Vikan - 12.12.2000, Blaðsíða 11

aldinna muni þó aldrei hverfa
hvernig sem mammon spilar
meðokkur. Ef viðfullorðnafólk-
ið tökum við jólunum eins og
börn, reynum að halda frið við
Guð og menn og sýna okkar
bestu hliðar, fær jólaandinn að
lifa góðu lífi í brjóstum okkar
um alla framtíð."
lólastemmning í sjón-
varpinu
Þótt aðeins rúmir tveir ára-
tugir skilji leikkonurnar Erlu
Ruth Harðardótturog Bergþóru
Aradóttur að, þá hefur íslenskt
samfélag tekið stökkbreyting-
um á þessum tíma. Erla ólst
upp f Smáíbúðahverfinu í
Reykjavík á sjöunda og áttunda
áratugnum en Bergþóra hefur
alið allan sinn aldur í Hafnar-
firði.
„Ég man að eitt af því sem
gerði aðfangadag svo sérstak-
an var að allan þann dag var
sýnt barnaefni í sjónvarpinu.
Stundin okkar var þá eina
barnaefnið sem venjulega var
sýnt í sjónvarpinu og mynd-
bandstæki voru ekki komin til
sögunnar. Það voru því algjör
„jól" að fá að horfa á teikni-
myndir og annað efni í marga
klukkutíma í senn. Ég horfði á
allt sem sýnt var og skipti þá
engu á hvaða tungumáli mynd-
irnar voru, ensku, dönsku eða
tékknesku, en f þá daga var
barnaefnið ekki talsett eins og
gert er í dag.“ Erla og Bergþóra
hafa báðar gert nokkuð að því
að talsetja barnaefni.
Bergþóra segist komast í jóla-
skap strax í byrjun desember.
„Mér finnst undirbúningurinn
fyrir jólin afskaplega skemmti-
iegur. Það eru allir glaðir og
ánægðir og svo er að sjálfsögðu
þessi einstaka jólastemmning
sem erfitt er að lýsa með orð-
um,“ segirhúnog aðspurðseg-
ist hún ekki finna fyrir þessu
jólastressi sem fullorðna fólkið
talar um. „Þú ert svo ung enn
þá,“ skýtur Erla þá inn í kank-
vís á svip. „Ég man ekki eftir
að hafa fundið fyrir jólastressi
þegar ég var barn en nú hvilir
heilmikil ábyrgð á mér sem for-
eldri að láta hátíðarhöldin
ganga vel fyrir sig og að ekkert
gleymist í undirbúningnum,"
segir hún og dæsir með leikræn-
um tilþrifum.
Stöllunum er tíðrætt um há-
tíðleikann og kærleiksandann
sem fylgir jólunum og Erla seg-
ir að sér finnist jólin sameina
fólk. „Fólksameinastíjólaund-
irbúningnum, fjölskyldan tek-
ur höndum saman í piparköku-
bakstri og skreytingum og vina-
hópar hittasttil aðskera í laufa-
brauð eða föndra."
Enginn í jólaköttinn
Talið berst að jólafötum og
Erla fær glampa í augun. „Ég
fékk alltaf ný föt fyrir hver jól
og oft var saumaður á mig kjóll.
Ég man sérstaklega eftir kjól
úr mjög fallegu, rauðu flaueli.
Þetta var ekta prinsessukjólI
með blúndum og púffermum og
ég var alveg glerfín í honum.
Ég gleymi heldur aldrei silfur-
dressinu, glitrandi silfurbuxum
og nokkurs konar kjól úr sama
efni, ekki ólíkt því sem er hæst-
móðins í dag.“
Bergþóra brosir að lýsingum
Erlu og segist alltaf fá jólaföt
þótt ekki séu þau nú sérsaum-
uð. „Ég á reyndar svo mikið af
fallegum sparifötum að ég er
ekkert viss um að ég kaupi mér
sérstök jólaföt í ár, býst heldur
við að nota eitthvað að þeim föt-
um sem ég á.“
Fylgifiskur þess að fullorðn-
ast er að uppgötva að jóla-
sveinninn er ef til vill bara til í
líki mömmu og pabba og Berg-
þóra og Erla hafa ekki farið var-
hluta af þeirri reynslu.
„Ég hætti hálfvegis að trúa á
jólasveininn þegar ég var átta
ára,“ segir Bergþóra. „Ég hef nú
aldrei sagt mömmu frá þessu en
það var þannig að ég var að róta
í einhverjum skúffum heima og
Vikan
11