Búddha uppi,
annar mesti trúarbragðahöfundur heimsins. Asíuljó-ið hefir
hann verið kallaður, enda fór saman hjá honum mannvit og
manngæzka á allra hæsta stigi. Nú heyrum vér það og les-
um á þessum siðustu tímum, er mannsandinn hefir glímt sig