Vikan - 13.03.1941, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 11, 1941
11
11
Hann vatt sér að manninum í brúnu fötunum,
stakk byssunni i síðuna á honum, svo að hann
gæti ekki hreyft sig\ 1 sömu svifum heyrði hann
skell fyrir aftan sig og harður hattur flaug fram
eftir gólfinu.
„Hagið yður nú skynsamlega,“ sagði Mick.
„Það er ekkert spaug að fá kúlu í nýrun. Engan
æsing.“
„Ég veit, hvenær ég hefi tapað og hvenær ekki,“
sagði maðurinn. „Við vorum erkibjánar að gá
ekki betur að okkur. Þér getið verið viss um, að
þeirri skissu gleymi ég ekki fyrst um sinn.“
„Ég er ekki viss um, að þér fáið tækifæri til
að muna það neitt sérlega lengi. Voru þið tveir
í bílnum. Reynið ekki að gabba mig. Ég líð það
ekki.“
„Auðvitað vorum við einir. Takið burtu byss-
una. Ég skal ekkert gera.“
„Já, ég skal sjá fyrir því. Hvernig vissuð þér,
að við vorum hérna?“
„Maður að nafni Slim hringdi til aðalbæki-
stöðvarinnar í London og sagði, að hann hefði
rakið slóð yðar hingað, og að hann væri viss
um að finna yður fljótlega. Ég og félagi minn
höfðum tapað slóðinni og hringdum því til Lon-
don og sögðum, að við værum alveg villtir. Ég
var þá í Leicester. Okkur var sagt, að við skyld-
um fara hingað undir eins og hjálpa Slim og
félaga hans.“
Miek hafði enga ástæðu til að tortryggja mann-
inn. Sagan var ekkert ósennileg og kom heim við
það, sem hann vissi áður.
„Og við hvern töluðuð þér í London? Engin
undanbrögð."
„Hann heitir Spider Harrison og býr einhvers
staðar í nánd við Kings Cross.“
„Hefir hann gefið fleiri mönnum fyrirskipanir
Tim að fara þessa leið?“
„Það veit ég ekki. Það eru margir að leita
að yður, og við höfum allir fyrirskipanir um
að hringja til hans á klukkutíma fresti, ef við
fyndum yður ekki. Það er því sennilegt, að fleiri
séu á leiðinni. En ég veit það ekki með vissu.“
„Gott!“ sagði Mick. Maðurinn fékk aldrei að
vitað hvað það var, sem allt í einu sló hann í
gólfið. En honum fannst skyndilega eins og
hvelfing St. Pauls dómkirkjunnar hefði hrunið
yfir sig.
Mick laut niður og tók skammbyssurnar af
þeim báðum. Hann var búinn að safna að sér
heilu skotfærabúri! Svo þaut hann upp stigann.
Clare stóð fyrir aftan Slim og þrýsti skamm-
byssuhlaupinu að hálsi honum. Þegar Mick kom
í ljós i dyrunum, gekk hún reikandi nokkur
skref aftur á bak, en hristi svo höfuðið ákaft
til þess að losna við svimann, sem ásótti hana.
„Guði sé lof, að þér eruð kominn aftur, Mick,“
sagði hún með veikri röddu. „Hvað kom fyrir
niðri?“
Mick sá eftirvæntinguna í svip Ameríkumanns-
ins og brosti kuldalega um leið pg hann sagði?
„Tveir af vinum Slims komu hingað til þess
að gleðjast yfir því, hvernig hinn ægilegi Slim
hefði farið með vesalings Cardby. Þeir voru svo
vissir um sigur, að þeir hlupu beint inn í for-
stofuna, án þess að gá bak við hurðina. Þeir eru
•enn þá niðri í forstofunni. En þeir eru hættir að
daiðain í kloin.
Framhaldssaga eítir DAVID HUME.
