Æskan - 01.03.1943, Blaðsíða 17

ÆSKAN
ur ut, sá ég ógerla grimma og hamstola viðureign
rétt hjá skemmunni. Ég sá Bröndu berjast við
stóran, gráan fugl og sá leikinn berast nokkurn
spöl út á túnið. Þetta var fálki. Allt þetta skeði í
einu vetfangi. Fálkinn hafði rennt sér úr liáa lofti
niður til ungamóðurinnar og ætlaðí að hremma
annaðhvort hana sjálfa eða ungana. En af ein-
hverjum ástæðum hafði Branda orðið hans vör,
nógu snemma, og stokkið á hann á réttvi stundu.
Skemmuveggurinn var ekki nema sem svaraði
tveim til þrem metrum frá haugstæðinu, svo að
stökkið hafði reynzt kisu leikur einn. Nú sátu klær
kattarins fastar i holdi fuglsins. Fálkinn barðist um
og reyndi að losa sig, en Branda var bæði grimm og
sterk og auk þess hvort tveggja i senn, þung og
liðug. En fálkinn liafðí líka hvasst nef og hræði-
legar klær, og á meðan kisa reyndi að ná öruggu
taki ineð kjaftinum, einhvers staðar á búk fugls-
ins eða liálsi, lijó hann og tætti óvin sinn eftir
megni. Fiður rauk og blóð streymdi. Hvorugt
skorti heift né g'rimmd.
Ég hafði ekki staðið aðgerðarlaus, heldur hafði
ég gripið vænan göngustaf og liljóp nú á vígvöli-
inn til liðsinnis við Bröndu. Ég þaut fram hjá
ungamömmunni, sem kúrði undir skemmuveggn-
um með ungana undir vængjum sínum.
En áður en ég liafði komizt til að verða þátt-
lakandi i þessum hildarleik, liafði fálkanum tek-
izt að losa sig og fljúga burt á þeim fáu fjöðrum,
sem eftir voru á líkama hans. Ég reyndi að hand-
sama Bröndu til að atliuga sár hennar, en það
reyndist mér ómögulegt. Hún forðaðist að lála
nokkurn koma nálægt sér og liélt sig ekki heima
við bæinn það, sem eftir var dagsins. Ég vissi, að
liún hlaut að vera mikið meidd, en ég fékk aldrei
að vita, hvað mikið. Næsta morgun var Branda
horfin, og' við héldum að hún hefði lagzt til
hinztu hvíldar.
Sumarið leið ....
Það var seint um haustið, að ég hafði verið að
flytja áburðarhestana út fvrir tún. Ég lineppti
beizlin í kippu og hengdi þau í fjárhúsin, þar sem
þau voru vön að hanga. En þá mundi ég cftir þvi,
að ég liafði, i enhverju ógáti, fyrr um daginn,
gleymt vettlingunum mínum i fjárhússjötunni, og
hugsaði sem svo, að bezt væri að taka þá nú. Það
sparaði ómak.
Ég var að vísu talsvert myrkfælinn, og i húsinu
var allt skuggalegt. Ég lét það þó ekki á mig fá,
en þreifaði mig áfram inn með jötunni, þangað
til ég fann vettlingana, en þegar ég var að fara
til baka aftur, sá ég lýsa í tvö augu í myrkrinu.
Síðan man ég' alltaf hvernig augu kattarins lýsa i
myrkri.
Ég fór að rýna í myrkrið, því a'ð nú gleymdist
mér öll myrkfælni á svipstundu. Smám saman
skýrðist allt fyrir mér, þegar augu mín vöndust
myrkrinu. Já, það var ekki um að villast, þarna
lá Branda og hringaði sig i ilmandi heyinu og
var. Þær, sem henni vannst ekki tími eða lyst til,
horfði á mig. Ég kallaði á liana, eins og ég var
vanur og' færði mig nær, tók liana í faðm mipn,
þrýsti mjúka skinninu að vanga mínurn, eins og
ég liafði svo oft gert, og grét yfir samfundunum
við hana.
— Blessuð kisa min, sagði fólkið i bænum, og
Branda fékk riflegan skammt af spenheitri ný-
mjólk. Það var sannarlega fagnaðarfundur.
Nú var Branda gróin sára sinna, nema hvað hún
hafði stórt ör þvert yfir nefið. Ilún tók nú dyggi-
lega til við að eyða öllum músavarg'i úr bæjar- og
útihúsum, því eins og ég hef áður sag't, þá var
Branda afbrags veiðiköttur.
En þegar veturinn var liðinn og vorað á ný, þá
hvarf Branda dag nokkurn, án þess einn eða neinn
liefði minnstu hugmynd um, livað af henni hafði
orðið. Við gátum okkur þess þó til, að hún hefði
leitað út í náttúruna, út í hinn takmarkalausa
heim útlagans. En það leið ekki nema einn mán-
uður þangað til Branda birtist okkur á ný.
Það var kvöld eitt fyrri hluta júlímánaðar.
Veðrið var dásamlegt. Áin rann, með liægum niði,
gróðuranganin fyllti loftið, og það var stillilogn
og lieiður liiminn. Þá kom Branda lallandi í hægð -
um sínum upp mýrina. Hún staldraði aldrei, en
fór óvenjuhægt. Hún fór löturliægt yfir græn-
gróið túnið. Mér virtist liún óvenju dauf í dálkinn.
Hún eirði hvergi, þáði engin blíðuhót og rjátlaði
fram og aftur í sífellu. Henni var boðin volg ný-
mjólk, en liún vildi ekki lepja.
Svo kom nóttin, yndisleg vornótt, full af hlýju
og friðl. En þegar dagur rann á ný lá Branda á
skemmuveggnum eins og hún svæfi, en þó að sólin
sendi henni fyrstu morgungeisla sína, rumskaði
liún ekki. Og í ysi og þysi sumardagsins hélt
Branda áfram að sofa — svefninum langa.
37