Vorið - 01.12.1972, Blaðsíða 31

„Auma úhoillaskeyti. Þú œtlar að reynast okkur
erfitt viðfangs.1 ‘
Á meðan hafði Ulenvan gengið til íundar við
hásetana, sem voru á verði. Dauðakyrrð hvíldi yí-
ir öllu umhverfinu. Ben Jonson og bófaflokkur
hans gat ekki verið á næstu grösum. Það mátti
sjá á flugi fuglauna, sem annars verða fljótt
hræddir, ef jreir verða varir við eitthvað óvenju-
legt.
„Hafið l>iö einskis orðið varir 'í* ‘ spurði Glen-
van.
„Nei, einskis, lierra greifi/ ‘ sagði Wilson.
„ltæningjarnir geta ekki verið á næstu grösum.“
„Ef til vill ætla ]peir að bíða næturinnar með
árás sina,“ sagði greifinn. „Við verðum að gæta
enn moiri varfærni, þegar dimmir af nótt. Það er
annars slæmt að komast ekki héðan til strandar-
iunar, en það er óhugsandi meðan áin er í vexti/ ‘
„Já, Jþað er óhugsandi, að við komumst yfir
ána,“ bætti John við, „en Jþó megum við ekki
vera hér. Við verðum fyrir alla muni að fá hjálp,
og með því að leiðin til Twofoldflóa er lokuð,
verður einhver okkar að ríða til Melbourne. Við
eigum enn ]>á eiim liest. Ég skal fara og sækja
hjálparlið.' ‘
„Það er hættulegt, John,“ sagði Glenvan. „Þú
ert ókunnugur á þessum slóðum, og ekkert er lík-
legra en þorpararnir sitji fyrir þér.“
„Það má vel vera, en aðstaða okkar er þannig,
að eitthvaö verður að gera. Yrton skuidbatt sig
til að koma með hjálparlið eftir átta daga. Ég
skal vera kominn aftur eftir sex daga.‘ ‘
„Áður en Glenvan svarar þessu boði, verð ég
að fá að gera litla athugasemd,1 ‘ mælti Paganel.
„Það er deginum ljósara, að við verðum að senda
manu til Melbourne, en hitt er einnig jafnljóst,
að við megum ekki leggja skipstjóra „Duncans“
i l>á iiættu. Honum má ekki stofna í neina óþarfa
hættu. Ég skal fara þessa för.“
„i’allega mælt,“ sagði majórinn. „En hvers
vegna skyldi þurfa að senda yður þessa ferð?“
„Erum við ekki einnig hlutgongir?“ spurðu
þeir Mulrady og Wilson. „Og haldið þið, að við
séum hrædjir við að takast þessa ferð á liend-
ur?“
„Vinir mínir,“ mælti Glenvan, „ef einliver okk-
ar á að riða til Melbourne, lield ég að óhjá-
kvæmilegt verði að varpa hlutkesti um, hver fyrir
því á að verða. Viljið þið skrifa upp nöfn okkar
allra?“
Yrton skaut . . .
„Hvers vegna ekki það?“ spurði Glenvan.
„Þú getur ekki yfirgefið Helenu, og sár þitt or
ekki gróið enn.‘ ‘
„Nei, þér megið ekki fara,“ mælti Paganol.
„Þú ert foringi okkar; því verður þú að vera
hér,‘ ‘ sagði majórinn, en greifinn hvarf ekki f rá
ásetningi sínum.
„Ég afsala mér ekki réttindum mínum í ann-
arra liendur. Paganel! Skrifið! Nafn mitt skal
einnig standa meðal nafna liinna liraustu félaga
mina.‘ ‘
Prekari mótmælum var eklci lireyft. Öll nöfnin
voru skrifuð og hlutkesti því næst varpað. Nafn
Mulradys kom upp, og hinn lirausti liáseti tók
þeim úrslitum með dynjandi húrrahrópi. Mulrady
var bæði liygginn og harðger maður. Það hefði
því vart verið hægt að velja heppilegri mann til
þessarar ferðar. Glenvan tók innilega í liönd hans
og sneri því næst til vagnsins, þegar hann hafði
beðið John og majórinn að taka að sér næstu
varðtíð.
Glenvan skrifaði nú nýtt bréf til Tom Áustia,
en vegna þess að sárið á öxlinni gerði honum
óliægt að skrifa, bað hann Paganel að skrifa
fyrir sig.
Paganel gat ekki um aimað hugsað en hina
röngu þýðingu á flöskuskeytunum. Hann velti
orðunum fyrir sér á alla veeu og var svo sokkinn
VORIÐ
31