Vikan - 09.11.1978, Blaðsíða 50

Hvaða þvæla er þetta að ætla til útlanda
— þú ert nú meiri leiðindaskjóðan."
Rosamond gekk greinilcga vel að
crgja vini sina. Rödd þcssa manns var
djúp og nijög ólík þcini sem hringdi.
Valdsmannsleg á svip opnaði Harrict
dyrnar og hvessti augun á komumann.
án þess að segja nokkuð.
..Fyrirgefðu," sagði maðurinn, „ég
hélt að þctta væri Rosamond." Hann
var snöggur upp á lagið og virtist hvorki
vonsvikinn né undrandi. En hann virtist
heldur ekkert sérlega ánægður.
Ferköntuð haka hans bar vott um
ákvcðni og jafnvel hörku. Flann var há-
vaxinn, sólbrenndur, dökkhærður og i
rauninni nijög glæsilegur i útliti, cn
hann var lika í slæniu skapi og virtist
ekki sjá neina ástæðu til þess að vera að
fela það. Hann starði á Harriet á móti og
lyfti þykkum augabrúnum um lcið og
hann spurði: „Hvert ert þú?”
„Ég heiti Harriet Lane, cf þér kemur
það við.”
„Ertu vinkona Rosamond?"
„Ekki bcint. Ert þú vinur hcnnar?”
Þetta kom honum til að brosa
háðslega. „Ekki beint. Ég heiti Bryn
Kestcr ogég bý hérna í íbúðinni á móti.”
„Hvernig vissurðu aðég var hérna?”
„Ég áleit að Rosamond væri komin
aftur. Ég sá Ijósrák undan hurðinni og
hcyrði að símanum var svarað.”
Rödd Harrietar var isköld um leið og
hún sagði: „Ef þú hefur heyrt i
símanum, þá leið aldeilis tími, þangað til
þú bankaðir.”
„Ég heyrði hringinguna af hæðinni
TYNDA
HANDRITIÐ
fyrir neðan. Ef þú heldur að ég hafi lcgið
á hleri fyrir utan dyrnar, þá get ég
fullvissað þig um, að ég hef annað og
bctra við tíma ntinn að gerai (ióða
nótt.”
Br>n Kester snerist á hæli, oppaði
dyrnar inn til sín og tók upp skjalatösku
og matarpoka. sem hann hafði lagt frá
sér á gólfið. Svo snéri hann sér hálfvegis
við og sagði fullur tortryggni. „Ég geri
ráð fyrir að Rosamond viti að þú sért
hér?” '
„Auðvitað." Harriet sá ekki ástæðti
til að útskýra málið neitt nánar.
Það hnussaði i honum. hann fór inn
fyrir og sparkaði hurðinni afttir með
öðrunt fæti.
Reiðin sauð í Harriet vegna frant
komu Bryns Kester, þegar hún lagði af
stað niðtir stigann. En fyrir þær. scnt
féllu fyrir svona karlmannlegum
mönnum. hugsaði hún, var hann eflaust
mjög aðlaðandi. Hún velti þvi fyrir sér
hvar hann hefði orðið svona útitekinn
og hvaða starf hann stundaði.
Um leið og hún kom niður þrepin og
gekk i átt að götunni, mætti hún
miðaldra konu með hvitan lítinn hund.
Htindurinn hristi, sig, lafmóður, og
konan brosti vingjarnlega en eins og
annars hugar, áður en hún sagði:
„(iott kvöld.” Hún áleit sennilega. að
Harriet hcfði vcrið i heimsókn hjá
einhvcrjum leigjenda hennar.
Harriet sneri aftur til baka.
„Frú Mander?”
„Já.”
„Ég heitir Harriet Lane . . Ég . . það
er svolítið erfitt fyrir mig að útskýra,
hvers vegna ég er hingað komin.”
Það var líka sannleikanum sam-
kvæmt. Hvað átti hún að segja?
„Rosamond Rae korn til mín á skrif-
stofuna. Við hittumst í fyrsta sinn í dag.
Ég batið henni út að borða og hún
afhenti mér lykilinn að íbúðinni sinni.”
Irúleg saga, eða hitt þó heldur. En
Harriet var þó þrátt fyrir allt með bréfið
frá Rosamond.
