Vikan - 01.03.1984, Blaðsíða 19

berg og þó hann gæti ekki verið
alveg viss. þá hélt greifinn að
hann hefði séö hann blikka.
Sheila Skolnik átti rauðan sport-
bíl og þegar greifinn settist inn í
hann — með fæturna útrétta,
skjalatöskuna í kjöltu sér —
fannst honum eins og hann sæti á
götunni.
Þau töluðu um ritgerð frú Skoln-
ik. Greifinn mælti með bókum
sem hún gæti leitaö sér efnis í;
hún spurði spurninga um lengd
ritgerðarinnar, síðasta skiladag,
hvað hann vildi helst leggja
áherslu á. Umræðuefnið þraut
fljótt og löng ferö var enn fram-
undan.
Greifinn hefði alveg getað
hugsað sér að þegja það sem eftir
var ferðarinnar en honum fannst
það ekki rétt fyrir kurteisissakir.
Hvað gerir eiginmaður þinn, frú
Skolnik, ef ég má spyrja?”
„0,” sagði hún. „Larry var
tannlæknir.”
„Mér þykir þetta leitt,” sagði
greifinn. „Ég vissi ekki að þú
værir ekkja.” Þegar hún varð
undrandi á svip hélt hann hikandi
áfram. „Þú talaðir um eiginmann
þinníþátíð?”
„Ætli ég hafi ekki gert þaö. Ég
tók ekki eftir því. Nei, við Larry
skildum fyrir f jórum árum. ’ ’
„Átt þú börn?” spuröi greifinn.
„Já, tvö — strák og stelpu,
Ronnie og Melissu. Þau eru bæði
komin í skóla núna og þaö gerir
mér mögulegt að fara aftur í nám.
Mig langar til að læra lögfræði.
Það er þess vegna sem ég legg
svona mikla áherslu á stjórnmála-
fræöi.”
„Ég skil,” sagði greifinn.
„Ég bý hjá foreldrum mínum
núna. Það er mikil hjálp að móðir
mín skuli geta litiö eftir börn-
unum. Larry hittir þau ennþá á
hverjum sunnudegi. En það var
mikið álag á þau um tíma að hafa
föður sinn ekki hjá sér.”
„Ég skil,” sagði greifinn og
fannst samtalið vera orðið heldur
of persónulegt. Hann spurði hvar
foreldrar hennar byggju og sam-
talið snerist í almennar umræður
um íbúðarhverfi í Chicago og
nýja, ríkmannlega úthverfið þar
sem foreldrar hennar bjuggu.
Þegar hún stöðvaði bílinn fyrir
framan blokkina sem hann bjó í
sagði hún að þaö hlyti að vera
yndislegt aö búa svona nálægt
tjörninni. Greifinn játaði að þaö
væri það, sérstaklega aö sumri til,
skreið síðan út úr sportbílnum,
þakkaði henni fyrir og veifaöi
samanhnipraður í kveðjuskyni.
Hann las dagblað með kvöld-
matnum sem var síld í kryddlegi,
ungversk pylsa og grænar baunir,
og terta og te í eftirmat. Eftir að
hafa hreinsað og þvegið diska
kvöldsins fékk hann sér koníak-
staup, lét Mozart á fóninn og las.
Um ellefuleytið fór hann í háttinn,
eins og hans var venja, og þar,
sem var alls ekki hans venja,
dreymdi hann um eldheitan ástar-
leik með Sheilu Skolnik.
Þegar hann kom á skrifstofu
sína á föstudagsmorgun var
Barney Ginsberg þegar mættur.
Hann virtist vera klæddur sem út-
skipunarmaður. Hann var í bláum
gallabuxum, þykkri peysu með
ermarnar ýttar upp loðna hand-
leggina og hafði bláa húfu á
höfðinu.
„Jæja? ” sagði Ginsberg.
„Fyrirgefðu?” sagði greifinn.
„Jæja — boffaðir þú hana? ”
„Hvaö?” spuröi greifinn.
9. tbl. Vikan 19