Bjarmi - 01.03.1994, Blaðsíða 7

ég þér: í dag skaltu vera með mér í Paradís.“
(Lk 22.43) Þeim sem iðrast býðst fyrirgefning
og eilíft líf. Það fékk ræninginn að skynja. Það
er meginboðskapur kristinnar trúar.
Endurholdgun og fornkirkjon
Hvað með fornkirkjuna? Hvað gerðist á
kirkuþinginu í Konstantínópel árið 553?
Endurholdgunarhugmyndir þekktust meðal
Grikkja í fornöld og menn á borð við
Pýþagoras og Platón játuðust þeim í einu eða
öðru formi. Þær voru því meðal þess sem
kristnir menn mættu, þegar boðskapur kristn-
innar breiddist út á hinu gríska menningar-
svæði. Það má setja málin þannig upp, að
kristnir menn hafi við upphaf sögu sinnar
staðið frammi fyrir tveimur kostum, annars
vegar þeim að velja hinn biblíulega hugsunar-
hátt og biblíulegu trú, og hins vegar þeim að
velja hringrásarhugsun og tvíhyggju. Kristnir
menn völdu Biblíuna og höfnuðu sögulausri
túlkun tvíhyggjunnar.
Þetta val fór fram á kirkjuþingum fornkirkj-
unnar. Hið fyrsta þeirra var kirkjuþingið í Ník-
eu árið 325. Þar var fjallað um samband Jesú
og Guðs og ályktað, að samkvæmt Biblíunni
yrði að játa Jesú son Guðs og jafnan Guði föð-
ur að eðli til. Árið 553 var kallað til kirkju-
þings í Konstantínópel. Það var fimmta
kirkjuþingið og megintilgangur þess var að
fjalla um samband hins mannlega og guðlega
eðlis Jesú. Inn í umræðurnar urn það blönduð-
ust deilur, er snerust um eðli sálarinnar í
manneskjunni. Nokkur hópur manna hélt því
fram, að sálin í mönnum væri eilíf, ætti sér
fortilveru, hliðstæða guðlegu eðli Krists.
Kirkjuþingið í Konstantínópel taldi þá kenn-
ingu andstæða Biblíunni og kenndi á grund-
velli Biblíunnar, að maðurinn væri í heild
sinni sköpun Guðs. Sál mannsins er því sköp-
uð á einstaklingsbundinn hátt og einstök
hverjum einstakling alveg eins og líkaminn.
Jesús Kristur hafði því ekki aðeins mannlegan
líkama, heldur og mannlega, skapaða sál.
Endurholdgun var m.ö.o. ekki á dagskrá, því
síður útstrikanir úr Biblíunni.
Niðurlag
Trúin á lifanda Guð ákvarðar afstöðu krist-
inna manna til lífs og dauða. I lífinu leitumst
við við að tjá Guði þakkargjörð í orði og
verki. Mót dauða horfum við í hugdjarfri von
og trú, því að Drottinn vakir. Við hrærumst
því ekki í endurtekningunni.
Eilíft líf er hlutdeild í lífi Guðs sem okkur
veitist sem gjöf fyrir trúna. Trúin horfir frant
til þess að hlutdeildin verði alger og sigur
Guðs á dauðanum verði öllum ljós. Job lét þá
von í ljósi þegar um sína daga nteð orðunum:
„Eg veit, að lausnari minn lifir og hann mun
síðastur ganga fram á foldu.“ (Jb 19.25) Páll
er enn öruggari enda skrifar hann frá sjónar-
horni upprisu Jesú: „En nú er Kristur uppris-
inn frá dauðunt sem frumgróði þeirra sem
sofnaðir eru.“ (lKor 15.20)
Á grundvelli þeirrar trúar treystum við því,
að Guð taki við okkur eftir dauðann. Það gef-
ur okkur djörfung og von. Með postulanum
játum við: „Það sem auga sá ekki og eyra
heyrði ekki og ekki kont upp í hjarta nokkurs
manns, allt það sem Guð fyrirbjó þeim er
elska hann.“ (lKor 2.9).
Kristin greftrun fer
fram í von og vísar
fram til upprisunnar
á efsta degi. Kristnir
menn trúa ekki á
endurholdgun heldur
treysta þeir því að
Guð taki við þeim
eftir dauðann og gefi
þeim eilíft líf með sér.
BJAPMI 7