Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 20

Alla leiðina að bátaleigunni
óttaðist ég að eigandinn væri
einmitt þetta kvöld ekki við-
staddur, að hann hefði farið
snemma heim og mér létti stór-
kostlega, þegar ég sá að ennþá
var ljós í bátaskýlinu, sem var
yzt á bryggjunni, sem skagaði
um tuttugu metra út i ána. Það
var ennþá nokkuð bjart, kvöld-
sólin kastaði bjarma yfir vatn-
ið.
Ég stóð kyrr í nokkrar mín-
útur, andaði djúpt og reyndi að
hugsa skýrt. Langt í burtu sá
ég bogabrúna og endalausa röð
af bílnum, sem óku yfir hana.
Þeir voru eins og litlir leik-
fangabílar með glitrandi ljós-
um.
Ég gekk niður þrepin, sem
lágu niður á bryggjuna og í því
kom hávaxinn og grannur mað-
ur út úr bátaskýlinu. — Hvað
er yður á höndum? spurði hann
kuldalega. — Þetta er einkafyr-
irtæki.
— Herra Mullingham? Ég
heiti John Camber. Leigið þér
ekki út báta?
— Jú, en ekki fyrr en fimm-
tánda maí, þá byrjar vertíðin
hjá mér.
— Mig vantar bát í kvöld,
með tíu hestafla utanborðsvél.
Hann hristi höfuðið.
— Hér eru engir bátar til
leigu um þetta leyti árs. Ég er
að yfirfara bátana, ryðberja þá
og mála. Og þessutan leigi ég
aldrei bátana mína í næturferð-
ir, ég kæri mig ekki um að
missa þá í fenið.
Fenið, sem hann var að tala
um, var víðáttumikið fenja-
svæði, sem náði niður með allri
ánni, eiginlega alveg út á fló-
ann. Þar gætti bæði flóðs og
fjöru og í beina fluglínu var
það aðeins sjö kílómetrum frá
Fimmtu tröð og það var hægt
að sjá Emoire State Building
frá báti úti á miðri ánni.
Þetta fenjasvæði var fullt af
smáskurðum og yfirvaxið af
fenjagróðri. Um fjöru var þetta
algert foræði og jafn hættulegt
og kviksyndi, en á flóði sér ekki
í gróðurinn. Nokkrir skurðirnir
eru færir bátum og ég hafði
sjálfur reynt að veiða í þessum
skurðum, en án þess að verða
var.
Ég var nokkuð kunnugur á
þessum slóðum og ég gat svo
vel skilið að Mullingham væri
tregur til að hætta bátum sín-
um, sérstaklega þegar myrkrið
var skollið á og ekkert var
hægt að sjá framundan.
— En ég verð að fá bát, sagði
ég.
— Til hvers? spurði hann og
það gætti tortryggni í rödd
hans.
— Ég get ekki sagt til hvers.
— Hvað er að, hafið þér lent
í einhverjum vandræðum?
— Já, ég er í hræðilegum
vandræðum. Ég verð að fá bát.
Hann pírði hvössum augun-
um og það voru hörkudrættir
við munn hans.
— Svar mitt er algert nei,
sagði hann stuttaralega. — Ég
hætti ekki bátum mínum, hætti
ekki á að missa kannski vélina
og fá lögregluna til að snuðra
hér. Enda eru engir af bátun-
um sjófærir, svo ég vil helzt að
þér farið og látið mig í friði.
— Herra Mullingham, ég er
viti mínu fjær af örvæntingu.
Það veltur á lífi og dauða. Ég
greiði hvað sem er, — tuttugu
dollar, — fimmtíu, já, það sem
þér setjið upp.
— Ég er búinn að segja nei.
Hann sneri sér við og gekk í
burtu. Ég flýtti mér eftir hon-
um og greip í arm hans.
— Bíðið, þér verðið að hlusta
á mig. Ég á barn, litla stúlku,
sem er aðeins fjögra ára. Hún
heitir Poúy. Konan mín getur
okki eignast fleiri börn. Polly
hefir verið rænt og þessvegna
verð óg að fá bátinn.
Þett.a var eina leiðin til bess
að ég fengi nokkurn tíma að sjá
Pohy aftur. Hann stóð stundar-
korn högu1!. svo sagði hann:
— Komið með mér inn, við
skulum ræða málið.
