Vikan - 21.01.1971, Blaðsíða 50

í næstu viku
Frumsýning ársins
Frumsýning ársins, sem nú er nýliðið, var án
efna, þegar Þjóðleikhúsið frumsýndi Fást eftir
Goethe. Vikan tók fjölda mynda af hinum
prúðbúnu gestum á annan jóladag.
Jötnar
í himin-
geimnum
Ný kenning hefur
komið fram og
heldur betur nýstár-
leg: Hún er í stuttu
máli á þá leið, að
jötnar utan úr
geimnum hafi kom-
ið til jarðarinnar í
fornöld.
Palladómur
um Jónas
Rafnar
Palladómar Lúpusar
eru mikið lesnir og
rökræddir óspart.
Ekki eru ailir sam-
mála um þá, eins
og við er að búast.
I næsta blaði fjali-
ar Lúpus um Jónas
Rafnar.
Smásagan: Mynd af Lísu
„Runnarnir fyrir utan gluggann stóðu í blóma.
Er þetta mögulegt, hugsaði ég. Er sumarið
komið?" Þannig hefst næsta smásaga Vikunn
ar: Mynd af Lísu.
Maraþonmeistarinn lamaSist
Hann var sigurvegari I maraþonhlaupinu á
síðustu Olympíuleikunum. En síðastliðið sum
ar lenti hann í bílslysi og lamaðist í fótunum.
Kann ætlar samt að keppa á næstu Olympíu-
leikum.
Síðasti
hlutinn af
Papillon
Hin ótrúlega ævi-
saga Papillons var
metsölubók í flest-
um Evrópiilöndum á
síðasta ári. í Frakk
landi seldust fleiri
eintök af Papillon
en ævisögu De
Gaulle. Greinaflokki
Vikunnar lýkur í
næsta blaði.
HITTUMST AFTUR - í NÆSTU VIKU
hattur gerði það að verkum, að
hún virtist svo róleg og örugg, og
einmitt þannig vildi hún vera. Hún
vildi ekki á neinn hátt líkjast þeirri
Mikaelu, sem eitt sinn bjó við sult
og seyru [ Stokkhólmi.
— Hvað finnst þér um þennan
hatt, sagði hún og brosti til Ingv-
ars. — Þessir litlu vængir á hlið-
unum á honum minna mig á
Merkurius. Og mér virðist hann
auka sjálfstraust mitt.
Ingvar hló. Hún hafði sagt hon-
um áður, hversu mjög hún kviði
fyrir að hitta foreldra hans og
fjölskyldu, en hann tók það ekki
alvarlega. Honum fannst, að eng-
in líkindi væru til þess, að jafn
fullkomin vera og unnusta hans
var, hefði ástæðu til að vera kvíðin
vegna slíks lítilsræðis. Já, honum
fannst hún [ raun og veru fullkom-
in. Honum hafði fundizt það frá
fyrstu tíð, þegar hann sá hana [
gistihúsinu í Tranós oq samt hafði
hún þá verið föl og óstyrk og borið
þess greinilega merki, að hún
hefði att við veikindi að stríða. En
einmitt það, hversu óörugg hún
hafði verið og lítils megandi, hafði
vak:ð löngun hans til að vernda
hana. Hann vissi, að hann gæti
veitt henni það öryggi, sem hún
þarfnaðist, og hann vildi gera það.
Brátt uppgötvaði hann, að löng-
unin til að vernda hana var í nán-
um tenqslum við ást hans til henn-
ar. Og þegar hann hafði tjáð henni
ást sína, gjörbreyttist Mikaela. Hún
tók að blómstra. Hún steinhætti að
hugsa um fyrsta manninn, sem
hún hafði verið með. Hún hafði
tekið á móti peninoum frá honum
og það var greiðsla fvrir ást. Innst
inni gerði hún sér það lióst. En á
einhvern einkennilegan hátt hafði
henni verið svo hlýtt til hans oa
verið svo þakklát honum fyrir bá
vernd, sem hann veitti henni gagn-
vart umheiminum. Og hann hafði
verið svo miklu eldri en hún. Hún
sá það nú, að hann hafði verið
henni sem sá faðir, sem hún hafði
aldrei átt.
Fn nú hafði hún varpað mynd
hans fvrir róða. Hann var ekki
lengur til.
Það var heldur ekki erfitt að
afmá minninguna um Sixten Ström-
bern oa ema stefnumót hennar við
hann. Ekkert hafði gerzt þeirra í
mi'li. Hún var aóðu heilli komin
langt í burtu frá fortíð sinni, og
nú átti einn maður hua hennar og
hjarta.
Eftir stutta stund átti sem sagt
að kynna hana fyrir fjölskyldu
hans. Hann tók undir handleaainn
á henni og þau lögðu af stað.
— Ertu viss um, að bér þvki
hann falleour, spurði Mikaela.
50 VIRAN 3- tbi.
Framhald í næsta blaði.