Bjarmi - 01.09.1975, Qupperneq 15

Þekkt, sœnsk kvikmyndaleik-
kona lauk Iífsferli sínum með vof-
eiflegum hœtti. Nokkru fyrir dauSa
sinn lét hún svo um mœlt: „Ég
er stundum svo einmana, aS mig
Iangar til aS œpa."
Þessi reynsla er ekkert einsdœmi.
Einn af löndum leikkonunnar, rit-
höfundur, skrifaSi: „Ég trúi & fýsn
holdsins og ólœknandi einsemd sól-
arínnar."
Ósjaldan heyrast slíkar játning-
ar frá þeim, sem sízt skyldi, t.d.
frœgum listamönnum og dáðum
kvikmyndaleikurum.
Fátt getur þjakaS manninn jafn-
mikið og einmanaleikinn. Og sár-
astur verður hann oft í mannhafi
stórborganna. Maðurinn er hvergi
eins aumur og mitt í manngrúa,
þar sem enginn þekkir hann og
enginn elskar hann né kœrir sig
um hann. Þá kemur það fyrír, að
þjáningu einmanaleikans. Þeir eru
ánœgðir og una glaðir við sitt.
Einmana-
leiki
einmanaleikinn verður svo þrúg-
andi, að maðurinn megnar ekki að
lifa lengur.
En undarlegt er það, að þeir, sem
eru tilbeðnir dag eftir dag, þjást
einnig af „ólœknandi einsemd sál-
arinnar."
Á hinn bóginn eru þeir einnig
til — oft einstœðingar, gamlir og
einangraðir — sem þekkja ekki
Hver er ástœðan?
Þessi mikli einmanaleiki stafar
af hinum mikla tómleika. Og tóm-
leikann geta hvorki frœgð né auð-
œfi lœknað.
í dýpstum skilningi er það Guð
einn, sem megnar að fylla hið tóma
hjarta. Og nú hœfir að vitna aftur
í sœnskan rithöfund: „Ég á Guð,
og ég á nóg." Einsemd sálarinnar
er þá ekki ólœknandi.
Kristni pílagrímurinn syngur:
„Aldrei ég er einmana . . . Sjálfur
hann lofaði að leiða mig."
Þegar yfir lýkur — í eilíföinni —
verður enginn einmana. Þá verðum
við frammi fyrir hásœti Guðs ásamt
þúsundum engla og hvítklœdda
skaranur sem enginn fœr tölu á
komið.
Trygve Bjerkrheim.
eða ættartala Þórðar, heldur aðeins
þakkað fyrir ótal dýrmætar endur-
minningar, sem ég geymi i huga,
allt frá fyrstu kynnum okkar á
æskuárum og fram til hins síðasta.
Er mér þar efst í huga síðasti
Aðaldeildarfundurinn s.l. vetur, er
JÞórður söng einsöng á kvöldvöku,
lög eftir Dvorák við nokkra Davíðs-
sálma. Má segja, að það hafi verið
eins konar „svanasöngur“ Þórðar,
því að vafalaust hefur hann þá vit-
að, að hverju stefndi. En oft hafði
hann áður borið frelsara sínum
vitni með söng sínum og yljað
mörgum um hjarta.
Eftirlifandi konu Þórðar, Krist-
ínu Magnúsdóttur, Guðmundssonar,
prófasts í Ólafsvík, og konu hans
Rósu Einarsdóttur Thorlacius, bið
ég blessunar Drottins og styrks í
söknuði hennar. — Guð blessi minn-
ingu Þórðar og gefi okkur fleiri
votta Jesú Krists í læknastétt.
Gunnar Sigurjónsson.
Sú blessuð bók
Framh. af bls. 12.
ljósið, en mætir vantrú ísraels, svo
að hann verður að einbeita sér að
þeim, sem veita boðskap hans við-
töku („hjörð sinni“), en allur
þorri lýðsins forherðist, 5,1—12,20.
Síöari höfuökafli guðspjallsins
segir frá því, er Jesús opinberar
sjálfan sig fyrir lœrisveinum sín-
um. Þar eru þessir meginþættir:
a) Skilnaður hans og lærisvein-
anna. Þeir styrkjast í trúnni, 13,1
—17,26. b) Hann er gerður dýr-
legur í píslum sínum, dauða og
upprisu. Við það fullkomnast trú
lærisveinanna, 18,1—20,31. — Loka-
kafli ritsins er viðbót.
Marteinn Lúther kallaði guð-
spjall Jóhannesar hið einstæða og
fagra höfuðguðspjall. Hinn kunni
biblíuskýrandi og trúmaður Ben-
gel, sem látinn er fyrir allmörgum
árum, lét svo ummælt, að sízt gæt-
um vér án þessa guðspjalls verið.
ÁVÖXTUR
Framh. af bls. 7.
irinn kom með drenginn sinn, bað
hann mig að kenna honum. „En
gerðu hann ekki kristinn," bœtti
hann við. Ég svaraði honum, að
það gœti ég ekki gert og að ég
vildi hvorki né gœti hindrað orð
Guðs. Nú hefur orð Guðs verkað til
hjálprœðis í hjarta þessa pilts.
Allir þessir piltar hafa heyrt orð
Guðs í evangeliskum skólum og á
skólaheimilunum. Við erum stund-
um spurð hvort það borgi sig að
halda áfram að styðja fátœka nem-
endur. Hver er ávöxturinn? Ég hef
ritað þetta til þess að svara þessari
spurningu.
Kaupendur Bjarma
munið
að tilkynna blaðinu
aðsetursskipti
15