Bjarmi - 01.06.1997, Blaðsíða 24

Karl Jónas Gíslason
Lifi ég ekki
framar?
Eg er krossfestur með Kristi. Sjálfur lifi ég ekki framar, heldur lifir
Kristur í mér. Lífinu, sem ég lifi nú hér á jörð, lifi ég í trúnni á Guðs
son, sem elskaði mig og lagði sjálfan sig í sölurnar fyrir mig“
(Gal. 2,20).
í samfélaginu í dag heyrum við mikið
talað um að leggja rækt við sinn innri
mann, hið innsta „ég“. Spumingin, sem
leitað hefur á huga minn um langan
tíma, er: Hvert er svar Biblíunnar og
Karl Jónas Gíslason er starfsmaður
Sambands íslenskra kristniboðsfélaga.
kristinnar trúar við þessari leit manns-
ins að sjálfum sér?
Páll segir: „Ég er krossfestur með
Kristi.“ Þessi staðhæfing er sönn og rétt,
því ég er í Kristi dáinn því hann dó
dauðanum sem ég átti skilið. En þýðir
það að ég hætti að vera ég? Er ég þá
orðinn algjörlega eitt með Kristi? Er ég
ekki lengur til? Alls ekki þvi Páll heldur
áfram og segir: „Lífinu, sem ÉG lifi .
lifi ÉG.“ Ég lifi. Það er ekki bara Kristur,
sem lifir í mér, heldur liíi ég líka sjálfur.
Persóna mín, minn innsti maður, er eilíf
hvort sem ég lifi með eða án Guðs. Þó
Kristur og ég verðum í trúnni eitt, þá
leysist ég ekki upp til þess að sameinast
guðdóminum. Ég dey ekki svo að „ég“
hætti að vera til. Alls ekki, það var Guð
sjálfur sem skapaði mig og mitt „ég“.
Hann vill ekki losna við mig. Guð elskar
mig og dó íyrir mig. Hann dó ekki til að
geta haft samfélag við sjálfan sig heldur
til að geta haft samfélag við mig. Hann
vill því alls ekki að ég hætti að vera til.
Bænin: „Guð, taktu burt „ég-ið“, minn
innsta mann, þannig að ég sjálfur
hverfi," er röng. Ef Guð tæki „mig" burt,
hvern ætti hann þá að elska? Dó
Kristur íyrir sjálfan sig?
„Elskaðu náungann!“ er eitt af því
sem við heyrum oft predikað - eða rétt-
ara sagt að við elskum ekki náungann
sem skyldi. Getur það verið að mér
takist ekki að elska náungann vegna
þess að mér tekst ekki að elska sjálfan
mig? Jesús sagði ekki: „Elska skaltu
náungann meira en sjálfan þig.“ Nei,
hann sagði: „Elska skaltu náungann
EINS OG sjálfan þig.“ Að vera sjálfs-
elskur, eigingjam, er rangt. Já, það er
synd. En að elska sjálfan sig er ekki það
sama. Getur maður, sem ber enga virð-
ingu fyrir sjálfum sér, borið virðingu
fyrir öðrum? Það að krossfesta sjálfan
sig, gefa sjálfan sig Guði og afneita
sjálfum sér hans vegna þýðir ekki að ég
eigi að fyrirlíta sjálfan mig! Þvert á móti.
Hvernig get ég sett sjálfan mig ofar
Guði? Ef Guð elskar mig, á ég þá að
fyrirlíta sjálfan mig? Hið gagnstæða við
stolt mitt og eigingirni er ekki
fyrirlitning á sjálfum mér heldur það að
færa augu mín frá sjálfum mér yfir á
Guð. „Ég lifi, en samt ekki ég heldur
Kristur í mér.“ Jesús sagði að við ættum
að elska Guð af öllum „sjálfum okkur”
og því næst náungann eins og okkur
sjálf. Ég sem kristinn á því að elska
Guð og sjálfan mig. Þá fyrst get ég
elskað náungann á réttan hátt,
nefnilega með þeim kærleika sem ég hef
öðlast í Kristi.
Margt kristið fólk er tilbúið að játa
vald Guðs yfir öllu í lífi sínu nema sín-
um innsta manni, sínu „ég-i". Guð ríkir
þannig yfir öllu nema hinum innsta
manni. Sama fólk er jafnvel tilbúið að
vinna fyrir Guð, biðja til hans og vitna
um hann. Meira að segja er það tilbúið
að prédika og kenna um hann með
tungum manna og engla. Það getur fært
miklar fómir, jafnvel liðið píslarvættis-
dauða. Sá sem þannig hefur ekki gefið
Guði sitt innsta „ég“ er tilbúinn að gera
margt og mikið til þess eins að halda
völdum í sínu eigin lífi. Hann getur
unnið mörg verk fyrir Guð og gengið
mörg skref fyrir hann en tekst samt
ekki að stíga hið endanlega skref til
þess að gefast Guði algerlega á vald. Hið
síðasta skref að krossi Krists reynist of