Það, sem skeð hefir hingað til í sögunni:
Lefty Vincent og fjórir félagar hans,
Johnny Ryan, Fino, Collins og Catini, hafa
rænt banka og drepið gjaldkerann. Dóttir
gjaldkerans, Clare Furness, strengir þess
heit, að koma Vincent í hendur ríkislög-
reglunni, G-mannanna svo nefndu. Eftir
fyrirmælum hennar sitja þeir fyrir honum,
en fyrir mistök, skjóta þeir Ryan, en Vin-
cent sleppur. Hann hyggur nú á hefndir, og
þegar Clare Furness flýr til Evrópu, fer
hann á eftir henni. Mick Cardby, sem rekur
leynilögreglustöð i félagi við föður sinn, er
fenginn til að gæta hennar, þangað til G-
mennirnir koma, en þeir eru á leiðinni til
Evrópu. Mick fer til Southampton til að
taka á móti henni, en Vincent hefir líka
sent þangað einn af glæpafélögum sínum.
Mick lætur mann frá Scotland Yard tefja
fyrir honum í tollinum, en sleppur sjálfur
hindrunarlaust burt með stúlkuna og ekur
með hana, ýmsar krókaleiðir, því að hann
óttast eftirför. Þau koma sér fyrir á litlu
veitingahúsi um nóttina og segjast vera
systkini á leið til London. Bófamir, sem eru
að elta Mick og Clare, koma í veitingahús-
ið. Húsbóndinn þykist ekkert vita, en þeir
trúa honum ekki, slá hann í rot og hefja
svo leit í húsinu. Mick liggur í leyni og
hlustar á samtal þeirra. Þegar Mick sér
sér færi á, slær hann annan í rot, en heldur
hinum í skefjum með skammbyssunni og
neyðir hann til að segja sér allt af létta
um eltingaleikinn. Á meðan þau eru að búa
sig til að leggja að stað með bófana til
lögreglustöðvarinnar, koma tveir bófar í
viðbót, en Mick tókst að ráða niðurlögum
þeirra.
»
hlaupa. Það er því engin von fyrir yður, Slim.“
Marty deplaði augunum og hreyfði hendurnar.
Mick greip í öxlina á honum og hristi hann.
„Vaknið," sagði hann. „Þér eruð búinn að sofa
nógu lengi. Clare, því fyrr sem við komumst
héðan, því betra. En hvað eigum við að gera?
Það liggja tveir meðvitundarlausir menn niðri
í forstófu, og Marty er ekki hálf vaknaður
enn þá.“
„Það ætti ekki að vera mikill vandi,“ svaraði
Clare. „Þessir tveir niðri í forstofunni, rakna
víst ekki úr rotinu fyrst um sinn, er það?“
„Nei. Setjið þá bara i bílinn, sem þeir komu í.
Ég skal svo aka honum á næstu lögreglustöð.
Gefið Marty aftur' utan undir og setjið hann í
bílinn yðar. Hlekkið Slim og hann saman. Þér
getið sjálfsagt ekið með annari hendinni. Og þér
skuluð bara elta mig. Það er allt og sumt. Undir
eins og við komum á lögreglustöðina, getum við
beðið þá að senda mann hingað til þess að hjálpa
veitingamanninum og konu hans. Er þetta ekki
hægt?“
Mick horfði á hana með aðdáun, kinkaði kolli,
stakk skammbyssunni í vasann og tók báðar
töskurnar.
„Bíðið hérna og gætið fanganna á meðan ég
drasla þessum tveimur þarna niðri út í bílinn.
Það gæti litið svo út, sem hamingjan sé að snú-
ast okkur í vil.“
Fimm mínútum síðar kom Mick upp stigann
aftur. Honum fannst hann hafa búið í þessu
húsi í mörg ár. •
„Þér eruð ekki dauður, Slim, aðeins særður.
Ég ætla því að láta yður vera með handjárnin,
og þér hjálpið mér svo að koma Marty út í
bílinn. Ef þér fallist ekki á það, gef ég yður
enn þá betur útilátinn löðrung en Marty, og
ber ykkur svo niður hvorn í sínu lagi.“
„Ég skal gjaman hjálpa yður,“ flýtti Slim sér
að segja. Þegar þeir komu niður í forstofuna,
hjálpaði Mick veitingakonunni upp í stól við hlið-
ina á manni hennar. Veitingamaðurinn var enn
þá ruglaður.
