Menntamál - 01.03.1953, Blaðsíða 14

8
MENNTAMÁL
félag, sem hann starfar í og fyrir. Auga almennings hvílir
ávallt á honum, umvöndunin og kröfurnar, sem gerðar
eru til hans, geta verið þvingandi og ósanngjarnar. Hann
má aldrei frjálsri hönd um höfuð strjúka, sí og æ er hann
með orðum eða bendingum minntur á kennarastöðu sína.
Hann má ekki þetta, hann má ekki hitt, það samrýmist
ekki stöðu hans. Hann verður að gæta vel að því, hvaða
fólk hann umgengst. Sumir gera kröfur til þess, að kennari
skipti sér ekki af stjórnmálum, kannske á hann enga stjórn-
málaskoðanir að hafa, kannske leyfist honum að hafa
skoðanir meirihlutans. Samsvarandi gildir um trúmál.
Þar sem slíkt djúp er milli kennara og almennings, er víst,
að þessi þvingun og ófrelsi taka mjög á andlega líðan
kennarans og geta í sumum tilvikum spillt geðheilsu hans.
Þótt kennslustarfið hafi frá þessu sjónarmiði ýmsa
ókosti, hefur það líka sína kosti. Þótt kennslustarfið sé
þreytandi og reyni á taugar og skapstillingu, veitir það
þeim mönnum, sem hneigðir eru fyrir það, ríkulega umb-
un. Góður kennari hefur yndi af því að glæða námfýsi
barnanna og leiðbeina þeim, í hópi þeirra lifir hann fjöl-
margar ánægjustundir, bæði í kennslustofunni og utan
hennar. Hann fylgist ekki einungis með hag barnanna,
meðan þau eru í skólanum, heldur löngu eftir að þau eru
farin þaðan. Þegar hann fréttir um frama og velgengni
gamalla nemenda sinna, hitnar honum um hjartaræt-
urnar, og jafnvel hinn lítillátasti og hógværasti
hugsar sem svo: Kannske hefur hin ófullkomna
kennsla mín og handleiðsla átt einhvern þátt í því að
gera þennan mann að því, sem hann er. Ég held, að fátt
gleðji kennara meir en þegar gamlir nemendur þeirra sýna
þeim falslausan þakklætisvott, ég á hér ekki við dýrar og
íburðarmiklar afmælisgjafir eða því um líkt, heldur við-
mót, sem er runnið frá hjartanu, eins og þegar einhver
leitar uppi gamlan kennara sinn og lætur hann finna
þakklæti sitt og vináttu.