Hann gekk á undan mér inn
í bátahúsið. sem var ekki ann-
að en ómerkilegt skýli. Það var
fullt af vélum og varahlutum,
en samt var þar skrifborð og
tveir stólar og hann benti mér
að setjast. Svo tók hann tvær
dósir af bjór út úr litlum ísskáp
og opnaði þær. Ég hristi höfuð-
ið en hann sagði: — Jú, þér
skuluð drekka þetta, yður líður
betur á eftir.
Ég hikaði ekki við að segja
honum alla söguna. Þar sem ég
hafði rofið þögnina, þýddi ekk-
ert annað en að segja allt. Ef
ég gat ekki fengið hann til að
láta bátinn í té, var öllu lokið.
Mullingham hlustaði án þess
að breyta um svip, en hann
hafði ekki augun af mér. Þegar
ég hafði lokið máli mínu, xsagði
hann:
— Já, þér hafið sannarlega
lent í slæmri klípu. Mér skilzt
að þetta sé í fyrsta sinn, sem
þér lendið í klónum á þesshátt-
ar fólki.
Ég kinkaði kolli.
— Og þetta fólk svífst einsk-
is. Hversvegna snúið þér yður
ekki til lögreglunnar?
— Við þorum ekki að gera
það, við erum svo hrædd um að
þau myrði Polly.
Hann var alvarlegur á svip-
inn og það leið drykklöng stund
þangað til hann svaraði. — Það
þýðir ekkert að loka augunum
fyrir staðreyndum, herra
Camber. Þau myrða hana hvort
sem er. Það skiptir ekki máli
fyrir barnaræningja hvort fórn-
arlambið lifir eða deyr, ef upn
um þá kemst er refsingin alltaf
dauðadómur. Og telpan er
hættúegt vitni.
— En þau hafa ekki myrt
hana ennþá. Og þótt ekki sé
nema eitt tækifæri af þúsund,
þá verð ég að reyna það.
— Það er vonlaust, herra
Camber. Hvað haldið þér að
þau ætli að gera við bátinn? Jú,
þau ætia að láta yður afhenda
lykilinn og myrða svo yður og
barnið, einhversstaðar í fenjun-
um.
— Já, ég skil hvað þér eigið
við, en ég verð að fá bátinn,
það er eina vonin. Þér verðið..
— Og sjá af honum fyrir
skitna fimmtíu dollara. Þér
skiljið líklega að þau ætla að
sökkva bátnum. Þar fara fimm
hundruð dollarar til einskis,
báturinn er þess virði. Ég væri
viðkvæmur asni, ef ég léti þetta
eftir yður, sagði hann og virt-
ist öskuvondur. — En, — jæja
þá, þér fáið bátinn.
— Þakka yður fyrir, herra
Mullingham, þessu mun ég al-
drei gleyma. Ég tók upp veskið,
en hann veifaði hendinni á móti
seðlunum.
— Þér skuluð sjálfur hafa
þessa peninga. Ég bind bátinn
við bryggjuendann og þér skul-
uð fá tuttugu hestafla vél. Ég
tengi svo brúsa með varaelds-
neyti við með sogslöngu, svo
þér þurfið ekki að fylla á geym-
inn í myrkri.
Ég var svo hrærður að ég
ætlaði ekki að koma upp
nokkru orði til þakklætis. Hann
opnaði fyrir mér dyrnar og ég
gekk út, en þegar ég var kom-
inn smáspöl í burtu, kallaði
hann til mín og ég nam staðar
og sneri mér við.
— Það er aðeins eitt, sem mig
langar til að segja yður, þér
skuluð hætta að vera háttvís í
kvöld. Þér megið heldur ekki
vera óttasieginn, reynið að vera
reiður í stáðinn!
Alice beið mín við gluggann
og þegar hún sá til mín opnaði
hún dyrnar og fleygði sér í
faðm minn.
— Ó, ástin mín, en hvað þú
hefir verið lengi í burtu. Ég
hefi verið svo óróleg.
Ég kyssti hana og þrýsti
henni fast að mér.
—• Fékkstu bátinn? spurði
hún.
— Já.
—• Ó, guði sé lof, sagði hún
lágt. — Ég smurði nokkrar
brauðsneiðar, sagði hún svo.
— Þú verður að borða eitthvað,
Johnny.
Hún hafði dúkað borð og
kaffiilmurinn barst frá eldhús-
inu.
— Dave Hudson hringdi,
sagði hún, þegar ég var að
neyða nokkrum brauðbitum
niður. — Hann virtist órólegur.
20 VIKAN 19.TBL.