Æskan - 01.03.1943, Blaðsíða 15

ÆSKAN
gegnum annan skóla, Stefánsskólann, sem áður
er nefndur. Félaus var hún, en vann fyrir vistinni
með þvi að starfa sem þjónustustúlka samhliða
náminu. Sumar skólasystur liennar, sem í þá daga
fleygðu í hana aflóa flíkum, er þær vildu ekki
nýta lengur, og' litu niður á hana fyrir öskubusku-
störfin, segja nú, þegar tilrætt verður um liana:
„Joan Crawford? .Tá, ælli ég þekki hana ekki. Við
erum skólasystur og perluvinur."
Nú var það óskadraumur hennai- að verða dans-
mær. Allt í einu bauðst henni dansmeyjarstarf
hjá farandleikflokki, og hún tólc þvi tveim hönd-
um, þótti nú g'æfan hrosa við sér. En hálfum mán-
uði siðar varð fyrirtækið gjaldþrota, og hún stóð
uppi félaus í framandi horg.
Gafst hún upp við svo búið? 0, ekki alveg'. Hún
fékk lánað fyrir farmiða heim til sín. Og nú vann
hún og vann og sp'araði saman og nurlaði. Einn
góðan veðurdag hélt hún svo til stórborgarinnar
Cliicago. Þegar hún var komin þar, átti hún eina
tvo dali í vasanum. Hún þarði varla að eyða þeim
fyrir mat, hálfsvalt, en var svo lieppin að komast
að sem dansmær á ódýrum skemmtistað.
Og svo komst lnin til New York og dró þar frain
lífið á líkan hátt. En umboðsmaður kvikmyndafé-
lags cins sá hana dansa þar á skemmtistað ein-
um. Hann sá, að liún var gædd miklum yndis-
þokka og æskutöfrum, og hún var óvenju ökla-
prúð og falleg' á fæti. Hann benti henni á að neyna
sig i kvikmynd.
Það leizt henni ekki á í fyrstu. Nei, hún ætlaði
sér ekki lægra en að verða fremsta dansmær í fræg'-
asta leikhúsi New Yorkhorgar, ekki minni en Pavl-
ova hin rússneska. Loks lét hún þó til leiðast eftir
mikið þref og þjark. Hún fékk farseðil til Holly-
wood og var ráðin fyrir sjötiu og fiinm dali á
viku. En þá nafn hennar. Lucille LeSueur? Alveg
ófært fyrir kvikmyndaleikkonu. Enginn gat nxunað
það né borið fram. Þá efndi kvikmyndatímarit lil
samkeppni um nafn handa henni. Tillögum rigndi
niður, en hún valdi sér Joan Crawford, og síðan
gengur hún undir því nafni.
En hún 'átti langt í land að verða kvikmynda-
stjarna. Hún fékk smáhlutverk, var notuð sem
varaskeifá eða tvifari Nonnu Shearer. Á nóttunni
dansaði hún og dansaði, sleit tylftum af skóm í
danskeppni — og vann oft verðlaun.
í þá daga var liún allólik þvi, sem hún er nú.
Hún var fremur feátlagin, liárið úfið og þyrilslegt,
nokkuð frökk í fasi, en það mun liafa verið sjálf-
rátt, til þess að bæla niður meðfædda fehnni. En
loks rann það upp f>TÍr henni, að ætti hún að
Branda.
Saga eftir hið unga skáld
Óskar Þórðarson frá Haga.
Hún hét Branda og var stór og grábröndótt að
lit. Hún var afbragðs veiðiköttur, en ég jnan, að
möinmu þótti liún stundum nokkuð stórtæk, þegar
hún lagðist á smáfuglana. En það gerði hún aldrei,
nema þegar hún átti kettlinga. Þá þyrmdi hún
engum fugli, sem hún taldi sig ráða við, nema
hænsnunum lieima, cn gagnvart þeim var liún
strang-heiðarleg, eins og' góðum heima-ketti sæmir.
Branda liagaði veiðiferðum sínum alltaf á sama
hátt. Ef hún ætlaði að drepa maríuerluna, sem
alltaf hélt sig i námunda við bæinn eða fjósið, lá
liún venjulega i háu puntgrasi, sem óx á fjós-
veggnum. Það fór ekki mikið fyrir henni, þótt
liún væri æði stór og þung. Þarna lá hún stundum
tímunum saman, grafkyrr og róleg. Þótt mariu-
erlan væri á næstu grösum, en þó ekki i öruggu
færi, hrevfði Branda sig aldrei. Hún varð að vera
alveg viss.
vinna sér frarna í Hollj'Avood, atÖí hún að taka
stakkaskiptum. Og metnaður hennar var nógur
til þess, að á sömu stundu tók hún óhagganlega
ákvörðun. Hún hætli að dansa á nóttum.
Síðan gerði lnin sér stranga og erfiða námsskrá,
las af kappi frönsku og ensku og lærði söng. Hún
þjálfaði sig við iþróttir og gætti mesta liófs i mat-
aræði, var miskunnarlaus við sjálfa sig í þeim efn-
um i samfleytt þrjú ár. Og liún vann af kappi og
miðaði nú vel áfram, fékk æ vandasamari og betri
lilutverk, enda heitti hún sig ótrúlegri hörku. í
einu lilutverki þurfti hún að dansa Indíánadans,
en lirasaði og laskaði öklann. Hún lét lækninn
vefja fótinn og lék svo hlutverk sitl til enda til þess
að missa það ekki.
Joan segist sjálf undrast velgengni sina.
Ilún var fædd í fátækt, en nýtur nú auðs og alls-
nægta. Hún var umkomulaus i æsku og vinafá, en
nú er hún umkringd af aðdáendum við hvert fót-
mál. Hún þótti ekki frið í æsku, en nú þykir hún
ein hin fegursta kona á kvikmyndatjaldinu.
35