„Við ökum héðan á lögreglustöðina i Banbury,"
sagði hann við veitingakonuna," og sendum yður
strax hjálp þaðan. Þér getið ekki trúað því, hvað
mér þykir leiðinlegt, að þetta skyldi koma fyrir.
Það er leiðinlegt, að þér skulduð þurfa að flækj-
ast inn í þetta, og ef ég hefði vitað, að svona
hefði farið, hefði ég aldrei komið hingað. Hérna
er nafnspjald mitt, og undir eins og ég hefi tíma
til, kem ég að heimsækja yður. Þegar þér heyrið
skýringu mína, munuð þér skilja, að það sem
skeð hefir, kom mér algerlega á óvart og ég gat
ekkert við það ráðið. Auðvitað skal ég sjá til
þess, að þér fáið skaðabætur fyrir þetta. Ég bið
yður svo enn einu sinni að fyrirgefa. Þér skuluð
heyra frá mér bráðlega."
Veitingakonan kinkaði kolli með tárin í aug-
unum. Mick fór af stað án þess að honum væri
fyllilega ljóst, hvort konan hefði skilið, við hvað
hann átti. Klukkan var tíu mínútur yfir tvö,
þegar báðir bílarnir námu staðar fyrir utan lög-
reglustöðina í Banbury. Fimm mínútum síðar var
Mick búinn að sannfæra- vaktmanninn um, að það
yrði að vekja yfirmann hans og senda samstund-
is lögregluþjón til hótelsins. En klukkan var næst-
um orðin þrjú, þegar hann hafði lokið að skýra
málið fyrir lögregluþjóninum.
„Fyrir hvað eigum við að ákæra þá?“ spurði
hann að lokum.
„Fyrst um sinn mundi ég ákæra þá fyrir að
hafa vopn með höndum án leyfis, fyrir að brjót-
ast inn í gistihúsið og beita veitingamanninn of-
beldi.“
Yfirlögregluþjónninn leit á mennina tvo, sem
enn þá lágu meðvitundarlausir á bekknum, og
Marty, sem rétt í þessu var að koma til sjálfs
sín, og furðaði sig á þvi, að enginn skyldi hafa
orðið fyrir barðinu á þeim nema veitingamaður-
inn.
„Og svo getið þér sett yður í samband við
Scotland Yard. Segið þeim, að þér verðið að fá
að tala við deildina, sem hafi meðgjörð með mál
Lefty Vincents, og segið þeim, hvað komið hafi
fyrir hér. Þeir munu þá sjálfsagt setja sig í sam-
band við lögreglustjórann hér og flýta sér hing-
að til að sækja fangana. Fyrst um sinn verðið
þér auðvitað að setja þá inn. Þeir eru að vísu
ekki ofsafengnir þessa stundina, en ég ráðlegg
yður að tefla ekki neina tvísýnu. Ég veit, hvað
ég er að segja. Ég hefi reynsluna.“
Ákæran var lesin yfir mönnunum, en aðeins
Slim og Marty skildu, hvað sagt var, og svo
voru þeir allir settir inn í klefa. Svo bað Mick
um að lána sér síma. Yfirlögregluþjónninn kink-
aði kolli, og Mick hringdi heim til sín. Hann
varð að bíða í tíu mínútur áður en faðir hans
kom í símann. Hann hafði verið vakinn og var
syfjulegur í málrómnum, þangað til hann þekkti
rödd Micks. Þá glaðvaknaði hann og beið með
eftirvæntingu eftir nýjum fréttum.
„Bíddu andartak, pabbi,“ sagði Mick. „Áður en
ég segi meira, langar mig til að fá að vita,
hvað skeði, þegar þú varst búinn að ná í Moffit.
Gastu fengið hann til að leysa frá skjóðunni ?“
„Ég náði alls ekki í hann, drengur minn. Ég
ráfaði um í nágrenninu í marga klukkutíma, en
varð einskis vísari. Moffit litli var hvergi sjáan-