„Má bjóða þér inn fyrir?” Frú Mand-
cr visaði hcnni inn í sína eigin íbúð,
sagði við hundinn, „í körfuna, lara”,
benti á þægilegan stól, og bætti við:
„(ijörðu svo vel að fá þér sæti.”
Var það bara imyndun hennar, eða
brá frú Mander. þegar hún sagði:
„Leigjandi þinn, Rosamond Rae, er.„. er
kunningjakona mín. Hún er farin til út-
landa, eins og þú veist, og hún nefndi
það við mig, að ég mætti nota ibúðina
hennar nieðan hún væri í burtu.”
Frú Mander horfði á Harriet og sagði
ákveðinni röddu: „Ég leyfi ekki að
ibúðirnar séu endurlcigðar.”
„Ungfrú Rae lánar mér aðeins
íbúðina i stuttan og óákveðinn tima.”
Harriet rétti henni bréfið og konan las
það, án þess að svipur hennar gæfi
nokkuð til kynna. „Hún lét mig fá lykil
að ibúðinni sinni. en ekki að
útidyrunum.”
„Það var líkt henni,” sagði frú
Mander þreytulega. „Hvernig komst þú
í kynni við Rosamond?"
„Við áttum viðskipti saman. Hún
kom á skrifstofuna til mín í dag.”
„Við hvaðstarfar þú?”
„Ég rck bókmenntaumboð.”
Frú Mandcr lét sig falla i stólinn
næstan henni. „Hvað í ósköpunum er
Rosamond að gera á skrifstofu bók-
menntaumboðs?”
Harriet yppti öxlum. Hún lagði það
ekki í vana sinn að ræða viðskiptamál
skjólstæðinga sinna.
„Ungfrú Lane . . það er ungfrú. en
ckki frú, er þaðekki?”
Hún kinkaði kolli.
„Ungfrú l.ane, það er kannski ftill
þörf á, að ég scgi þér, að Rosamond
vann hjá mér i minu fyrirtæki.”
Harriet sptirði forviða. „Er hún þá i
fríi, eða er hún búin að segja starfi sínu
lausu?”
„Það er nokkuð, sern ég vildi gjarnan
vita,” sagði frú Mander snögg upp á
lagið og það brá fyrir reiðiglampa I skær-
bláunt augtim hcnnar. „Hún kom
einfaldlcga ekki til vinnu i dag.”
„En .... af hverju ekki?”
„Það hef ég ekki hugmynd um. Llún
fékk gott kaup, hun var i ábyrgðar-
starfi og hafði atik þess viss hlunnindi.”
„Ef til vill hefur starfið ekki vcrið við
hennar hæfi,” áræddi Harriet að segja.
„Hún hefur aldrei kvartað. Sagði hún
þér, hvert hún væri að fara og hvað hún
yrði lengi?”
„Aðeins að hún yrði erlcndis um
óákveðinn tíma.”
„Erlendis,” finnst mér alltaf óþarf-
lega ónákvæmt til orða tekið. Sagði hún
ckkert annað?”
Harriet bældi niður bros og hikandi
lét hún henni i té siðustu upplýsing-
arnar. sem hún hafði. „Hún ætlaði fyrst
til Parísar. Svo vissi hún ekki hvað við
tæki.”
„Ég skil. Móðir hennar býr í Paris.”
Þótt rödd frú Mandcr væri rólcg. var
greinilcgt að hún var áhyggjuftill. Það
meira en búast mætti við, þótt ung
aðstoðarstúlka færi skyndilcga úr
vistinni.
„Nefndi Rosamond það ekkert við þig,
að ég væri frænka hennar?” spurði hún.
„Eða að ég ól hana upp?”
Harriet var svo undrandi að hún gat
engan veginn dulið það.
Þessi fulforðna kona hló stuttum og
algjörlega gleðisnatiðum hlátri: „Jæja,
ég er nú frænka hennar og ég ól hana
upp. Ég lét hana fá vinnu og eigin ibúð,
svo hún gæti lifað eins sjálfstæðu lifi og
rhögulegt var. Þessi hlunnindi. sent ég
minntist á, eru íbúðin uppi.
Framhald í næsta blaði.
vió bjóóum
ykkur
velkomiu í
Oóal
SO Vikan 45. tbl.