Vikan - 23.10.1986, Blaðsíða 9

eigin tilfinningum þá eru það eigin-
lega ósjálfráð viðbrögð að hann
hugsar sem svo: Mikið er þetta góð
mynd. Því í myndinni sér hann eitt-
hvað sem hann kannast við, hvort
sem það er fallegt eða ljótt, ag-
gresívt eða depresívt. Góðu tilfrnn-
ingarnar eru svo miklu einfaldari.
En það er líka miklu erfiðara að tjá
velliðan því það fær alltaf miklu
meiri gagnrýni. Sú tilfmning þarf
að vera svo sönn til hún flokkist
ekki undir væmni. Ég vil að þeim
sem horfa á verk mín líði vel því
þroski á sér aðeins stað í gegnum
vellíðan. Ég tel það skyldu hvers
manns að verk hans stuðli að já-
kvæðum þroska. Menn þurfa ekki
að búa til ljóta hluti."
Nú hefur þú fengist við annað
en myndlist. Þú hefur líka skrifað
bækur.
„Já, eiginlega er ég mest hlessa
sjáif. En ég hef skrifað tvær bækur,
eina á íslensku og aðra á ensku.
íslenska bókin heitir Þögnin sem
stefndi i nýja átt. Hún er einungis
stakar setningar, svona frekar lang-
sóttar hugleiðingar, En þetta með
myndlistina," segir Ásta hugsi,
„henni hættir til að verða svo egó-
sentrísk, ég skil eiginlega ekki af
hverju hún er svona sér. Myndlistin
brýtur niður alla ramma. I raun er
hún ekkert annað en samband
manns við eitthvað ósýnilegt og ég
reyni að gera það sýnilegt eða heyr-
anlegt. Þetta gildir um svo margt.
Taktu til dæmis nútímatónlist. Hún
er ekkert annað en samband hljóða.
Tökum sem dæmi fiðlu og bor.
Nútímatónskáldið sameinar þetta
með sambandi sinu við hvort
tveggja. Myndlistarmaðurinn er
einmitt þetta, eins konar samteng-
ing.“
Myndir:
Helgi
Friðjónsson
og fleiri
Ásta Ólafsdóttir myndlistarkona.
43. TBL VIKAN 9