Æskan - 01.03.1943, Blaðsíða 5

ÆSKAN
Tvisvar hefur annar skórinn lians setið fastur i
leðjunni, og nú er hann jafnforugur innan og
utan. Illilegur mývargur suðar í kringum liann, og
svo þegar hann lieyrir nokkrum sinnum einliver
undarleg hljóð, annaðlivort urr eða ýlfur, þá er
lionum öllum lokið, og hann snýr við.
Hann grunar, að þarna séu villidýr á sveimi, og
það er ærið nóg. Hann getur ekki hlaupið. Taskan
er þung, liann er með hælsæri á öðrum færi og er
alltaf að missa annan slcóinn. En hann klifrar og
hoppar og bröltír áfram. Allt í einu sér hann það,
sem kemur honum til að standa eins og negldur
niður, stíðrnaður af skelfingu. Risavaxin slanga
reisir sig ógnandi rétt framan við liann.
Hann þekkir það á flata, breiða liálsinum, að
þetta er gleraugnaslanga. Hann sá í skólanum
litla slöngu af þessu tagi geymda í vinanda, en
þessi er fimmfalt stærri. Hún þokast í átt til lians,
vaggar liöfðinu og það er kalt og grænleitt blik í
augunum.
Úlli æpir upp, stekkur til bliðar, kastar töskunni
i kvikindið og þýtur burt í ofboði. Hann hrasar,
dettur og bröltir á fætur. Ekki þorir liann að líta
við, en er viss um, að slangan er á hælunum á
honum. Hann sér tré, sem hann getur klifrað upp
í, og þykir öruggara þar en á jörðu niðri. Tréð er
vafið sterkum klifurjurtum, og eftír andatak er
hann kominn alla leið upp undir þétta blaðkrón-
una.
Ekki þykist hann óhultur samt. Geta slöngur
ekki klifið upp i tré? En hann sér vel yfir úr tí*énu,
og enn sér liann enga slöngu nálgast. Hann er
milli vonar og ótta. Ef hún kemur, lem ég hana í
hausinn með myndavélinni, hugsar hann.
Nei, slangan kemur ekki og lionum verður
rórra. Hann þorir þó með engu móti að fara niður
úr trénu, því að nú hefur hann grun um hætt-
urnar, sem eru þar á hverju strái.
— Nú hef ég gert lögulegt axarskaft, hugsar
hann með sér. Hér húki ég i lián tré langt inni i
frumskógi, og verst er, að enginn veit, livar ég er
niður kominn. Hanni heldur, að ég sé hjá Peter-
son, og Peterson býst sjálfsagt við, að ég hafi ekki
komið með lestínni. Og hér verð ég líklega að
hanga, þangað til ég sálast úr hungri, því að ekki
þori ég niður til slöngunar, svo mikið er víst. —-
Nú litur Úlli á klukkuna. Hún er sex. — Nei, er ég
búinn að flækjast þennan óratíma. Og livað ég er
hungraður! Og nú sker sulturinn hann innan og
hann langar sáran í kræsingarnar hjá Backmann,
súrmjólk og smurt brauð. Og svo er hann dauð-
þyrstur eftir gönguna í hitanujn.
Þetta er tígrisdýr, og það sniýgur beint að trénu.
í fyrstu finnst honum fara sæmilega um sig
uppi í trénu. Hann situr eins og i stól, því margar
greinar kvíslast út frá sama stað í ofanverðum
stofninum. En brátt fai-a þær að skerast upp í
botninn á honum, liann sviður í hælsærið og lirufl-
ur, sem hann hefur fengið af kjarrgreinum og
klifurviðjum, og mývargurinn er nærgöngull.
Það er liúm í skóginum. Aðeins á stöku stað
brjótast grannir geislastafir i gegnum laufþykknið.
Sífellt heyrir hann kynleg hljóð eða ýlfur, og'
liann hryllir upp er liann hugsar um, frá hvaða
óargadýrum þau stafi. Einu sinni sér liann brönd-
óttum skrokki bregða fyrir fáa metra i burtu. Það
er of skuggsýnt til þess að greina þetta gerla, og
það er liorfið i næstu andrá.
— Tígrisdýr, hugsar hann, og kaldur sviti sprett-
ur út um hann allan. Hann heldur, að tígrisdýr
klifri í tré, og nú sé honum bani búinn. Hann
lieldur dauðalialdi um ljósmyndavélina, eins og
hún væri haldgott vopn gegn slíkum óvini. Nýi
linífurinn hangir við buxnastrenginn. Hann dregur
hann úr skeiðum. Ég skal selja lifið eins dýrt og
unnt er, hugsar hann dapur. Það stendur víða í
25